“Λαθρομετανάστες”

Σε λήθαργο, με μάτια ορθάνοιχτα ονειροπολώ χωρίς την συγκατάθεση κανενός...

Το δάσος της βροχής αναδιπλώνεται σαν Ανακόντα μέσα στο μυαλό μου. Στις φολίδες του πουκάμισου του ανακλώνται όλα τα πιθανά μελλοντικά σενάρια.

Κάποτε μου είπες ότι μαζί θα φύγουμε, “λαθρομετανάστες”, από αυτή την ηλιόλουστη παγίδα.
Σαν ελεύθεροι δεσμώτες να μην ζήσουμε, μαζί να καβαλήσουμε το πιο τρελό σύννεφο.

Τα ιερά πλάσματα μας αποχαιρέτησαν εδώ και καιρό. Στην σκιά της καταστροφής, άνοιξαν χρυσές φτερούγες και πέταξαν πάνω από τον ορίζοντα μακριά από την κοιτίδα του λόγου.

Μηνάμε έρημοι σε αυτό το μέρος, που με το πέρασμα του καιρού, θυμίζει όλο και περισσότερο κλουβί εξωτικών πουλιών.

Με όλες τις ανέσεις, διαπραγματευόμαστε την τιμή του κάθε ψίχουλου που περνάει το κατώφλι της αιχμαλωσίας μας.