Η ποίηση των ατελέσφορων σχεδίων

Aπό όλα τα προδομένα μου όνειρα
αυτό της συντροφικότητας με πληγώνει περισσότερο
Γιατί μέσα σε αυτό άγγιξα την ευτυχία...

Σε ένα ξεχασμένο ακρογιάλι ορκίστηκα στο νερό της θάλασσας
μόνος να μην ζήσω ποτέ ξανά... για όσο η μνήμη θα φωτίζει τα μάτια μου
να υπηρετώ την ζωή στην αναπνοή σου

Βαρετή φαντάζει τώρα η ποίηση των ατελέσφορων σχεδίων
και τα σκυλιά του χρόνου έκαναν την αγάπη μου για τον άνθρωπο
με σκιάχτρο να μοιάζει...

Από εσένα τι απέμεινε έμεινα να απορώ
όταν η ξαφνική μπόρα λάσπωσε δρόμους και σοκάκια
αποκλείοντας παντοτινά την βασιλεύουσα από τους προορισμούς μας