Τα ξένα καλοκαίρια

Εκείνη την συγκεκριμένη Κυριακή, η ζέστη ανταγωνιζόταν με την υγρασία σαν τα θηρία που παλεύουν για την κυριαρχία του τροπικού δάσους. Όπως ο πύθωνας αγκαλιάζεται με τον πάνθηρα σε μια εγγύτητα συντριπτική, που εγγυάται τον φριχτό θάνατο και των δύο, καθώς και κάθε άτυχου πλάσματος που θα βρεθεί στο διάβα τους.

Οι σκέψεις τον βασάνιζαν εκείνη την Κυριακή. Το άγγιγμα του προδοτικού φιλιού ακόμα έκανε το δέρμα του να αναριγεί. Για ένα λεπτό αναλογίστηκε την κατάσταση. Κατέληξε πως δεν υπάρχει απεχθέστερη χειρονομία από ένα συγκαταβατικό χτύπημα στην πλάτη. Σίγουρα... τίποτα εξοργιστικότερο δεν υπάρχει από τα επιτηδευμένα σινιάλα των πτωματοφάγων κοινωνικών κύκλων.

Ο θάνατος δεν γίνεται πάντα άμεσα αντιληπτός...πάντα αυτόν σκεφτόταν τις μοναχικές του ώρες. Διαπίστωσε με κάποια πικρία πως ο θάνατος των σκέψεων, ιδικά αυτός... μπορεί να περιφέρει την αποφορά του για χρόνια μέσα σε γαγγραινώδη τοπία χωρίς το κορμί να αντιληφθεί την αποχώρηση.

Το σαρκίο συνεχίζει να κοπιάζει στις ώρες της επιβεβλημένης δραστηριότητας, ψευτο-γαμάει και παραγεμίζει με τροφή...ακόμα και αν απουσιάζει ο βασιλιάς εαυτός.

Κακές σκέψεις αυτές, ξεθαμμένες από το νεκροταφείο του θέρους. Ανατρίχιασε...Θυμίζουν τα ξένα καλοκαίρια, που χαζεύαμε τις παραλίες στις βιτρίνες...

Σκέψεις κακές σαν τα χάλκινα, ψιλά νομίσματα. Κανείς δεν θέλει να τις κρατάει στην τσέπη, κανείς δεν θέλει να ξεμείνει με αυτές. Ξεραίνονται και σιγο-εξατμίζονται όπως τα κουφάρια νεκρών σαυρών στην άσφαλτο του καύσωνα.

Ο θυμός ανεβαίνει ως τα ρουθούνια, εκρηγνύεται σαν σφαίρα απο αίμα πηχτό και καταστρέφει την γιορτή. Ο καιρός της απιστίας και των κάλπικων υποθέσεων μας περιβάλει..προσμονή πουτάνα...ούτε να βρίσεις δεν έχεις δόντια.