Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ

Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ χάζευα τους ανθρώπους πριν μπουν στο βαγόνι και αναλογιζόμουν την σημασία του χρόνου που περνάει. Την αξία των ορόσημων, των «παράσημων» που αποκτά το σώμα από την κακομεταχείριση. 

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας τα περνάμε συντροφιά με την φθορά.

Μια στιγμιαία αναλαμπή είναι η νιότη και σβήνει γρήγορα. Την βλέπεις να σε προσπερνάει με ταχύ βηματισμό, πάνω στο σημείο που αρχίζεις να νιώθεις άνετα μαζί της. 

Το διάστημα που απομένει άπαξ και κάποιος διαβεί το σταυροδρόμι, για τους περισσότερους φαντάζει σαν ένα σάβανο, μια θολή ανάμνηση της ζωής που μπλέκεται με την κοπιαστική ρουτίνα της επιβίωσης.

Η ζωή είναι μια διαρκής βουβή αναπόληση αυτού του χαμένου περιβολιού, που ο χρόνος και η κοινωνία μας απέκλεισε από το να γευόμαστε τους καρπούς του.

Οι σκέψεις αυτές φαντάζουν σχετικές καθώς βρίσκομαι στα πρόθυρα ενός ταξιδιού στα έγκατα της Γης.

Η είσοδος του υπόγειου σιδηρόδρομου μοιάζει με ορθάνοιχτο, πεινασμένο στόμα που καταπίνει τα κορμιά των ανθρώπων της πόλης. 

Τα βάζει σε σειρά υποχρεωτική, τα στοιβάζει τα άναρχα σώματα,  οριοθετώντας το εκατοστό και το δευτερόλεπτο της ύπαρξης. 

Σαν προϊόντα στις κυλιόμενες ράμπες οι άνθρωποι μεταφέρονται από την μια άκρη του τεράστιου βιομηχανικού κουφαριού στην άλλη, μόνο και μόνο για να τους ξεράσει η χοάνη σε κάποια από τα γκρίζα ανοίγματα της πόλης.