Το σκοτάδι δεν είναι “από ζάχαρη”

Μην ξαποσταίνεις μνήμη στα σκοτεινά μέρη....

Αν ξαφνικά ξυπόλητος βρεθώ να περπατάω

 θα είναι  η αστοχία αυτή προάγγελος δεινών πολλών και ανησυχίας μείζονα αιτίαση

Nα τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα

“Παγίδευση”, μια διαδεδομένη αίσθηση των ημερών

Το βιβλίο

Βιβλίο σε καθρέπτη ονειρεύτηκα

“Λαθρομετανάστες”

Σε λήθαργο, με μάτια ορθάνοιχτα ονειροπολώ χωρίς την συγκατάθεση κανενός...

Σύνδρομο στέρησης

Μέσα στις τσέπες μου χωμένη, την περιφέρω στα στενά της πόλης

Να μην αντιλαλούν οι φυλακές

Βαδίζω πολύ μακριά απ΄ το ζωντανό όνειρο

“Έργο ζωής”: Ιστορίες Προσώπων Υπαρκτών και Αλλόκοτων – Βάσανα και Περιπέτειες του Εαυτού

Τα αηδόνια της άνοιξης έρχονται κάθε χρόνο στο νησί. Το κάλεσμα τους όμως, σε μια εποχή αναγέννησης και δημιουργίας δεν είναι πάντα αντιληπτό από όλους τους τοπικούς ήρωες.

Τα ΜΜΕ ως “Αδελφοί Γκρίμ” του παρόντος: “Τζέκυλ - Χάιντ” κατηγορίες - Δελτία τύπου από το υπέρ-πέραν και προφητείες στον ελληνικό τύπο

Η αποτροπιαστική εικόνα της Ουγγαρέζας φωτορεπόρτερ, που βάζει τρικλοποδιά και κλωτσάει τους πρόσφυγες, ενώ αυτοί καταδιώκονται από την αστυνομία, στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας, έκανε για μέρες κύκλους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και προκάλεσε έντονες αντιδράσεις.

Η αλήθεια είναι, ότι στην περίπτωση αυτή, η στάση των εγχώριων ΜΜΕ ήταν συντεταγμένη και το περιστατικό παρουσιάστηκε σαν όνειδος για την δημοσιογραφία. Μαθαίνουμε ότι η εν λόγω ρεπόρτερ τελικά απολύθηκε από το άκρο-δεξιό τηλεοπτικό δίκτυο για το οποίο εργαζόταν, αλλά αυτό το γεγονός απλά φανερώνει ότι τα κακώς κείμενα, οι αποκλείσεις και τα παραπτώματα της εξουσίας, (γιατί είναι μια θέση εξουσίας η θέση αυτού που καταγράφει σε σχέση με το υποκείμενο που καταγράφεται),καθώς και οι επιπτώσεις που τέτοιες ενέργειες φέρουν,  υπάρχουν μόνο στο βαθμό που καταγράφονται και αποκτούν τηλεοπτικό χαρακτήρα.

Επιπλέον παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ρεπόρτερ τσαλαπάτησε την δεοντολογία του επαγγέλματος, υπηρετώντας παράλληλα πιστά και κατά οξύμωρο τρόπο, την γραμμή του μέσου για το οποίο εργαζόταν, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι ακόμα και αν δεν υπάρχει μια είδηση, πρέπει να δημιουργηθεί αν αυτό εξυπηρετεί την στάση και την γραμμή ενός μέσου.

Μια διάχυτη δοξασία που προάγει την ταύτιση με την προώθηση στόχων, πέραν και υπεράνω της ακρίβειας και τελικά καταλήγει να συσκοτίζει και να διαστρέφει την αλήθεια. Η κοινωνική “πλαστική” που συντελείτε εδώ, όμως δεν αφορά μόνο στην επιλεκτικότητα, στην ανάδειξη ή συγκάλυψη ορισμένων θεμάτων εντός του τηλεοπτικού κάδρου, αλλά έχει να κάνει με την ίδια την ουσία της πληροφόρησης και των μεθόδων μέσω των οποίων αυτή αποκτά πολιτικό πρόσημο.

Κάτοπτρα ενός σχιζοειδούς συλλογικού θυμικού
Σε μια αίθουσα σύνταξης στην Αθήνα ο αρχισυντάκτης κατανόησε την σημαντικότητα της έννοιας του viral και σαν η είδηση να ήταν από μόνη της ουδέτερη την έβαλε να φαίνεται ψηλά στην ιστοσελίδα που διαχειριζόταν.

Υπό άλλες συνθήκες, μια είδηση σαν αυτή θα περνούσε στα ψιλά της σελίδας, καθότι το μέσο ακολουθούσε από επιταγή αλλά και πεποίθηση μια γραμμή που εντός αυτής, οι πρόσφυγες ήταν κατά βάση λαθρομετανάστες, με την εξαίρεση της περίπτωσης που κάποια βάρκα βυθιζόταν και υπήρχαν αντιδράσεις. Τότε για σύντομο διάστημα οι “λάθρο” μετατρέπονταν ξανά σε πρόσφυγες και κάνα δύο δακρύβρεχτα άρθρα γράφονταν για το θέμα.

Η αντιμετώπιση ενός σύνθετου και διεθνούς ζητήματος όπως αυτού της μετανάστευσης με όρους μιας ηθικά φορτισμένης διπολικότητας, βάση της οποίας μια κατηγορία ανθρώπων περιγράφεται σε μια εκδοχή της με μελανά χρώματα και ταυτόχρονα σε μια άλλη με θετικό πρόσημο, φανερώνει αφενός την πολιτική διαχείριση της σχετικής κατηγορίας και αφετέρου τον ρόλο που παίζουν αυτές οι κατηγορίες, σαν κάτοπτρα ενός σχιζοειδούς συλλογικού θυμικού απέναντι στους αδύναμους κρίκους του συστήματος.

Στροφή προς την εκούσια μερικότητα
Κύριο χαρακτηριστικό της δημοσιογραφίας στην εποχή του διαδικτύου είναι μια στροφή προς την εκούσια μερικότητα και τον γρήγορο εντυπωσιασμό που επιλέγεται εις βάρος της σφαιρικής ενημέρωσης και της ακρίβειας των στοιχείων που παρουσιάζονται. Ποιος αλήθεια στις μέρες μας αφιερώνει τον απαραίτητο χρόνο για να ξεκοκαλίσει εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ και αναλύσεις όταν ο μέσος χρόνος που αφιερώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο δεν ξεπερνά τα λίγα δευτερόλεπτα.

Πολλές φορές η αξία του δημοσιογραφικού έργου μετριέται σε έναν “ελκυστικό” τίτλο και μια εντυπωσιακή φωτογραφία που θα προσελκύσει τους αναγνώστες. Είναι γιατί, η φύση των ηλεκτρονικών μέσων και η ταχύτητα με την οποία οι άνθρωποι κινούνται εντός αυτών σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό του όγκου της πληροφορίας και των καναλιών που την διοχετεύουν, έχει δημιουργήσει μια κατάσταση, στην οποία ακόμα και η πληροφορία αυτή καθαυτή, χάνει την βαρύτητα της εμπρός στην ανάγκη για ταχύτητα ροής και τα ποσοστά επισκεψιμότητας.

Η προχειρότητα της επικαιρότητας και οι ρυθμοί της είναι ο κύριος λόγος για τον “θάνατο” της τεκμηρίωσης, την χαλάρωση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας που οδηγεί σταδιακά στην απαλοιφή της διασταύρωσης και την μετατροπή των δημοσιογράφων σε συγγραφείς ρομάντζων, “μονταζιέρες” και “παπαγάλους”.

Παραπέτασμα“αιθάλης” και ανακρίβειας
Τα ΜΜΕ βέβαια έχουν πλήρη γνώση της κατάστασης και την εκμεταλλεύονται κατά το δοκούν. Πολλές φορές, εν γνώση τους, αναπαράγουν ψευδείς ή ανακριβείς ειδήσεις, με το πρόσχημα ότι είναι μια πρακτική που ακολουθείται από όλους και κατά κάποιο τρόπο, έτσι συμβάλουν στην δημιουργία ενός αδιάσπαστου παραπετάσματος “αιθάλης” και ανακρίβειας, που απουσία εναλλακτικών μέσων και φωνών, ανάγεται στην μια και μοναδική πραγματικότητα.

Σε αυτό το παράλληλο ειδησεογραφικό σύμπαν, όπως και στην περίπτωση των δημοσιογραφικών κατηγοριών “Τζέκυλ και Χάιντ”, φανερώνεται ο πραγματικός ρόλος των Μ.Μ.Ε, που παραδόξως δεν είναι η ενημέρωση του κοινού.

Στην εποχή της ηλεκτρονικής πληροφόρησης οι δημοσιογράφοι αποκτούν ένα ρόλο αφηγητή των σύγχρονων πολιτικών ρομάτζων, ένα είδος ντελάληδων που διατυμπανίζουν την αλήθεια του ενός και μοναδικού θεού-εκδότη και των πολιτικών συμφερόντων που αυτός πρεσβεύει. Για να πετύχουν το σκοπό της θέσπισης της πραγματικότητας της αρεσκείας τους επικαλούνται το κοινό συναίσθημα και όχι την κοινή λογική και έτσι μετατρέπονται σε τερατολόγους-τερατολάγνους θηριοδαμαστές της κοινής γνώμης.

Δελτία τύπου από το υπερπέραν
Δεν είναι όμως αποκλειστικά δική τους η ευθύνη για αυτή την παραμόρφωση. Υπάρχει ένα γνωμικό που λέει ότι ο δημόσιος λόγος δεν είναι τίποτα άλλο από έναν καθρέπτη του δημόσιου βίου που εμφανίζει κάθε φορά την εικόνα που η κοινωνία αρέσκεται να βλέπει, ή να προβάλει για τον εαυτό της. Με τον ίδιο τρόπο που τα παραμυθία των Αδελφών Γκρίμ αποτύπωναν το συλλογικό φαντασιακό των μεσαιωνικών κοινωνιών της Ευρώπης, έτσι και τα δημοσιογραφικά αφηγήματα εκπορεύονται ενώ ταυτόχρονα “οργώνουν” το έδαφος πάνω στο οποίο εδράζει η αυτο - εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Στην Ελλάδα του 2015, αυτή η μυθοπλαστική διάσταση της ενημέρωσης φαίνεται να βολεύει μερίδα του αναγνωστικού κοινού, που δείχνει να προτιμά τα ευχάριστα μυθεύματα και τις προκάτ σχέσεις αίτιου και αιτιατού που παράγει η δημοσιογραφική γραφίδα από την σκληρή και δυσεύρετη, αποστασιοποιημένη διερεύνηση των γεγονότων.

Μεσαιωνικές προφητείες ορθόδοξων αγίων που ξεθάβονται καθημερινά από μερίδα του τύπου, αναγιγνώσκονται σαν να ήταν δελτία τύπου από το υπερπέραν ενώ η γεωπολιτική αναλύεται με όρους κουτσομπολιού, θυμικού και καπρίτσιου κάποιων ηγετών που εμφανίζονται υπό τον μανδύα του υπέρ-ανθρώπου, άλλοτε σαν σωτήρες και άλλοτε σαν καταστροφείς.

Μια από κοινού αποδεκτή συμφωνία φαίνεται να έχει σιωπηλά θεσπιστεί, ανάμεσα στους πομπούς και τους δέκτες ότι ψέμα και αλήθεια δεν διαφέρουν στον πορνογραφικό κόσμο της φαντασίωσης. Μια κυνική παραδοχή ότι όλα είναι θεμιτά από την στιγμή που διέπονται από κανόνες προσφοράς και ζήτησης και αν ο κόσμος προτιμά τα παραμύθια, γιατί οι κακοπληρωμένοι κονδυλοφόροι να του χαλάσουν το χατήρι;

Η ποίηση των ατελέσφορων σχεδίων

Aπό όλα τα προδομένα μου όνειρα
αυτό της συντροφικότητας με πληγώνει περισσότερο
Γιατί μέσα σε αυτό άγγιξα την ευτυχία...

Σε ένα ξεχασμένο ακρογιάλι ορκίστηκα στο νερό της θάλασσας
μόνος να μην ζήσω ποτέ ξανά... για όσο η μνήμη θα φωτίζει τα μάτια μου
να υπηρετώ την ζωή στην αναπνοή σου

Βαρετή φαντάζει τώρα η ποίηση των ατελέσφορων σχεδίων
και τα σκυλιά του χρόνου έκαναν την αγάπη μου για τον άνθρωπο
με σκιάχτρο να μοιάζει...

Από εσένα τι απέμεινε έμεινα να απορώ
όταν η ξαφνική μπόρα λάσπωσε δρόμους και σοκάκια
αποκλείοντας παντοτινά την βασιλεύουσα από τους προορισμούς μας

Η μόνη ελπίδα

 

Πόσο χρόνο αλήθεια σπαταλήσαμε να αναλύουμε την δομή των κοινωνικών επαναστάσεων.

Αιώνες φαιάς ουσίας αναλώσαμε να συζητάμε για το μεγάλο διακύβευμα,
όταν μέσα μας ηχούσαν καμπανάκια συσσιτίου, όταν η ψυχική μας γεωγραφία περιοριζόταν από τις δερματοστιξίες μιας σκελετωμένης σχολικής τάξης.

Από την κεφαλή ως τα άκρα, κάθε περαστικό λεπτό ένα νέο πραξικόπημα διεκδικεί βιαίως την διακυβέρνηση της καρδιάς.

Μετά πάλι αποκαθηλώνεται και αυτή η επιβεβλημένη κανονικότητα, όταν διατρανώνεται το ακηδεμόνευτο αυτής της άγριας επικράτειας. Από άγνωστες πολεμοχαρείς φυλές κατοικείται, από όλα τα τέρατα των παιδικών παραμυθιών, από όλους τους άφταστους ορίζοντες.

Οι μέρες περνούν και χάνονται στην πόλη που μοιάζει να παγιδεύει το χρόνο μέσα σε κουτάκια αναψυκτικών, απομυζά την ενέργεια των καλών προθέσεων, μετασχηματίζοντας την σε καύσιμο για την Μηχανή, περιγελά την ουτοπία εξανδραποδίζοντας τους φορείς της. Σπόρια μόνο απέμειναν από αυτό το μέλλον να προσποιούνται τον θάνατο στα μυαλά έρημων ανθρώπων.

Η μόνη γέφυρα με τον κόσμο που αφήσαμε πίσω σαν βγήκαμε από το νερό για να αντικρίσουμε τον μεγάλο χειμώνα: O έρωτας, αιώνιος αποσταθεροποιητικός παράγων, η άμμος, λαθρεπιβάτης του καλοκαιριού που παρεισφρέει στο αποστειρωμένο περιβάλλον του καταναγκασμού κρυφά μέσα από τρύπες στα παπούτσια, η ξαφνική βροχή που δημιουργεί χώρο για το απρόοπτο στις βαρετές γιορτές μας, οι καθημερινές αστοχίες μας έμειναν η μόνη ελπίδα να ξαναγυρίσουμε κάποια μέρα στα βάθη.

Θυμάμαι/Σπαράγματα

Σε παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες ψηλαφώ σπαράγματα μιας φευγαλέας ευτυχίας ...

Ήταν εκείνη η μικρή πορτοκαλιά που άνθισε την πρώτη άνοιξη μετά τον βαρύ χειμώνα...

Μια νύχτα κάτω από το φως άγνωστων αστερισμών που υπόσχονταν να γίνουν πυξίδα στην άγρια νιότη μου...

Θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, μια ανάβαση πάνω σε βράχο απόκρημνο με την βροχή να μας δυσκολεύει. Σου έδωσα να φορέσεις το δικό μου αδιάβροχο και όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή, το στόμα της σπηλιάς του Πυθαγόρα είδαμε να ανοίγει και να καταπίνει ένα μικρό ασβεστωμένο εξωκλήσι.

Τα μικρά που γέννησε η γατούλα και ύστερα χωρίς να το καταλάβουμε έγιναν μια μέρα 25, όταν και οι άλλες γάτες ακολούθησαν το παράδειγμα της. Θυμάμαι με μια σκούπα, να σκουπίζω 25 γούνινα μπαλάκια που παραμόνευαν στην αυλή και κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα έτρεχαν να μπουν στην ταπεινή μας κουζίνα.

Θυμάμαι ένα βιβλίο που ζούσε μέσα σε ένα άλλο βιβλίο σε μια σχολική τάξη κριμένο κάτω από ένα ξύλινο θρανίο της δεκαετίας του 1930. Θυμάμαι πως με υπερασπίστηκε, μονώνοντας με απέναντι σε μια πεινασμένη εφηβεία και πως εγώ υπεραμύνθηκα της ύπαρξης του στην τάξη, όταν χρειάστηκε, απέναντι σε ένα “παχύδερμο” της δημόσιας ελληνικής παιδείας.

Θυμάμαι πως νόμιζα ότι θα είναι για πάντα η διαδρομή ως το ποτάμι που ζούσαν οι λιβελούλες και οι μικροί καταρράχτες φιλοξενούσαν βατράχια και καβούρια του γλυκού νερού.

θυμάμαι πως νήπιο απευθυνόμουν στον εαυτό μου τον παρελθοντικό με τον προσδιορισμό “όταν ήμουν μεγάλος”

Θυμάμαι συναντήσεις με αγγέλους που το μονοπάτι καθάριζαν πριν τα βήματα μου.

Σε παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες ψηλαφώ σπαράγματα μιας φευγαλέας ευτυχίας ...

Η μαυροφορεμένη Ελληνίδα με το πλακάτ που προδόθηκε από την «ελπίδα»

Η ελληνίδα που «ξεροσταλιάζει» στις πλατείες τα τελευταία 5 χρόνια διαδηλώνοντας την αντίδραση της στην λιτότητα φαίνεται να στέκει ως μάρτυρας στο λαϊκό σκωπτικό γνωμικό «οι κυβερνήσεις αλλάζουν, τα μνημόνια μένουν».

Πρόκειται για μια γνωστή φιγούρα των διαδηλώσεων των τελευταίων χρόνων και πάντα φέρει μαζί
 της ένα πλακάτ στο οποίο αναγράφεται πάντα ένα σύνθημα που φαίνεται να εκφράζει την ίδια.

Αν κρίνει κανείς από το τελευταίο της πλακάτ η ελπίδα φαίνεται να την έχει εγκαταλείψει και όπως θα συμπλήρωνε κάποιος, ίσως η Ελλάδα αυτή την φορά να προδόθηκε από την ελπίδα ότι υπάρχει εναλλακτική λύση στην λιτότητα.

Η ίδια γυναίκα μόλις τρεις μήνες πριν κατά τις εκδηλώσεις της πρωτομαγιάς έφερε ένα πλακάτ που το σύνθημα που ήταν γραμμένο σε αυτό έδειχνε μια πολύ διαφορετική και σίγουρα περισσότερη μαχητική και διεκδικητική πολιτική στάση.

Για τους πολίτες που βρέθηκαν έξω από την βουλή, ύστερα από κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ, για να διαδηλώσουν την αντίθεση τους στα σκληρά νέα μέτρα που έρχονται μαζί με αυτή την συμφωνία, αλλά και για αυτούς που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, η κατάσταση φαντάζει σαν μια «επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα», ένα dejavu, μιας εφιαλτικής εμπειρίας που παρά τις προσπάθειες και τις θυσίες του ελληνικού λαού, επανέρχεται για να «ζητήσει και τα ρέστα».

Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ

Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ χάζευα τους ανθρώπους πριν μπουν στο βαγόνι και αναλογιζόμουν την σημασία του χρόνου που περνάει. Την αξία των ορόσημων, των «παράσημων» που αποκτά το σώμα από την κακομεταχείριση. 

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας τα περνάμε συντροφιά με την φθορά.

Μια στιγμιαία αναλαμπή είναι η νιότη και σβήνει γρήγορα. Την βλέπεις να σε προσπερνάει με ταχύ βηματισμό, πάνω στο σημείο που αρχίζεις να νιώθεις άνετα μαζί της. 

Το διάστημα που απομένει άπαξ και κάποιος διαβεί το σταυροδρόμι, για τους περισσότερους φαντάζει σαν ένα σάβανο, μια θολή ανάμνηση της ζωής που μπλέκεται με την κοπιαστική ρουτίνα της επιβίωσης.

Η ζωή είναι μια διαρκής βουβή αναπόληση αυτού του χαμένου περιβολιού, που ο χρόνος και η κοινωνία μας απέκλεισε από το να γευόμαστε τους καρπούς του.

Οι σκέψεις αυτές φαντάζουν σχετικές καθώς βρίσκομαι στα πρόθυρα ενός ταξιδιού στα έγκατα της Γης.

Η είσοδος του υπόγειου σιδηρόδρομου μοιάζει με ορθάνοιχτο, πεινασμένο στόμα που καταπίνει τα κορμιά των ανθρώπων της πόλης. 

Τα βάζει σε σειρά υποχρεωτική, τα στοιβάζει τα άναρχα σώματα,  οριοθετώντας το εκατοστό και το δευτερόλεπτο της ύπαρξης. 

Σαν προϊόντα στις κυλιόμενες ράμπες οι άνθρωποι μεταφέρονται από την μια άκρη του τεράστιου βιομηχανικού κουφαριού στην άλλη, μόνο και μόνο για να τους ξεράσει η χοάνη σε κάποια από τα γκρίζα ανοίγματα της πόλης.

Η Βλασφημία της κάθε στιγμής

Βαρύ φορτίο η μοναξιά,…

Σαν  πόλη που στενάζει αλλά αλλιώς δεν μπορεί να κάνει…

Καταδικασμένη σαν είναι να τρέφεται με την σάρκα των παιδιών της…

Και εμείς με τρόπο ανάλογο και συναφή, την τιμωρία σέρνουμε από την μια στάση του χρόνου-εαυτού στην άλλη σαν βαρίδι δεμένο στον αστράγαλο. ..

Εκεί που πριν, το χαμόγελο φώτιζε τα πρωινά και η ευωδιά των κορμιών που ανασταίνονται παρηγορούσε τους φόβους του ανθρώπου, ο θάνατος τώρα βάζει πόδι, δρασκελίζει ξεδιάντροπα το κατώφλι και στο σκιερό περιβόλι εισέρχεται. 

Η ιεραρχία του κακού σπεύδει να καλύψει το κενό που άφησε η αγάπη και η ψυχή σύρεται σε πτήσεις μεταμεσονύχτιες στην χώρα του εφιάλτη. Ανάγκη τρεμάμενη, σιδηροδέσμια με την βλασφημία της κάθε στιγμής...

Τα μικρά και επιπόλαια ψεύδη μετατράπηκαν σε ντόκους, με ογκολίθους στεριωμένα κόντρα στον καιρό και την ελευθερία που υπόσχονται οι ανοιχτές εκτάσεις και οι υδάτινες μάζες αυτού του κόσμου. Τώρα ψιθυρίζουν στην νοσταλγία που με κατατρώει, όπως η αλμύρα, «Ποτέ πια δεν θα αγαπήσεις μια αθώα καρδιά, ποτέ δεν θα αγαπηθείς ξανά από χέρια ανοιχτά στον ήλιο»….

Στην κόλαση

Μερικές παραδοχές δύσκολα κατακάθονται
όσο και αν αναδεύουμε τον βούρκο

Στις σκιές πάντα ο παλιός κακός περιμένει...
Νόμιζες πως ξέφυγες
Εδώ! Είμαστε όλοι!

Στην κόλαση 20 τ.μ, Οδός Ευτυχίας
έξω ηλιόλουστοι άνθρωποι

Σκοτάδι στους μικρούς περιπάτους
κάτω από κουκουναριές και δάφνες ξεχασμένες,

Πριν από τον πόλεμο παρούσες, επιβιώνουν σιωπηλά
έτσι και η καρδιά μου ξεχνιέται στο νυν και αυν
να επιβιώσει πρέπει ξανά...

Βίαια χειρονομία

Το ίδιο δωμάτιο...το γνωστό σκοτάδι....συσκότιση της ελπίδας, προσωρινή μόνο, γιατί αυτή δεν ξεριζώνεται εύκολα...όχι χωρίς να ξεραθεί και το δέντρο μαζί

Θα σου ζητούσα να ξεριζώσεις το δέντρο να μαραθεί, να μην αναπνέει πια....να μην πονάει με την κάθε ανάσα, είμαι όμως μοιρολάτρης και αδύναμος απέναντι στο θάνατο...

θα σε παρακαλούσα αν είχα εγωισμό, με μια βίαια χειρονομία να σπάσεις τα δεσμά που μας κρατούν ενωμένους....

Στο ίδιο περιθώριο....
Θα σου ζητήσω να ξεριζώσεις το δέντρο να μαραθεί, να μην αναπνέει πια....να μην πονάει με την κάθε ανάσα θα σε παρακαλέσω...

Υδάτινα όρια

 Ψηλαφώ τα νησιά που ζήσαμε μαζί
Πάντα η αγάπη μας περιχαρακωμένη από θάλασσα ήταν....μόνο τα υδάτινα όρια την κρατούσαν στην θέση της την καρδιά...τώρα μόνο δάκρυα αλμυρά απομένουν

Τα ξένα καλοκαίρια

Εκείνη την συγκεκριμένη Κυριακή, η ζέστη ανταγωνιζόταν με την υγρασία σαν τα θηρία που παλεύουν για την κυριαρχία του τροπικού δάσους. Όπως ο πύθωνας αγκαλιάζεται με τον πάνθηρα σε μια εγγύτητα συντριπτική, που εγγυάται τον φριχτό θάνατο και των δύο, καθώς και κάθε άτυχου πλάσματος που θα βρεθεί στο διάβα τους.

Οι σκέψεις τον βασάνιζαν εκείνη την Κυριακή. Το άγγιγμα του προδοτικού φιλιού ακόμα έκανε το δέρμα του να αναριγεί. Για ένα λεπτό αναλογίστηκε την κατάσταση. Κατέληξε πως δεν υπάρχει απεχθέστερη χειρονομία από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη. Σίγουρα... τίποτα εξοργιστικότερο δεν υπάρχει από τα επιτηδευμένα σινιάλα των πτωματοφάγων κοινωνικών κύκλων.

Ο θάνατος δεν γίνεται πάντα άμεσα αντιληπτός...πάντα αυτόν σκεφτόταν τις μοναχικές του ώρες. Διαπίστωσε με κάποια πικρία πως ο θάνατος των σκέψεων, ιδικά αυτός... μπορεί να περιφέρει την αποφορά του για χρόνια μέσα σε γαγγραινώδη τοπία χωρίς το κορμί να αντιληφθεί την αποχώρηση.

Το σαρκίο συνεχίζει να κοπιάζει στις ώρες της επιβεβλημένης δραστηριότητας, ψευτο-γαμάει και παραγεμίζει με τροφή...ακόμα και αν απουσιάζει ο βασιλιάς εαυτός.

Κακές σκέψεις αυτές, ξεθαμμένες από το νεκροταφείο του θέρους. Ανατρίχιασε...Θυμίζουν τα ξένα καλοκαίρια, που χαζεύαμε τις παραλίες στις βιτρίνες...

Σκέψεις κακές σαν τα χάλκινα, ψιλά νομίσματα. Κανείς δεν θέλει να τις κρατάει στην τσέπη, κανείς δεν θέλει να ξεμείνει με αυτές. Ξεραίνονται και σιγο-εξατμίζονται όπως τα κουφάρια νεκρών σαυρών στην άσφαλτο του καύσωνα.

Ο θυμός ανεβαίνει ως τα ρουθούνια, εκρηγνύεται σαν σφαίρα απο αίμα πηχτό και καταστρέφει την γιορτή. Ο καιρός της απιστίας και των κάλπικων υποθέσεων μας περιβάλει..προσμονή πουτάνα...ούτε να βρίσεις δεν έχεις δόντια.

Πολίχνη

όμορφη πολίχνη ξυπνάς όταν τα νυχτοπούλια δίνουν το δικό τους γοερό σινιάλο. 

Πετούν ντροπιασμένα να κρυφτούν στις αμυχές που άνοιξε ο χρόνος στα κορμιά των δέντρων.

Όμορφες κοπέλες, κορίτσια δροσερά τον καύσωνα του κατακαλόκαιρου αναδεύουν στις φολίδες και τις τσακισιές των φουστανιών τους.