"Το μέγα ρίγος" – Κορφιάτικα ανέκδοτα ενός ελληνικού δημοψηφίσματος

Στην σκιά του δημοψηφίσματος βρέθηκα το πρωί της Κυριακής να επιστρέφω από μια μάλλον άτονη συναυλία στην Ηγουμενίτσα. Ο φίλος που με είχε προσκαλέσει είχε αγνοήσει να με πληροφορήσει ότι θα περνάγαμε την νύχτα στην παραλία του Δράπανου με αποτέλεσμα να μην έχω προμηθευτεί τον απαραίτητο υπνόσακο ή οτιδήποτε άλλο θα μου επέτρεπε μια υποφερτή νύχτα στο ύπαιθρο. Τα στάσιμα νερά που λιμνάζουν στην περιοχή εγγυήθηκαν για την ύπαρξη τεράστιων σμηνών αιμοβόρων κουνουπιών που διψούσαν για το αίμα μου και δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να το διεκδικούν κατά το μεγαλύτερο διάστημα της νύχτας.

Με την υγρασία της Αδριατικής να μου νοτίζει το μυαλό μεταφορικά και κυριολεκτικά πήρα το χάραμα το πρώτο καράβι για την Κέρκυρα, όπου και έφτασα κάποια στιγμή κατατρυπημένος και ταλαίπωρος νωρίς το πρωί, με την σκέψη μου να βασανίζεται από τις πολλές διαφορετικές πιθανές εξελίξεις του προαναγγελθέντος δημοψηφίσματος.

Καθώς διέσχιζα με τα πόδια την παραδοσιακή εργατική συνοικία του Μαντουκίου άκουσα από τις μισάνοιχτες γρίλιες της φανέστρας ενός χαμόσπιτου την τηλεόραση στο διαπασών και πίσω από τις σχεδόν άναρθρες κραυγές πανικού των τηλεπαρουσιαστών, για τις επιπτώσεις ενός ενδεχόμενου “οχι” μια γριά να βρίζει σε βέρα κορφιάτικη προφορά.

“Να μπει το δαιμόνιο μέσα σας, που καταστρέψατε την Ελλάδα” φώναζε ξανά και ξανά προς τους ιδρωμένους παρουσιαστές της μικρής οθόνης, κατά την προσφιλή συνήθεια πολλών γιαγιάδων της Κέρκυρας.

Αναρίγησα σύγκορμος όταν την άκουσα να επικαλείται τους νεκρούς φωνάζοντας “σηκωθείτε οι νεκροί από τους τάφους, ξυπνήστε τώρα!” Η χθόνια αυτή επίκληση μου θύμισε τα δικά μου παρακάλια και προσευχές σε μια συλλογική μνήμη που εδώ και χρόνια τελεί υπό καθεστώς βαθύ λήθαργου....ένιωσα το αίμα να τρέχει πιο γρήγορα στις φλέβες μου και την καρδιά μου να χτυπά με μεγάλη φούρια....”χαιρετίσματα τσου παλιούς μου” αναφώνησα και συνέχισα την πορεία μου μέσα στην μέρα που έμοιαζε καινούρια.

Αργότερα στην παραλία του Ανεμόμυλου οι συνήθως χαλαροί λουόμενοι ήταν σε αναβρασμό. Άκουγα διαρκώς τις φράσεις "ΔΝΤ, τράπεζες, δημοψήφισμα" και αλλά τέτοια από χείλη που μέχρι τώρα άνοιγαν κυρίως για να μπουκώσουν καμία χαψιά μπουρδέτο ή για να αρθρώσουν καμία έκλυση εις τον Άγιο Σπυρίδωνα. Κάτι κυρίες μιας κάποιας ηλικίας και φαινομενικά από υψηλότερο οικονομικό στασίδι ανέλυαν με την μέγιστη ζέση και διεξοδικότητα την τρέχουσα κατάσταση, αναπαράγοντας πιστά και με απόλυτη ακρίβεια τα επιχειρήματα της Ολγας Τρέμη και αυτού του Πρεπεντέρη.

“Ας έπαιρνε μόνος του την απόφαση ο πρωθυπουργός, γιατί ρίχνει το μπαλάκι σε εμάς;" έλεγε η μια. “ Άμα δηλαδή ψηφίσουμε ναι θα είμαστε κακοί, δεν κατάλαβα;” ρωτούσε ρητορικά η άλλη όλο αγανάκτηση. Δεν άντεξε να παραμένω απλός ακροατής και τους απεύθυνα τον λόγο. “ Οχι δεν θα είναι κακός όποιος ψηφίσει ναι, κουτός όμως θα είναι σίγουρα αν δεν έχει ένα εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο”. Ύστερα άκουσα τον Μπακούνιν να ταλαντώνει μέσα από τον ρηχό του τάφο τις φωνητικές μου χορδές και να λέει “Να εμπιστεύεται κανείς την τύχη του σε ιδιοτελή παχύδερμα και όχι στον εαυτό του είναι μια μάλλον ανεύθυνη και επικίνδυνη αν όχι εθελόδουλη θέση!”

Με κοίταξαν δολοφονικά και άρχισαν όλες μαζί σαν ένα κοπάδι φώκιες να κολυμπούν με σκοπό να απομακρυνθούν από “αυτό τον αναιδέστατο νεαρό”.