Ξένο Σώμα

Εργάζομαι σαν δημοσιογράφος και στην δουλειά αυτή είμαι ένα ξένο σώμα.

Αυτό προκύπτει, όχι επειδή η δημοσιογραφία αυτή καθεαυτή με ξενίζει αλλά γιατί στην χώρα που ζω επιτελεί ένα ρόλο που με βρίσκει κάθετα αντίθετο.

Δεν είναι εκείνη η δημοσιογραφία που αναζητά την αλήθεια με κάθε κόστος, ούτε την ενημέρωση προς όφελος της κοινωνίας. Είναι κοινή παραδοχή, στην Ελλάδα η δημοσιογραφία να περιορίζεται στην υπεράσπιση πολιτικών γραμμών και στην εξυπηρέτηση διαπλεκόμενων συμφερόντων.

Αντί για την εκλαΐκευση σύνθετων θεμάτων εξειδικεύεται στο εκχυδαϊσμό και την διαστρέβλωση προς όφελος του γρήγορου εντυπωσιασμού.

Ο καθένας και η καθεμία καβαλάει τα έδρανα της έπαρσης, μέσα στην φαυλότητα, ανασταίνει και θάβει ζωές ανθρώπων και την συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μας.

Γίνεται έμμεσα ηθικός αυτουργός σε ρατσιστικά πογκρόμ και δολοφονίες, υποσκάπτει την ανοχή ποντάροντας σε τέρατα.

Αρκετές φορές, οι δημιουργοί της κοινής γνώμης, διαθέτουν λιγότερη παιδεία και μόρφωση από τον μέσο αναγνώστη,  αλλά επιμένουν στην δικτατορία που τους δίνει ο ρόλος του πομπού.

Ξένος  πάλι νιώθω,  όταν αντιλαμβάνομαι τους ανθρώπους να αποδέχονται στωικά την αντίληψη ότι όσοι βαδίζουν με αξίες και ιδανικά, με ηθικό μπούσουλα είναι καταδικασμένοι.

Ξένος νιώθω όταν παρατηρώ να συμβαίνει ακριβώς αυτό.....

Στην χώρα μου γίνομαι ξένο σώμα όταν παρακολουθώ έντρομος τους συνομήλικους μου να κουβαλούν μέσα στα κρανία τους γερασμένα μυαλά.

Ξένος νιώθω και όταν τους παρατηρώ να διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα κ-οπαδικών εφημερίδων, όταν περνούν ώρες μπροστά σε ουρές για να μπουν στις αρένες των στημένων παιγνιδιών και των ηλίθιων στοιχημάτων.

Ξένος είμαι όμως και απέναντι στις αγκυλώσεις αυτών που για χρόνια θεωρούσα δικούς μου. Στους δήθεν προοδευτικούς που αναλώνονται σε προφητείες του τέλους της εποχής. Που κρύβουν πίσω από την προβειά της επαναστατικότητας τα πιο αντιδραστικά ανακλαστικά...ξένος είμαι και με αυτό.

 Ένα έθνος με ονειρώξεις ανέλιξης στο ασανσέρ της αμετροέπειας και της διαπλοκής, της αναξιοκρατικής επικράτησης, του βολέματος που πλέον έπαψε να ζεσταίνει τις καρδιές τους και για αυτό έβγαλαν δόντια απέναντι στους πιο αδύναμους.

Που τελικά δεν θα νιώθω ξένος αναρωτιέμαι....Μήπως η δική μου πατρίδα είναι αλήθεια ο ου – τόπος, ή πρέπει να ξαμοληθώ σε μια δια βίου Οδύσσεια, σε μια εξορία του μυαλού για να αποφύγω την βαθύτερη αποξένωση ανάμεσα στους οικείους.