Ήταν εκείνη η μικρή πορτοκαλιά που άνθισε την πρώτη άνοιξη μετά τον βαρύ χειμώνα...
Μια νύχτα κάτω από το φως άγνωστων αστερισμών που υπόσχονταν να γίνουν πυξίδα στην άγρια νιότη μου...
Θυμάμαι, σαν να ήταν χτες, μια ανάβαση πάνω σε βράχο απόκρημνο με την βροχή να μας δυσκολεύει. Σου έδωσα να φορέσεις το δικό μου αδιάβροχο και όταν τελικά φτάσαμε στην κορυφή, το στόμα της σπηλιάς του Πυθαγόρα είδαμε να ανοίγει και να καταπίνει ένα μικρό ασβεστωμένο εξωκλήσι.
Τα μικρά που γέννησε η γατούλα και ύστερα χωρίς να το καταλάβουμε έγιναν μια μέρα 25, όταν και οι άλλες γάτες ακολούθησαν το παράδειγμα της. Θυμάμαι με μια σκούπα, να σκουπίζω 25 γούνινα μπαλάκια που παραμόνευαν στην αυλή και κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα έτρεχαν να μπουν στην ταπεινή μας κουζίνα.
Θυμάμαι ένα βιβλίο που ζούσε μέσα σε ένα άλλο βιβλίο σε μια σχολική τάξη κριμένο κάτω από ένα ξύλινο θρανίο της δεκαετίας του 1930. Θυμάμαι πως με υπερασπίστηκε, μονώνοντας με απέναντι σε μια πεινασμένη εφηβεία και πως εγώ υπεραμύνθηκα της ύπαρξης του στην τάξη, όταν χρειάστηκε, απέναντι σε ένα “παχύδερμο” της δημόσιας ελληνικής παιδείας.
Θυμάμαι πως νόμιζα ότι θα είναι για πάντα η διαδρομή ως το ποτάμι που ζούσαν οι λιβελούλες και οι μικροί καταρράχτες φιλοξενούσαν βατράχια και καβούρια του γλυκού νερού.
θυμάμαι πως νήπιο απευθυνόμουν στον εαυτό μου τον παρελθοντικό με τον προσδιορισμό “όταν ήμουν μεγάλος”
Θυμάμαι συναντήσεις με αγγέλους που το μονοπάτι καθάριζαν πριν τα βήματα μου.
Σε παλιές κιτρινισμένες φωτογραφίες ψηλαφώ σπαράγματα μιας φευγαλέας ευτυχίας ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου