Mε προσμονή παιδιού

 

Σαν νερό την χαρά μέσα από τα χέρια την χάνω.

Γίνεται άμμος που κολλάει στα βήματα μου

και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω,

είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνω.

Στην άδεια χώρα

 
Το περσινό καλοκαίρι μελανό μανδύα φορούσε,

φέτος μας επισκέφτηκε ξένος ο καιρός.

Ανθισμένες πορτοκαλιές

Τις ανθισμένες πορτοκαλιές μέσα μου θωρώ

με μάτια υγρά, ορθάνοιχτα...

Απόσταση

Εγκιβωτίστηκε η ματιά μέσα στην επιμονή της.

Θόλωσαν τα διόπτρα του κόσμου ετούτου.

Πότε οι μελωδοί νέες ιδέες θα τραγουδήσουν;

Ξεψύχησαν οι μελωδίες της πρωταρχικής θωριάς.

Σιωπηλή συμφωνία

Τα ιερά πτηνά, στου πρωινού την μετάλλαξη, από ύπνο πλατύ εξέρχονται.

Πως την κληρονομιά του εγκλεισμού από πάνω τους να αποτινάξουν;

Βραδιάζει λίγο μετά το χάραμα σε ετούτο τον τόπο.

Το σχήμα του καιρού

Το σχήμα του καιρού,
στου ουρανού το σκοτείνιασμα αναπαύεται.

Πότε; Ποτέ!

Πότε; Ποτέ. Πότε; Ποτέ! Δεν θα ξαναβρεθούμε.

Φυγή προς τα εμπρός

Φυγή προς τα εμπρός,

τα μάτια θόλωσαν

Ο ερχομός του ανθρώπου

Το πάθος των ανθών*

σκελετωμένων ημερών το αντιστάθμισμα,

στο βάθος των νερών

αλλοπαρμένων νυχτών

το θέλημα γεννιέται.

Σε όλα αυτά που ανήκω

Σε όλα αυτά που ανήκω

προσάναμμα γίνομαι

Το λευκό σπίτι

Όταν το κεφάλι ήταν ακόμα άδειο από εικόνες,

μπορούσα να σε βρίσκω πιο εύκολα...

Σινιάλο

Στης νυκτός την αφθονία

μάχαιρα ακονίζεται σε αιχμηρή γωνία.

Απουσία

Έχτισα ένα σπίτι για σένα,

μόνο στην φαντασία μου υπάρχει

στους σαθρούς τοίχους του αντιλαλεί η απουσία σου.

Σε λιβάδι χλωμό

Απαστράπτουσα η σιωπή

με δένουν τα μνημόσυνα

θαμπώνουν, του δρόμου οι καμπές

Του κόσμου η απάτη

Με λόγια ηχηρά την μέρα ξεγελάμε

σαν την απόσταση μετράμε

από το ναδίρ ως το ζενίθ

στην αρχική συνθήκη μας γυρνάμε

Tο δέντρο της ζωής

Συνομιλούν τα δέντρα

οι ιστορίες τους μεταφέρονται από τον ευγενικό άνεμο,

Ο Μαγικός Κύκλος

Ήθελε το δαιμόνιο να τον ακολουθήσει πίσω από το πέπλο που αναπαύονται οι σκέψεις

στα νεφελώδη δωμάτια του ύπνου επιθυμούσε να εισέλθει μαζί του, μα η χαλύβδινη σφαίρα στα πόδια του το κρατούσε σφιχτά δεμένο εντός του κύκλου.

Τα παιδιά απουσιάζουν

Κοιμάται η πόλη κάτω από πέπλο λευκό. Μέσα στο σκοτάδι εξυφαίνονται τα μεγάλα σχέδια,

στην κόψη των δρόμων κωλυσιεργούν οι αυτόματες καρδιές.

Τα σταυροδρόμια

Στα σταυροδρόμια του μυαλού μου περιμένω

για το σινιάλο του άρχοντα δρόμου

ποτέ δεν υπήρξα νέος

από την γέννα μου περπατώ σε δάσος απροσπέλαστο

Γάργαρο νερό

Με την μέγγενη του νόστου στο μυαλό

σαν παιδί αποζητώ ένα ακόμα άγγιγμα,

Χωρίς σκοπό

'Επρεπε να φτάσω σε ήρεμα νερά

την περηφάνια μου για να απολέσω,

το όνομα σου έγραψα σε χαρτί

και από τις δυνάμεις του κάτω κόσμου

ζήτησα να συντροφευτώ ξανά.