Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χρονικογράφημα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χρονικογράφημα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Μην μιλάς την λαλιά του βιαστή σου



Οι ανυποψίαστοι πολίτες έχουν αρχίσει να υποψιάζονται τα πλέον παρανοϊκά σενάρια, υπό την διαρκή τροφοδοσία ψευδών και πονηρών δημοσιευμάτων που δημιουργούν ένα γενικευμένο κλίμα φόβου και επικείμενης καταστροφής.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Τα ξένα καλοκαίρια


Εκείνη την συγκεκριμένη Κυριακή, η ζέστη ανταγωνιζόταν με την υγρασία σαν τα θηρία που παλεύουν για την κυριαρχία του τροπικού δάσους. Όπως ο πύθωνας αγκαλιάζεται με τον πάνθηρα σε μια εγγύτητα συντριπτική, που εγγυάται τον φριχτό θάνατο και των δύο, καθώς και κάθε άτυχου πλάσματος που θα βρεθεί στο διάβα τους.

Οι σκέψεις τον βασάνιζαν εκείνη την Κυριακή. Το άγγιγμα του προδοτικού φιλιού ακόμα έκανε το δέρμα του να αναριγεί. Για ένα λεπτό αναλογίστηκε την κατάσταση. Κατέληξε πως δεν υπάρχει απεχθέστερη χειρονομία από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη. Σίγουρα... τίποτα εξοργιστικότερο δεν υπάρχει από τα επιτηδευμένα σινιάλα των πτωματοφάγων κοινωνικών κύκλων.

Ο θάνατος δεν γίνεται πάντα άμεσα αντιληπτός...πάντα αυτόν σκεφτόταν τις μοναχικές του ώρες. Διαπίστωσε με κάποια πικρία πως ο θάνατος των σκέψεων, ιδικά αυτός... μπορεί να περιφέρει την αποφορά του για χρόνια μέσα σε γαγγραινώδη τοπία χωρίς το κορμί να αντιληφθεί την αποχώρηση.

Το σαρκίο συνεχίζει να κοπιάζει στις ώρες της επιβεβλημένης δραστηριότητας, ψευτο-γαμάει και παραγεμίζει με τροφή...ακόμα και αν απουσιάζει ο βασιλιάς εαυτός.

Κακές σκέψεις αυτές, ξεθαμμένες από το νεκροταφείο του θέρους. Ανατρίχιασε...Θυμίζουν τα ξένα καλοκαίρια, που χαζεύαμε τις παραλίες στις βιτρίνες...

Σκέψεις κακές σαν τα χάλκινα, ψιλά νομίσματα. Κανείς δεν θέλει να τις κρατάει στην τσέπη, κανείς δεν θέλει να ξεμείνει με αυτές. Ξεραίνονται και σιγο-εξατμίζονται όπως τα κουφάρια νεκρών σαυρών στην άσφαλτο του καύσωνα.

Ο θυμός ανεβαίνει ως τα ρουθούνια, εκρηγνύεται σαν σφαίρα απο αίμα πηχτό και καταστρέφει την γιορτή. Ο καιρός της απιστίας και των κάλπικων υποθέσεων μας περιβάλει..προσμονή πουτάνα...ούτε να βρίσεις δεν έχεις δόντια.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

"Το μέγα ρίγος" – Κορφιάτικα ανέκδοτα ενός ελληνικού δημοψηφίσματος


Στην σκιά του δημοψηφίσματος βρέθηκα το πρωί της Κυριακής να επιστρέφω από μια μάλλον άτονη συναυλία στην Ηγουμενίτσα. Ο φίλος που με είχε προσκαλέσει είχε αγνοήσει να με πληροφορήσει ότι θα περνάγαμε την νύχτα στην παραλία του Δράπανου με αποτέλεσμα να μην έχω προμηθευτεί τον απαραίτητο υπνόσακο ή οτιδήποτε άλλο θα μου επέτρεπε μια υποφερτή νύχτα στο ύπαιθρο. Τα στάσιμα νερά που λιμνάζουν στην περιοχή εγγυήθηκαν για την ύπαρξη τεράστιων σμηνών αιμοβόρων κουνουπιών που διψούσαν για το αίμα μου και δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να το διεκδικούν κατά το μεγαλύτερο διάστημα της νύχτας.

Με την υγρασία της Αδριατικής να μου νοτίζει το μυαλό μεταφορικά και κυριολεκτικά πήρα το χάραμα το πρώτο καράβι για την Κέρκυρα, όπου και έφτασα κάποια στιγμή κατατρυπημένος και ταλαίπωρος νωρίς το πρωί, με την σκέψη μου να βασανίζεται από τις πολλές διαφορετικές πιθανές εξελίξεις του προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος.

Καθώς διέσχιζα με τα πόδια την παραδοσιακή εργατική συνοικία του Μαντουκίου άκουσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες της φανέστρας ενός χαμόσπιτου την τηλεόραση στο διαπασών και πίσω από τις σχεδόν άναρθρες κραυγές πανικού των τηλεπαρουσιαστών, για τις επιπτώσεις ενός ενδεχόμενου “οχι” μια γριά να βρίζει σε βέρα κορφιάτικη προφορά.

“Να μπει το δαιμόνιο μέσα σας, που καταστρέψατε την Ελλάδα” φώναζε ξανά και ξανά προς τους ιδρωμένους παρουσιαστές της μικρής οθόνης, κατά την προσφιλή συνήθεια πολλών γιαγιάδων της Κέρκυρας.

Αναρίγησα σύγκορμος όταν την άκουσα να επικαλείται τους νεκρούς φωνάζοντας “σηκωθείτε οι νεκροί από τους τάφους, ξυπνήστε τώρα!” Η χθόνια αυτή επίκληση μου θύμισε τα δικά μου παρακάλια και προσευχές σε μια συλλογική μνήμη που εδώ και χρόνια τελεί υπό καθεστώς βαθύ λήθαργου....ένιωσα το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες μου και την καρδιά μου να χτυπά με μεγάλη φούρια....”χαιρετίσματα τσου παλιούς μου” αναφώνησα και συνέχισα την πορεία μου μέσα στην μέρα που έμοιαζε καινούρια.

Αργότερα στην παραλία του Ανεμόμυλου οι συνήθως χαλαροί λουόμενοι ήταν σε αναβρασμό. Άκουγα διαρκώς τις φράσεις "ΔΝΤ, τράπεζες, δημοψήφισμα" και αλλά τέτοια από χείλη που μέχρι τώρα άνοιγαν κυρίως για να μπουκώσουν καμία χαψιά μπουρδέτο ή για να αρθρώσουν καμία έκλυση εις τον Άγιο Σπυρίδωνα. Κάτι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας και φαινομενικά από υψηλότερο οικονομικό στασίδι ανέλυαν με την μέγιστη ζέση και διεξοδικότητα την τρέχουσα κατάσταση, αναπαράγοντας πιστά και με απόλυτη ακρίβεια τα επιχειρήματα της Ολγας Τρέμη και αυτού του Πρεπεντέρη.

“Ας έπαιρνε μόνος του την απόφαση ο πρωθυπουργός, γιατί ρίχνει το μπαλάκι σε εμάς;" έλεγε η μια. “ Άμα δηλαδή ψηφίσουμε ναι θα είμαστε κακοί, δεν κατάλαβα;” ρωτούσε ρητορικά η άλλη όλο αγανάκτηση. Δεν άντεξε να παραμένω απλός ακροατής και τους απεύθυνα τον λόγο. “ Οχι δεν θα είναι κακός όποιος ψηφίσει ναι, κουτός όμως θα είναι σίγουρα αν δεν έχει ένα εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο”. Ύστερα άκουσα τον Μπακούνιν να ταλαντώνει μέσα από τον ρηχό του τάφο τις φωνητικές μου χορδές και να λέει “Να εμπιστεύεται κανείς την τύχη του σε ιδιοτελή παχύδερμα και όχι στον εαυτό του είναι μια μάλλον ανεύθυνη και επικίνδυνη αν όχι εθελόδουλη θέση!”

Με κοίταξαν δολοφονικά και άρχισαν όλες μαζί σαν ένα κοπάδι φώκιες να κολυμπούν με σκοπό να απομακρυνθούν από “αυτό τον αναιδέστατο νεαρό”.


Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

"Όχι αμιά! Δεν τα ξεχνάμε αυτά!"



Μεσούσης της 23ης πρωίας του Ιουνίου ρέμβαζα σε κορφιάτιατικο ακρογυάλλι υπό την σκιά τεχνητού ανεμόμυλου. Η θάλασσα δεν ήταν διόλου θελκτική με φυσαλίδες να κυματίζουν ξεδιάντροπα στην επιφάνεια.

Μια μεσόκοπη κυρία που κατέφθασε εκείνη την χρονική στιγμή αναφώνησε απευθυνόμενη φαινομενικά στον λεπτό αιθέρα ότι η βρωμιά μάλλον προέκυψε ως αντίκτυπος των εσπερινών εκδηλώσεων φίλο-ευρωπαϊσμού κατά την προηγουμένη εις την νήσο της Κέρκυρας.

Πιάσαμε ψιλή κουβεντούλα με την σεβάσμια κυρά και μου αφηγήθηκε μια φανταστική ιστορία, ένα μάθημα για τους νεότερους βγαλμένο μέσα από τα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας.

“Αυτοί οι φίλο-ευρωπαιστές μάτια μου είναι σαν εκείνους τσου παλιούς που ελέγανε ψωμί και ελιά και Κώτσο βασιλιά στον δικό μου τον καιρό” μου είπε.

Δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα! Παρότι η πληθωρική εμφάνιση της δεν το πρόδιδε, μου αποκάλυψε ότι εκείνα τα ζοφερά χρόνια υπήρξε φοιτήτρια του καθηγητή της Παντείου Σάκη Καράγιωργα, μέλους της οργάνωσης Δημοκρατική Άμυνα που συνελήφθη για βομβιστικές ενέργειες κατά της χούντας.


Με τρεμάμενη φωνή, όλο κορφιάτικο σκέρτσο μου αφηγήθηκε τα καθέκαστα:

“Την προηγούμενη μέρα μάτια μου, είχα πάει σε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο επί της Σώλονος. Κάπου εκεί μέσα στα σκονισμένα ράφια αντάμωσα με μια παλιά ξεχασμένη έκδοση του Κεφαλαίου του Μάρξ.
 
"Πως το ξετρύπωσες" με ρώτησε ο βιβλιοπώλης

"Από την μυρωδιά" του αποκρίθηκα η καλή σου.
 
"Το κουβάλησα μέσα στην τσάντα μου στην σχολή και μόλις φτάνω τι να δω; Είχαν προηγηθεί τα καθέκαστα με τον Καράγιωργα και εγώ εκουβαλούσα αυτό το νταμάρι μέσα στην τσάντα μου και ήταν και τόοοσο! Και η σχολή να έχει γιομίσει με μπάτσους και κυπατζίδες. Τι να κάνω μάνα μου τώρα εσκεφτόμουνα. Μέχρι που επήγα εις την βιβλιοθήκη και το απόθοκα από πίσω από ένα άλλο βιβλίο. Την επόμενη μέρα επήγα και το πήρα. Έτσι ήταν μάτια μου τα χρόνια εκείνα τα μαύρα, να μην ξανάρθουνε ποτές!”

“Να μην τα ξεχνάμε κυρά” της είπα για να μην ξανάρθουν.
  “Όχι αμιά! Δεν τα ξεχνάμε αυτά” μου απάντησε


Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Ξένο Σώμα




Εργάζομαι σαν δημοσιογράφος και στην δουλειά αυτή είμαι ένα ξένο σώμα.
Αυτό προκύπτει, όχι επειδή η δημοσιογραφία αυτή καθεαυτή με ξενίζει αλλά γιατί στην χώρα που ζω επιτελεί ένα ρόλο που με βρίσκει κάθετα αντίθετο.

Δεν είναι εκείνη η δημοσιογραφία που αναζητά την αλήθεια με κάθε κόστος, ούτε την ενημέρωση προς όφελος της κοινωνίας. Είναι κοινή παραδοχή, στην Ελλάδα η δημοσιογραφία να περιορίζεται στην υπεράσπιση πολιτικών γραμμών και στην εξυπηρέτηση διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Αντί για την εκλαΐκευση σύνθετων θεμάτων εξειδικεύεται στο εκχυδαϊσμό και την διαστρέβλωση προς όφελος του γρήγορου εντυπωσιασμού.

Ο καθένας και η καθεμία καβαλάει τα έδρανα της έπαρσης, μέσα στην φαυλότητα, ανασταίνει και θάβει ζωές ανθρώπων και την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μας.

Γίνεται έμμεσα ηθικός αυτουργός σε ρατσιστικά πογκρόμ και δολοφονίες, υποσκάπτει την ανοχή ποντάροντας σε τέρατα.

Αρκετές φορές, οι δημιουργοί της κοινής γνώμης, διαθέτουν λιγότερη παιδεία και μόρφωση από τον μέσο αναγνώστη,  αλλά επιμένουν στην δικτατορία που τους δίνει ο ρόλος του πομπού.

Ξένος  πάλι νιώθω,  όταν αντιλαμβάνομαι τους ανθρώπους να αποδέχονται στωικά την αντίληψη ότι όσοι βαδίζουν με αξίες και ιδανικά, με ηθικό μπούσουλα είναι καταδικασμένοι.

Ξένος νιώθω όταν παρατηρώ να συμβαίνει ακριβώς αυτό.....

Στην χώρα μου γίνομαι ξένο σώμα όταν παρακολουθώ έντρομος τους συνομήλικους μου να κουβαλούν μέσα στα κρανία τους γερασμένα μυαλά.

Ξένος νιώθω και όταν τους παρατηρώ να διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα κ-οπαδικών εφημερίδων, όταν περνούν ώρες μπροστά σε ουρές για να μπουν στις αρένες των στημένων παιγνιδιών και των ηλίθιων στοιχημάτων.

Ξένος είμαι όμως και απέναντι στις αγκυλώσεις αυτών που για χρόνια θεωρούσα δικούς μου. Στους δήθεν προοδευτικούς που αναλώνονται σε προφητείες του τέλους της εποχής. Που κρύβουν πίσω από την προβειά της επαναστατικότητας τα πιο αντιδραστικά ανακλαστικά...ξένος είμαι και με αυτό.

 Ένα έθνος με ονειρώξεις ανέλιξης στο ασανσέρ της αμετροέπειας και της διαπλοκής, της αναξιοκρατικής επικράτησης, του βολέματος που πλέον έπαψε να ζεσταίνει τις καρδιές τους και για αυτό έβγαλαν δόντια απέναντι στους πιο αδύναμους.
Που τελικά δεν θα νιώθω ξένος αναρωτιέμαι....Μήπως η δική μου πατρίδα είναι αλήθεια ο ου – τόπος, ή πρέπει να ξαμοληθώ σε μια δια βίου Οδύσσεια, σε μια εξορία του μυαλού για να αποφύγω την βαθύτερη αποξένωση ανάμεσα στους οικείους.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Εσείς τι τύπος προ-επαναστατικής περιόδου είστε;



Quizz: Είχαν καταλάβει άραγε αυτοί που έκαναν τις επαναστάσεις στην ιστορία ότι ζούσαν σε προ-επαναστατική περίοδο, όταν αυτό συνέβαινε;


Εσείς τι τύπος περιόδου είστε;

A) Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Β) Δημοκρατία του Λάργκο Καβαλέρο πριν τον Ισπανικό Εμφύλιο

Γ) Βασιλεία του Λουδοβίκου πριν την Γαλλική επανάσταση


Μόνο ένα από τα τρία κερδίζει!!!

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

“Πληρωμένη” ανάγνωση




Το τεράστιο δυσοίωνο γκράφιτι, που άλλαξε όψη στο κτήριο του πολυτεχνείου, είναι κατά κάποια δημοσιεύματα το έργο μιας καλλιτεχνικής ομάδας που δουλεύει μεθοδικά και αστραπιαία, κατορθώνοντας σε λίγο χρόνο να καλύπτει μεγάλες επιφάνειες.

Οι παρεμβάσεις τους στις μεγάλες επιφάνειες του κέντρου της πόλης, έχουν ένα αέρα αποκαλυπτικότητας.

Τα σχέδια τους είναι σκοτεινά, ασπρόμαυρα, χαοτικά και συνάμα απειλητικά.
Σαν μια δήλωση παρουσίας και ταυτόχρονα προτροπή προς το χάος.

Πολλά μπορεί να ειπωθούν για τον συμβολισμό που ενδεχομένως να φέρει η συγκεκριμένη επιλογή, να γίνει δηλαδή επέμβαση στο κτίριο του Πολυτεχνείου.

Μια “πληρωμένη” ανάγνωση είναι ότι ίσως να αποτελεί μέρος των αντιδράσεων ενός κοινωνικού χώρου, στην συμπίεση.

Ίσως μια πράξη που στοχεύει στην επίδειξη ισχύος...
Το γνωστό χιπ χοπ κόλλημα για την “κατοχή” της πόλης.

Μπορεί όμως και να ιδωθεί σαν καθρέφτης, κάτοπτρο που αντανακλά την εικόνα του συνόλου της κοινωνίας μας. 

Η επέλαση των "βαρβάρων"

Οι άνθρωποι που το έκαναν μάλλον ήταν νέοι.
Δεν μπορώ να φανταστώ αλήθεια! Σαρανταπεντάριδες να σκαρφαλώνουν σε σκάλες, και να τρέχουν με τα σπρέι και τα πινέλα μέσα στη νύχτα.

Για νέους αποξενωμένους ίσως, αλλά από τα φαινόμενα πολύ δημιουργικούς, η πράξη αυτή μπορεί να στοχεύει σε μια συμβολική ισοπέδωση κάθε ιερού και όσιου του “καθεστώτος”.
Μια γιακοβίνικη καρατόμηση της ιστορίας της αστικής κουλτούρας.

Όλα αυτά και συνάμα τίποτα από αυτά, ενδεχομένως.

Ίσως απλά όπως λέει και ο λαός στην Κέρκυρα, το Πολυτεχνείο να “πήγε από κακή φύλαξη”
Αλλά τι να γίνει...
Δεν μπορείς να καταλογίσεις στον “καλλιτέχνη” πρόθεση βανδαλισμού.

Αν προσέξει κανείς θα διαπιστώσει ότι οι “νυχτοβάτες πιτόροι” που έκαναν αυτή την δουλειά, φρόντισαν να μην χαλάσουν ούτε την συμμετρία, ούτε το διάκοσμο του κτηρίου...
“Εμπλάθρωσαν” βέβαια τους τοίχους, αλλά αυτοί ήταν ούτως ή άλλως “μπλαθρωμένοι” από αφίσες, και λοιπά διαφημιστικά.

Οπότε τι να πει κανείς...

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Ο μήνας γδάρτης


Ραδιοφωνάκι  χαλασμένο, να μην υπάρχει ελπίδα σε κανένα σταθμό.

Λέξεις όπως “θηλιά”, “Πανούσης, “λάθρο-Κυφισιά”, ειρωνικά περιπαίζουν την απελπισία του γδάρτη μήνα.

Να γίνεις ξένος, να μισέψεις σκέφτεσαι, ακόμα και το Ισλάμ να ασπαστείς εξέτασες για μισό λεπτό.


Ύστερα όμως, σε ανήσυχο ύπνο έπεσες πάλι.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

"Η μέρα είναι ανάποδη!"




Σταθμός  Αττικής, 28/02/2015, Σάββατο, 7:35 πμ

Μια γυναίκα προσπαθεί να κατέβει στις ράγες. 
Είναι γύρω στα 45, υπέρβαρη και μαυροφορεμένη.
Είναι βαμμένη γρήγορα, σαν γυναίκα των συνοικιών, έντονο και κακότεχνο μακιγιάζ, που θα χαρακτήριζα, με όλα τα στερεότυπα μου υπόψιν, σαν ένδειξη κάποιας βαθύτερης ανασφάλειας.

Η άγνωστη επιχειρεί να ανοίξει ένα προστατευτικό απαγορευτικό,κιγκλίδωμα και να κατέβει στις ράγες.

Αυτό προκαλεί κάποια αναστάτωση, και την αντίδραση των φυλάκων του σταθμού.
Αυτοί, όντας υποψιασμένοι από τις συχνές απόπειρες αυτοκτονίας, φωνάζουν στην γυναίκα και την ρωτούν “που σκέφτεσαι να πάς κυρία;”.

Ο Ένας από αυτούς, εκείνη την στιγμή βρίσκεται πάνω σε μια υπερυψωμένη γέφυρα, που ενώνει τις δύο πλατφόρμες του σταθμού.
Της μιλάει με σκοπό να την καθυστερήσει...
Το τρένο έρχεται από στιγμή σε στιγμή.

Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε αλλά η συζήτηση είχε ένα έντονο τόνο.
Αρχίζει να κινητοποιείται όλο το προσωπικό ασφαλείας του σταθμού.

Ένας φύλακας που βρισκόταν στην απέναντι πλατφόρμα, από την γυναίκα, κινήται βιαστικά προς το μέρος της.
Αρχίζει να της λέει να “κάνει πίσω”, να μην πλησιάζει στο χείλος της αποβάθρας.

Ξαφνικά εμφανίζεται το τρένο...

Μπαίνει στο σταθμό με μεγάλη ταχύτητα.
Καθώς περνάει από μπροστά μου, κρύβει για λίγο την σκηνή του δράματος.
Τα βλέμματα των ανθρώπων, που παρακολουθούν την σκηνή, παγώνουν στιγμιαία.
Ύστερα το τραίνο σταμάτα...

Με ένα στεναγμό, θαρρείς με ανακούφιση, ξεφυσά και σβήνει.
χωρίς διαμελισμούς ευτυχώς…

Ακούω τον φύλακα να φωνάζει μέσα στον ασύρματο, «όλοι να προσέχουν πάρα πολύ, η μέρα είναι ανάποδη!».

Μετά ο ίδιος κινάει για την απέναντι πλατφόρμα, πλησιάζει την παράξενη γυναίκα και συζητάει μαζί της χαμηλόφωνα.

Προσπαθεί να την καθησυχάσει….

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Υπόθεση εργασίας




Είτε επί εποχής Σαμαρά κανείς από το εξωτερικό δεν απασχολούταν με την Ελλάδα επειδή θεωρούσαν την κυβέρνηση και τα τεκταινόμενα ανάξια λόγου
ή υπήρχαν δημοσιεύματα αλλά οι εγχώριοι παπαγάλοι είχαν γραμμή να μην τα βάζουν.
Όπως και να το κάνεις όλοι αγαπάνε τα “κακά αγόρια” και κυρίως οι δημοσιογράφοι και ο Σαμαράς ήταν μάλλον “καλό παιδάκι” και έτρωγε όοοολη τη σούπα του, μαζί με αυτόν και εμείς...

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

Τώρα που ο κουρνιαχτός έπεσε



Οι διαπιστώσεις των τελευταίων ημερών τώρα που ο κουρνιαχτός έπεσε και τα πνεύματα αμβλήθηκαν.

1ον Η παλαιά κυβέρνηση και νυν αντιπολίτευση προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την όποια υποχώρηση της τωρινής κυβέρνησης με μαζοχιστική λογική και τρόπο.
Λες και υπήρξε κανείς που να αγάπησε ποτέ την Κασσάνδρα, ή την χαιρέκακη γριά της γειτονίας που διασκεδάζει με τα δεινά των γειτόνων της.
2ον ο Βαρουφάκης δεν είναι αλήθεια θεός, ακόμα και αν θεοποιήθηκε προσωρινά στο μυαλό των ανθρώπων που μόλις πριν ένα μήνα πίστευαν ότι μόνο ένα θαύμα μπορεί να τους σώσει.
Για τον λόγο αυτό προτείνω να μην τον σταυρώσουμε ακόμα και να του εξηγήσει κάποιος, όπως και των υπολοίπων ότι δεν μας νοιάζει αν θα το λέμε μνημόνιο, γιατί ξέρουμε ότι στις ιστορίες οι ήρωες περνούν από πολλά βάσανα και ήττες μέχρι την τελική ολοκληρωτική αποθέωση. Αρκεί να είναι αληθινοί όπως λέει ο λαός.
3ον Οι πολίτες δείχνουν την στήριξή τους στην προσπάθεια της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί σηκώνοντας δις ευρώ από τις τράπεζες με αποτέλεσμα η ΕΚΤ και ο Ντράγκι να βάλει το μαχαίρι στο λαιμό του Τσίπρα και Βαρουφάκη.
4ον Οφείλουμε όλοι μια τεράστια μούντζα, τουλάχιστον, στον ΓΑΠ, για τους θεσπέσιους μη-χειρισμούς του το 2009, τότε που η Ελλάδα θα μπορούσε σοβαρά απειλήσει με έξοδο, σε αντίθεση με τώρα που οι άλλοι έχουν προβλέψει και προετοιμαστεί για αυτό το ενδεχόμενο.

Και...
5ον
Μήπως είναι η ώρα να ετοιμαζόμαστε να πάμε να γίνουμε και εμείς Γκαστενμπάιτερ μπας και παντρευτούμε καμία ώρα.....

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Φάτε τους πλούσιους με το κουταλάκι του γλυκού - Γιατί αλλιώς αχώνευτοι είναι!




Το γεγονός ότι,  η κρίση έχει φέρει κέρδη στα μεγάλα εισοδήματα ενώ παράλληλα  τα παχυλά πορτοφόλια έμειναν στο απυρόβλητο του φορολογικού συστήματος, διαφαίνεται στην αγωνία των εκπροσώπων των πλουσίων να μας τρομοκρατήσουν με τον αφορισμό «οι  χώρες που δεν αγαπούν τους πλούσιους γίνονται φτωχές».

Τα παραδείγματα της Βενεζουέλας και της Αργεντινής, επιστρατεύονται εδώ και εβδομάδες, σαν ξόρκια αποτροπιασμού, καραμέλες στα στόματα μεγαλόσχημων οχετών των ΜΜΕ, που φέρουν και οι ίδιοι γεμάτα αφορολόγητα πορτοφόλια, και φουσκωτούς για συντροφιά.

Θα τρομάξουν λέει οι ευεργέτες, που κάνουν ουρά για να μας σώσουν, αν η νέα κυβέρνηση φορολογήσει το μεγάλο εισόδημα.

Αν λοιπόν το φόβητρο είναι η πάταξη της φοροαπαλλαγής και της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα, αυτοί που με τόση ζέση υπερασπίζονται το δικαίωμα του κεφαλαίου σε αυτές τις πρακτικές, αποκαλύπτουν άθελα τους τον δικό τους επιχειρηματικό και επαγγελματικό βίο.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη βασιλεύουν


Ο Έμπολα επανεμφανίστηκε δυναμικά για να λύσει με τον δικό του τρόπο τα προβλήματα του υπερπληθυσμού και της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Τελευταία φορά είχε εντοπιστεί σε κουβέρτες που χάρισαν οι θρησκόληπτοι άποικοι του νέου κόσμου στους ιθαγενείς πληθυσμούς. Ωραίο δώρο! Πρωτότυπο και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν και το σημερινό πάρτι στην πιο τελειωμένη χώρα της Αφρικής προκύπτει και αυτό ως κάποια δωρεά.

Η Λιβερία φαντάζει στα μάτια των δυτικών σαν ο ιδανικός εφιαλτικός τόπος για την επανεμφάνιση αυτού του παλιού γνώριμου. Χώρα Monstro με τα όλα της, με ένα όνομα που ακούγετε σαν σαρκασμός της έννοιας που αντιπροσωπεύει. Ιδρύθηκε από απελευθερωμένους σκλάβους του Αμερικάνικου Νότου που εδραιώθηκαν σε αυτή την περιοχή της δυτικής Αφρικής εφαρμόζοντας το σύστημα που τόσο πικρά είχαν αφομοιώσει μέσω της σκλαβιάς πάνω στους ιθαγενείς πληθυσμούς
Θλιβεροί τροπικοί, πολιτικές τερατογενέσεις, μια κληρονομιά των διαφόρων επεμβάσεων, πειραματισμών και θηριωδιών της αποικιοκρατίας και όχι μόνο. 

Μέχρι το παρόν εκτίνεται αυτή η σχέση και επεκτείνεται σε όλο και μεγαλύτερες περιοχές κτηνωδίας και απόλυτου αποτροπιασμού. Ο Έμπολα, εκ του αποτελέσματος θα μπορούσε δυνητικά να προσομοιώσει την τελική λύση που επέλεξαν οι Ναζί για το λεγόμενο εβραϊκό ζήτημα, που τους απασχολούσε.  Η ψευτο-κλινική φρασεολογία που επέλεξαν, η εφεύρεση της φυλετικής υγιεινής, και η στοχοποίηση μιας πληθυσμιακής ομάδας με όρους μολυσματικού κίνδυνου δεν διαφέρει και πολύ από τις κραυγές που προτρέπουν στην στοχοποίηση των σύγχρονων φυγάδων από αυτές τις ειδυλλιακές περιοχές σαν επικίνδυνους φορείς της μόλυνσης, αυτής ή κάποιας άλλης. 

Ο Εμπολα υπόσχεται να εκκενώσει την πλουσιότερη ήπειρο του πλανήτη από τους φτωχούς κατοίκους της, ενώ ταυτόχρονα το ισλαμικό κράτος υλοποιεί τα πιο άγρια όνειρα των μυστικών υπηρεσιών. Στην Γάζα κάθε μέρα ξημερώνει και πιο εκκωφαντικά, σε τέλεια αντιδιαστολή με τις εικόνες από τα πάρτι στην Μύκονο.   

Άγρια εποχή, βούτυρο στο ψωμί χιλιαστικών δοξασιών, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη οι πυροβολημένοι βασιλεύουν.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Θολές εντυπώσεις - Περί εγγύτητας

μέρος πέμπτο

Σε νεαρή ηλικία, ταξιδεύοντας στις χώρες της βόρειας Ευρώπης, διαπίστωσα ότι είναι κοινός τόπος σε αυτά τα μέρη, να αποφεύγεις να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ματιές ποτέ δεν διασταυρώνονται στον Βορά, απλά ένα αόρατο ρολόι επιβάλει την διάρκεια αυτού του κοιτάγματος να είναι σύντομη και φευγαλέα.

Η παρατεταμένη ή έντονη συνάντηση των βλεμμάτων θεωρείτε σημάδι επιθετικότητας ή κάποιας άλλης βουβής διείσδυσης στον απαραβίαστο ιδιωτικό άβατο των Βόριο-ευρωπαίων, και η αθέτηση αυτής της φαινομενικά κοινής σιωπηλής κατανόησης μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί.
         
Σε αντίθεση με αυτή την πρακτική οι άνθρωποι του Νότου και της ανατολικής Μεσογείου έχουν την τάση να κοιτούν έντονα τους ξένους. Θεωρούν το κοίταγμα στα μάτια σαν ένδειξη ειλικρίνειας καθώς και ο έρωτας χρησιμοποιεί την γλώσσα των ματιών για να εκφράσει το πάθος του, έτσι επιτρέπει στις μυστικές συνεννοήσεις των εραστών να λαβαίνουν χώρα υπό το φως του ηλίου. Περιδιαβαίνοντας τις συνοικίες της Βηθλεέμ ένιωθα το βλέμμα ολόκληρης της πόλης να είχε στραφεί πάνω μας, σαν να αποζητούσε να δηλώσει την παρουσία της γύρω μας. Μια παρουσία αγέρωχη και κοπιαστική σε μια συνθήκη δυσβάσταχτη.

Το δεύτερο στοιχείο της τοπικής κουλτούρας που καταλάβαινα ότι δυσκόλευε τους συνταξιδιώτες μου ήταν η διαφορετική διαχείριση και οριοθέτηση του προσωπικού χώρου. Στις πολύβουες υπαίθριες αγορές, στις γραμμές αναμονής των σημείων ελέγχου, στον περιορισμένο χώρο ενός κοινού λατρευτικού τυπικού, οι ντόπιοι κατάλυαν συστηματικά, και απροβλημάτιστα τα στενά απαραβίαστα όρια του ηπειρωτικού σώματος.

Το άγγιζαν, το έσπρωχναν με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, απέδιδαν με λεπτές αποχρώσεις της αφής την όποια προδιάθεση, το ενέπλεκαν σε μια αλληλεπίδραση που φάνταζε τρομαχτική και αποτρόπαιη στους Γάλλους, και αυτό σίγουρα γίνονταν αντιληπτό από τους ντόπιους.

Σε αντίθεση με αυτούς, εγώ ένιωθα άνετα στην συνθήκη και το περιβάλλον. Ο μεσόγειος άνθρωπος εντός μου ανταπέδιδε τα βλέμματα και αντιμετώπιζα την σωματική επαφή σαν μια φυσιολογική και αναπόφευκτη ρουτίνα. Ένιωθα να γίνομαι κοινωνός του γηγενούς τρόπου και αυτό δημιουργούσε την προϋπόθεση  μιας αμεσότερης εγγύτητας και μια σωματοποιημένης επικοινωνίας.
Όσο περνούσαν οι μέρες αυτή αίσθηση γινόταν εντονότερη.