Η Βλασφημία της κάθε στιγμής

Βαρύ φορτίο η μοναξιά,…

Σαν  πόλη που στενάζει αλλά αλλιώς δεν μπορεί να κάνει…

Καταδικασμένη σαν είναι να τρέφεται με την σάρκα των παιδιών της…

Και εμείς με τρόπο ανάλογο και συναφή, την τιμωρία σέρνουμε από την μια στάση του χρόνου-εαυτού στην άλλη σαν βαρίδι δεμένο στον αστράγαλο. ..

Εκεί που πριν, το χαμόγελο φώτιζε τα πρωινά και η ευωδιά των κορμιών που ανασταίνονται παρηγορούσε τους φόβους του ανθρώπου, ο θάνατος τώρα βάζει πόδι, δρασκελίζει ξεδιάντροπα το κατώφλι και στο σκιερό περιβόλι εισέρχεται. 

Η ιεραρχία του κακού σπεύδει να καλύψει το κενό που άφησε η αγάπη και η ψυχή σύρεται σε πτήσεις μεταμεσονύχτιες στην χώρα του εφιάλτη. Ανάγκη τρεμάμενη, σιδηροδέσμια με την βλασφημία της κάθε στιγμής...

Τα μικρά και επιπόλαια ψεύδη μετατράπηκαν σε ντόκους, με ογκολίθους στεριωμένα κόντρα στον καιρό και την ελευθερία που υπόσχονται οι ανοιχτές εκτάσεις και οι υδάτινες μάζες αυτού του κόσμου. Τώρα ψιθυρίζουν στην νοσταλγία που με κατατρώει, όπως η αλμύρα, «Ποτέ πια δεν θα αγαπήσεις μια αθώα καρδιά, ποτέ δεν θα αγαπηθείς ξανά από χέρια ανοιχτά στον ήλιο»….