Το ελάχιστο κακό

Έστησα ξόβεργες αλλά πιάστηκα εγώ σε αυτές αντί για το πετούμενο που ονειρευόμουν να αιχμαλωτίσω.

Τον λόγο τώρα έχει η Περσεφόνη

....Ίσως η Άνοιξη φέρει μια νέα αγάπη, ίσως πάλι και όχι... Μου αρκεί να ξεφεύγω από τον θάνατο....

Όλα μοιάζουν τυχαία

 Μάταια προσπαθώ να ανακαλύψω τον κώδικα που συνδέει τα γεγονότα με τα νοήματα.

Διάλογος στην καρδιά του χειμώνα

“Νιώθω σαν ένα άδειο κέλυφος” μου λες. “Ότι έζησα σε αυτή την ζωή είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από μέσα μου, σαν να μην έμαθα τίποτα.

Κόκκινος Γκρεμός

Το χρώσταγε η Θεά στη γριά γυναίκα.

Η μυστική ζωή των ανθρώπων

Είναι η μοίρα μας αυτή των πολλών. Κατηφείς μέσα στα τετριμμένα κατάλοιπα της αφθονίας του χτες

Το πένθος

Το πένθος αναπνέει με τους δικούς μου πνεύμονες… 

Η μόνη ελπίδα

 

Πόσο χρόνο αλήθεια σπαταλήσαμε να αναλύουμε την δομή των κοινωνικών επαναστάσεων.

Αιώνες φαιάς ουσίας αναλώσαμε να συζητάμε για το μεγάλο διακύβευμα,
όταν μέσα μας ηχούσαν καμπανάκια συσσιτίου, όταν η ψυχική μας γεωγραφία περιοριζόταν από τις δερματοστιξίες μιας σκελετωμένης σχολικής τάξης.

Από την κεφαλή ως τα άκρα, κάθε περαστικό λεπτό ένα νέο πραξικόπημα διεκδικεί βιαίως την διακυβέρνηση της καρδιάς.

Μετά πάλι αποκαθηλώνεται και αυτή η επιβεβλημένη κανονικότητα, όταν διατρανώνεται το ακηδεμόνευτο αυτής της άγριας επικράτειας. Από άγνωστες πολεμοχαρείς φυλές κατοικείται, από όλα τα τέρατα των παιδικών παραμυθιών, από όλους τους άφταστους ορίζοντες.

Οι μέρες περνούν και χάνονται στην πόλη που μοιάζει να παγιδεύει το χρόνο μέσα σε κουτάκια αναψυκτικών, απομυζά την ενέργεια των καλών προθέσεων, μετασχηματίζοντας την σε καύσιμο για την Μηχανή, περιγελά την ουτοπία εξανδραποδίζοντας τους φορείς της. Σπόρια μόνο απέμειναν από αυτό το μέλλον να προσποιούνται τον θάνατο στα μυαλά έρημων ανθρώπων.

Η μόνη γέφυρα με τον κόσμο που αφήσαμε πίσω σαν βγήκαμε από το νερό για να αντικρίσουμε τον μεγάλο χειμώνα: O έρωτας, αιώνιος αποσταθεροποιητικός παράγων, η άμμος, λαθρεπιβάτης του καλοκαιριού που παρεισφρέει στο αποστειρωμένο περιβάλλον του καταναγκασμού κρυφά μέσα από τρύπες στα παπούτσια, η ξαφνική βροχή που δημιουργεί χώρο για το απρόοπτο στις βαρετές γιορτές μας, οι καθημερινές αστοχίες μας έμειναν η μόνη ελπίδα να ξαναγυρίσουμε κάποια μέρα στα βάθη.

Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ

Στην είσοδο της κούφιας Γης Συγγρού – Φιξ χάζευα τους ανθρώπους πριν μπουν στο βαγόνι και αναλογιζόμουν την σημασία του χρόνου που περνάει. Την αξία των ορόσημων, των «παράσημων» που αποκτά το σώμα από την κακομεταχείριση. 

Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μας τα περνάμε συντροφιά με την φθορά.

Μια στιγμιαία αναλαμπή είναι η νιότη και σβήνει γρήγορα. Την βλέπεις να σε προσπερνάει με ταχύ βηματισμό, πάνω στο σημείο που αρχίζεις να νιώθεις άνετα μαζί της. 

Το διάστημα που απομένει άπαξ και κάποιος διαβεί το σταυροδρόμι, για τους περισσότερους φαντάζει σαν ένα σάβανο, μια θολή ανάμνηση της ζωής που μπλέκεται με την κοπιαστική ρουτίνα της επιβίωσης.

Η ζωή είναι μια διαρκής βουβή αναπόληση αυτού του χαμένου περιβολιού, που ο χρόνος και η κοινωνία μας απέκλεισε από το να γευόμαστε τους καρπούς του.

Οι σκέψεις αυτές φαντάζουν σχετικές καθώς βρίσκομαι στα πρόθυρα ενός ταξιδιού στα έγκατα της Γης.

Η είσοδος του υπόγειου σιδηρόδρομου μοιάζει με ορθάνοιχτο, πεινασμένο στόμα που καταπίνει τα κορμιά των ανθρώπων της πόλης. 

Τα βάζει σε σειρά υποχρεωτική, τα στοιβάζει τα άναρχα σώματα,  οριοθετώντας το εκατοστό και το δευτερόλεπτο της ύπαρξης. 

Σαν προϊόντα στις κυλιόμενες ράμπες οι άνθρωποι μεταφέρονται από την μια άκρη του τεράστιου βιομηχανικού κουφαριού στην άλλη, μόνο και μόνο για να τους ξεράσει η χοάνη σε κάποια από τα γκρίζα ανοίγματα της πόλης.

Οι μαύροι αιώνες χαμογελούν

Οι μαύροι αιώνες χαμογελούν! Ο Καλλίνικος, ο Φουκώ, ο Καστοριάδης και ο Καμύ είναι πανευτυχείς. Σύσσωμη η διεθνής έχει στήσει εορταστικό συμπόσιο στα Ιλίσια πεδία του επαναστατημένου σύμπαντος. 

Η Έμα Γκόλντμαν χαριεντίζεται με την Φρίντα Κάλο και ο Βελουχιώτης με τον Μαρινγκέλα και τον Θερσίτη πίνουν από το μεθυστικό και πνευματώδες νερό της Στιγός κορτάροντας την Σιμόν ντε Μποβουάρ πάνω από το καζάνι του καιρού που κοχλάζει.

Παρέα βρέθηκε ο Λόρκα, ο Καριμπάλντι με τον Ρίγα και τον Ντουρούτι, ενώ στο δέλτα που κάνει ο Πυριφλεγέθον στο σμίξιμο του με τον Κοκκιτό, ο Φίοντορ Νάνσεν ανοίγει τα λευκά πανιά του πλοίου θριαμβευτικά στον χθόνιο άνεμο. Κανείς δεν απουσιάζει από τους εορτασμούς καθώς μια ρωγμή αφήνει να περάσει λίγο φως μετά από δεκαετίες, αιώνες θαρρείς... σκονισμένους και παράφορους συνάμα.

Δύσκολη εποχή για τέρατα

Τι να περιμένεις από μια χαραμάδα στο ντουβάρι;....Το φως δεν φτάνει να αναδείξει την ομορφιά ή την ασκήμια.

Δύσκολη εποχή για τέρατα έμεινα να μονολογώ καθώς το έρπων σκοτάδι έγλυφε τους όγκους, τα υλικά απομεινάρια μιας ατελούς φέξης.

Αγάπη γλυκιά, αγάπη δύσκολη, το κενό να γεμίσεις προσπαθείς με αναφιλητά αλλά η ώρα φτάνει πάνω από τα πράγματα, σαν σεντόνι-σάβανο μετατρέπει την απάθεια σε σιγουριά.

Το ένα τσιγάρο καπνίζεις πίσω από το άλλο, βγάζεις τον θάνατο με το τσιγκέλι από τα ρουθούνια μιας μέρας που καταφθάνει πάντα λίγο αργά... δύο στιγμές νωρίτερα οι Γαλάτες ισοπέδωσαν την Ρώμη μόνο και μόνο για διασκέδαση, ίσως για να συνάψουν ένα νέο μνημόνιο με την Ιστορία, ίσως και πάλι τα συντρίμμια από μόνα τους να υποκαθιστούν την ζωή, όταν καλούνται να υποδυθούν το ρόλο αυτό.

Την παράδοση αναλογίζομαι που μας άφησαν αυτοί που ξεψύχησαν στο συρματόπλεγμα, στα χαρακώματα πολέμων χαμένων εκ προοιμίου, στις ώρες που περνούν νευρωτικά.

Τικ-τακ, τικ- τακ ωρολογιακή βόμβα το κορμί και πόσο άραγε μπορεί η ένταση να πλατειάζει αυτές τις αρτηρίες, πόσα αεικίνητα μπορούν να χωρέσουν σε ένα ήμι-υπόγειο;

Κανείς δεν επιστρέφει τον λόγο κανείς δεν μαρτυρά την αλήθεια που τρέχει πάντα ένα βήμα μπροστά...... Σε περίμενα σε εκείνο το ηλιοβασίλεμα που θαρρείς κάποιος στερέωσε με συρραπτικό σε ένα μόνιμα άπιαστο ορίζοντα....ακόμα περιμένω μουμιοποιημένος σε σκοτεινή γωνία. Είναι εύκολο να με παραβλέψεις, να ξεχάσεις ακόμη και ότι πέρασα από εδώ.

Αναμένω σε ένα γιγάντιο ακουστικό, το σκοτάδι να μαλακώσει, να αφεθεί, εύπλαστο κήτος να γίνει στην ερημική αγκαλιά....

Θα παγώσω και εγώ με την σειρά μου, όπως τόσοι άλλοι πριν από εμένα σε αυτή την λεωφόρο, στον αγύριστο δρόμο ένα σημάδι θα γίνω.

Δύσκολη εποχή για τέρατα έμεινα να μονολογώ και ο φακός μας πρόδωσε την στίμη που πυκνώνουν οι σκιές.

Είμαστε άνθρωποι ή ρομπότ;

Είμαστε άνθρωποι ή ρομπότ;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν φαίνεται να απασχολεί σχεδόν κανένα από τους πρωινούς συνεπιβάτες μου στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, στην γραμμή Αττική –Κηφισιά.

Βέβαια αυτό που ίσως δεν είναι σε θέση να ξέρουν οι συνεπιβάτες μου είναι ότι αυτό το ερώτημα θα τεθεί αναπόφευκτα κάποια στιγμή, όταν η τεχνολογική ανάπτυξη στην βίο-τεχνολογία αγγίξει τα επίπεδα της επιστημονικής φαντασίας.

Σε αυτή την όχι και τόσο μακρινή εποχή, τα ρομπότ δεν θα διαφέρουν και πολύ από τους ανθρώπους και  η ηθική σταθερά που ορίζει τις σχέσεις μας με τις μηχανές θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.

Ενδεχομένως τότε γίνει κοινός τόπος, αυτό που ήδη ορισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται στο παρών. Ότι δηλαδή η πιθανότητα η ανθρωπότητα να είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους άγνωστης μηχανικής δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Όπως εμείς δημιουργούμε μηχανές για να επιτελούν συγκεκριμένες πράξεις, κατά τρόπο ανάλογο, δυνάμεις σε συμφωνία δημιουργούν την ύλη και την ενέργεια που μας σχηματίζει.

Μ ε την σειρά τους αυτές οι δυνάμεις σχηματίζονται από την σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε άλλες δυνάμεις και παράγοντες.

Η επιστήμη των μαθηματικών μας δίνει την δυνατότητα της μέτρησης πιθανοτήτων. ποσοτήτων και συχνοτήτων που εν χορό δημιουργούν όλα αυτά που μας απαρτίζουν και μας περιβάλουν.

 Οι επιπτώσεις που θα είχε για την ανθρωπότητα αυτή η συνειδητοποίηση θα ήταν καταλυτικές για την εξέλιξη της κοινωνίας και του πλανήτη, στο βαθμό βέβαια που αυτός επηρεάζεται από εμάς.

Μέσα στην πρωινή τρέλα του τραίνου η πιθανότητα να είμαστε βιολογικά ρομπότ φαντάζει μετρίσιμη… Επόμενος σταθμός: Νέα Ιωνία

Η μεγαλύτερη νύχτα

οι φυλλωσιές των δέντρων συνωμοτούσαν με τον άνεμο εκείνο ο βράδυ.

Η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, η μικρότερη μέρα.

Τα χρόνια τα παλιά, ήταν μια από τις σημαντικότερες ημερομηνίες σε ένα εορτολόγι­ο, πασπαλισμένο όπως οι κουραμπιέδες, με σκόνη αστρική, λερωμένο με το χώμα της ξαναγεννημένης γης, μητρικής εταίρας εξορκισμός και ζωοδότη άρπαγα ύμνος.

Σήμερα όμως το εαρινό ηλιοστάσιο, έμοιαζε με μια θαμπή επιγραφή, ένα σβησμένο σημείο σε χάρτη παροπλισμένο, καθώς το ανάγλυφο της παν γαίας δεν υπήρξε ποτέ, παρά στα όνειρα των γεωγράφων και τις εφιαλτικές εξάρσεις Συβιριανών σαμάνων.

Ένα παγωμένο μνημείο, με κρύσταλλους που λαμπυρίζουν, υπό το φως οδοντωτού χαμόγελου, ενός ήλιου που δεν συγχωρεί, το ηλιοστάσιο σηματοδοτεί την στροφή προς την εσωστρέφεια.

Μια αναγγελία, πως ο χειμώνας κατέφθασε επίσημα, στο προσκεφάλι των ονείρων, στις στάνες των χoίρων, και σε τραυματικούς ιστούς, πληγών αλλοτινών, σε σώματα και σε καρδιές, εγκάρδιων ανθρώπων.

Ψυχρή και αδιάφορη η καρδιά του χειμώνα στα βάσανα της ζωής, των πολιτών της ηλιοκαμένης χώρας.

Ο τόπος μου, οι πεζούλες και οι κήποι του, στην φαντασία κόσμου αλλότριου, είναι αλώνι που φλέγεται από ένα ήλιο φιλόξενο.

Το ψύχος ποτέ δεν φθάνει εδώ στον νότο, φαντάζονται οι κάτοικοι του βορά, και οι άνθρωποι αυτού του κήπου παραμένουν αιώνια και ανεύθυνα παιδιά.

Ο χειμώνας ξεκαρδίζεται σαρδόνια σήμερα με αυτά τα ψεύδη. Δείχνει τα μυτερά του δόντια, με ένα χαμόγελο που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά, σε αυτούς που αδυνατούν να εξασφαλίσουν την ύπαρξη κάποιας πηγής θέρμότητας.

είκοσι τρεις ώρες και πενήντα έξι λεπτά

Μέσα στην τρομερή καταπόντιση του αισθητού σύμπαντος γεννήθηκε ένας μίμος που θέλησε να ορίσει με την ματιά τον κόσμο.

Υπήρχε κάτι το αιώνιο στην θέα που αντίκρισε από το πιο ψηλό παράθυρο αυτή την πρώτη αυγή της ύπαρξης του. Ήταν μια εικόνα αναλλοίωτη στο χρόνο, το παντοτινό παρόν του καλοκαιριού που καταφθάνει εμπρόθεσμα, με χελιδόνια να φρουρούν κάθε σπιθαμή της ηλιόλουστης μέρας.

 Από ύψη δυσθεώρητα κατέβηκε η επιθυμία της δημιουργίας και θρονιάστηκε στο σώμα του. Εισήλθε σαν άρωμα στα ρουθούνια και κουλουριάστηκε στο κενό ανάμεσα στην καρδιά και το στομάχι. Στο ερωτικό σκέλος ξαπόστασε πριν προσωποποιηθεί ξανά στον γκρίζο κόσμο των ανθρώπων.

Οι σκαραβαίοι που έδεσε ο μίμος με μεταξωτή κλωστή στο σκέλος του οδηγούσαν τα αβέβαια βήματα μιας νεαρής ελπίδας, πως μιμούμενος τα πουλιά θα μάθει να πετά και να τραγουδά όπως αυτά, πράγμα που γνωρίζει και πράττει και η τελευταία γάτα. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να χορέψει με την γενετήσια ορμή του τράγου, να αφουγκραστεί την αφύσικη σιγαλιά του βατράχου στην σκοτεινή λιμνούλα έναστρης νύχτας, χρόνια πριν. Αισθάνθηκε την ανασφάλεια της ακρίδας που παρασύρεται από τον άνεμο και την απατηλή προσμονή μιας ομαλής προσγείωσης και αναρίγησε με την ματιά της γάτας που μαγνητίζει το θύμα της γλυκά σαν θανατερή χνουδωτή πατούσα. Σαν λύκος γρύλισε όλο ικανοποίηση σε σκοτεινές γωνιές που αρνούνταν να ομολογήσουν τα κρίματα που έχουν διαπραχθεί υπό την σκιά τους. Στο τέλος ακολούθησε με το βλέμμα τον ήρεμο δρόμο του γέρικου αλόγου που βόσκει στην σκιά του θανάτου, σε βοσκοτόπια πέρα από τις μέρες του μόχθου. Με τον καιρό ανακάλυψε τα δεδομένα της επιβίωσης, αποστρέφοντας το βλέμμα από τον πόνο, μάθαινε να διασπά την προσοχή από τα τρωτά και θνητά σημεία του εαυτού, μιμούμενος την κίνηση του κόσμου έμαθε να περιστρέφεται και αυτός κάθε είκοσι τρεις ώρες και πενήντα έξι λεπτά.

Η τρέλα του ασκητή

Στον τόπο μου οι ευφυείς ευαίσθητοι  άνθρωποι καίγονται σαν τις λαμπάδες τη Λαμπρή

Οι επιλογές τους μοιάζουν με το σταυροδρόμι του νεαρού ήρωα

μόνο που ο δρόμος της αρετής στο τέλος οδηγεί στο λάκκο του χλευασμού και της λήθης

Τα παιδιά του Πυθαγόρα και των μουσών πετροβολούνται από φανατικούς του Μαμωνά

πάντα Τούρκο-Οβριοί οι Γραικύλοι, πάντα πρόθυμοι να σταυρώσουν τον γείτονα

Ο συγγραφέας δωρεά κάνει τον κόπο του 

σε σκονισμένα ράφια βιβλιοθήκης

Η διακοσμητική αξία του καημού του 

μειώνεται χρόνο με τον χρόνο

Ο μαθηματικός τον λογιστή προσποιείται

Συνήγορος της απάτης

περί όνου σκιάς αναλώνει την φαιά ουσία

Ο μουσικός λιπαίνει με τις μελωδίες της ποταπότητας τα ήθη,

βαλσαμωμένη επιτέλεση της συμφωνίας

σε ακροατήρια από χασάπηδες, μαστροπούς και καταχραστές δημοσίου χρήματος

Που και που ο αδηφάγος όχλος ανακηρύσσει κάποιο ως βασιλιά του κουκιού

Για μια βδομάδα απολαμβάνει την βασιλεία του περιφερόμενος σε εμπορικούς ναούς και δεξιώσεις

Όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές, όλες οδηγούν στην πυρά και όλα δικά μας είναι

Δικά μας και δανικά

Στον τόπο μου τρεις είναι οι επιλογές στο σταυροδρόμι

Η φυγή στο μαγκανοπήγαδο του νόστου,

το απονενοημένο διάβημα

 και η μίμηση της πάπιας

Μόνο που η ζωή σαν πάπια οδηγεί σε σκοτεινά και στάσιμα νερά

Καλύπτεις το κεφάλι κάτω από τα φτερά

μέχρι που πλέον δεν φτάνει στα αυτιά η μουσική

Τα μάτια δεν ιριδίζουν το φως

Και το δέρμα γίνεται πετσί

Έως ότου στον καθρέπτη εμπρός ένα πρωί

Αντικρίζεις την τρέλα του ασκητή

ονειρευόμαστε καράβια

 Κόκκινες ζώνες εντός της κρεβατοκάμαρας,

Η κινέζικη βεντάλια

Η  κινέζικη βεντάλια

Οι πόρτες είναι σημεία στην ζωή. Ερμητικά κλειστές ή ορθάνοιχτες, φανερώνουν στον άνθρωπο την ύπαρξη μυστηρίων πέραν της υποκειμενικής και κοινωνικής του αντίληψης. H μετατόπιση στο χώρο και στο χρόνο, χωροχρόνος κοινωνικός, κίνηση συμβολική και φυσική,φέρνει τον άνθρωπο σε πεδία δια-δράσης και αντίληψης που δεν είναι προσβάσιμα, πριν την ώρα τους.

   Την κατάλληλη στιγμή όμως, η παράσταση της κοινωνικής ζωής διαδραματίζεται ταυτόχρονα εντός και εκτός της υποκειμενικότητας και τότε είναι λες και τα στεγανά να χαλαρώνουν και η κρυφή αφήγηση να ξεδιπλώνεται σαν τις πτυχές μιας πλουμιστής κινέζικης βεντάλιας.Η εμπειρία της μετάβασης σε ένα άλλο κοινωνικό στάδιο, είτε αυτό ορίζεται από την ηλικία του ανθρώπου είτε από κάποια άλλη, από κοινού συμφωνημένη, παράμετρο,σηματοδοτείτε από τις ανάλογες τελετουργίες διέλευσης. Γάμοι, κηδείες και βαφτίσια, ταξίδια φυγής και αιώνιες επιστροφές, σε κάθε νέο βήμα, συντεταγμένες αγκάλες ανοίγονται για να υποδεχθούν το νεοφερμένο.

Ο Κράτης σε διάλογο

 - Ο κόσμος μας μοιάζει επίπεδος

...Μπορεί 

αλλά τα πράγματα στην φύση ακολουθούν μια κρυφή νομοτέλεια

το νερό βρίσκει πάντα χαραμάδα να περάσει

ας είμαστε σαν το νερό

και θα φανερωθεί η σύνθεση που αποζητάς

χωρίς να την ονοματίζεις

Μην απελπίζεσαι αδελφούλα

ζούμε στην σκιά τρανών εποχών

και κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί απο τον ίσκιο του

Δεν υπάρχει τόπος να σταθείς παρα μόνο αν λακτίσεις με πείσμα το χώμα της Γής
και ξαναγεννηθείς εντός των πρωταρχικών αναγκών

στέγη τον ουρανό, τροφή να ζητάς και να βρίσκεις, ευχές και τα άνθη του πολιτισμού σε κάθε περιβόλι, αέρας, νερό, σπόροι, συγχώρεση απο τα ζώα

Τα μάτια να κοιτούν ξανά στον ουρανό

να θυμηθούμε και να θυμίζουμε τον Ανθρωπο και τα παιδιά του

- Η λογική μου είναι τετράγωνη 

Αλλά είναι το ένα τρίτο της υπαρξής μας, ένα παιγνίδι εντός του κύκλου

ένας κώδικας της καμπυλότητας

και όμως για δες

συνομιλείς μαζί μου

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Περιώνυμος Κυνικός φιλόσοφος, γιος του Ασκώνδα, μαθητής του Διογένη, τον οποίο ακολουθούσε συνεχώς. Άκμασε περί το 330 π.Χ. Η οικογένειά του ήταν πλούσια, ο ίδιος όμως έζησε φτωχός, διότι, κατά ορισμένους, μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, κατ’ άλλους έριξε τα χρήματά του στην θάλασσα, ενώ υπάρχει και η παράδοση ότι τα κατέθεσε σε τραπεζίτη με τον όρο να τα παραδώσει αυτός στα τέκνα του μόνο αν δεν γίνουν φιλόσοφοι, ειδάλλως να τα μοιράσει στο λαό.
Ο Κράτης πίστευε ότι οι φιλόσοφοι δεν έχουν ανάγκη τα χρήματα. Αν και ήταν άσχημος και κυφός, τον ερωτεύτηκε η Ιππαρχίς, που καταγόταν από ευγενή οικογένεια της Θράκης. Ο αδελφός της Ιππαρχίδος Μητροκλής, αρχικά μαθητής του Ξενοκράτη και του Θεοφράστου, έγινε Κυνικός χάρη στον Κράτη και στα επιχειρήματα που του ανέπτυξε. Έτσι, παρουσίασε στην αδελφή του την εικόνα του νέου του δασκάλου τόσο ζωηρά ώστε αυτή τον αγάπησε και θέλησε να τον παντρευτεί, δεχόμενη τον όρο να ακολουθεί τον βίο του. Ο Κράτης, νυμφευόμενος, προέβη σε πράξη ασυνεπή προς την κυνική διδασκαλία, ονόμαζε δε τον γάμο του «κυνογαμία».
Η ανεκδοτολογία η σχετική με τον Κράτη είναι μεγάλη. Στην προσπάθειά του να συμφωνήσει με τα δόγματα της κυνικής φιλοσοφίας θεωρούσε το γάμο ως σχέση που δεν εμποδίζει την ανεξαρτησία, αφού συνάπτεται από ελεύθερα άτομα. Εισερχόταν απρόσκλητος στα σπίτια, γι’ αυτό και απέκτησε το προσωνύμιο «Θυρεπανοίκτης». Όταν εξορίστηκε ο Δημήτριος ο Φαληρεύς, ο Κράτης τον παρηγόρησε τόσο φιλικά ώστε ο πρώτος καταράστηκε τον προηγούμενο τρόπο ζωής του που τον εμπόδισε να γνωρίσει έναν τέτοιο άνθρωπο. Έγραψε έργα που φέρουν το συνοπτικό τίτλο Παίγνια και έχουν κυρίως ηθικό χαρακτήρα.
"πιγή-mousa.gr"

τυφλά σημεία

Ένας ολόκληρος κόσμος ζωντανεύει

 στα τυφλά σημεία του οπτικού μου πεδίου.....

Μια ιδέα παλιά,

 υπάρχει ένας κρυφός τόπος που φανερώνεται

μόλις αποσύρεις την όραση σου από πάνω του,

τα παιδιά αντιλαμβάνονται την ύπαρξη του από πολύ νωρίς,

ένας κόσμος βουβός και φευγαλέος όσο και το ίδιο το φως .

Δεν υπάρχουν βήματα να ακολουθήσει κανείς σε αυτό το βαλτότοπο.

Κάθε εντύπωση αμέσως ξεμακραίνει,

σε βαγόνια στοιβαγμένα παιδιά

και χιόνι που λερώνεται με αίμα,

 το βόρειο σέλας 

Εσκιμώων τέρψη και τροφή. 

Αν η αντανάκλαση είχε τις αισθησιακές ποιότητες του αντίλαλου

θα μπορούσε να περιγράψει τα τεκταινόμενα στις παρυφές της όρασης,

ο ήχος όμως φαντάζει ποιο στρογγυλός και λιγότερο ξεδιάντροπος

 από το άλαλο φως.

Τα σπουδαιότερα πράγματα

Ο Σεπτέμβρης είναι σαν τις αμυγδαλιές. Πλημμυρίζει από χυμούς κάτω από ξυλώδες περίβλημα.

Στις νερολακούβες οι γυρίνοι αναμένουν τον προβλέψιμο κύκλο της σελήνης.Τα σπουδαιότερα πράγματα έχουν την τάση να γίνονται αυτονόητα, αόρατα στον γυμνό νου. Στις παρυφές της πόλης εκτυλίσσονται περίπλοκα δράματα, δίχως θεατές και αυτόπτες μάρτυρες. Η βροχή γλύφει την φθορά, για άλλη μια φορά, επικυρώνοντας το συμβόλαιο και την σχέση που διατηρεί η κάθαρση με την αποσύνθεση. Οι άνθρωποι της πόλης οσφραίνονται αγωνιωδώς τον άνεμο, μηρυκάζουν τις μέρες αναμένοντας τον γεφυροποιό. Οι αρμοί της πραγματικότητας κλυδωνίζονται, λες και ολότελη η σφαίρα της ανθρώπινης παρουσίας να εκτείνεται και να συσπάται για να αποφορτιστεί από τον περιττό ηλεκτρισμό.

Δοχεία με άμμο χρωματιστή στολίζουν τα περβάζια των σπιτιών και μέσα τους φυτρώνουν όμορφα μικρά λουλούδια του μακρόπνοου κάκτου. Ο καταυλισμός με τα χίλια αγάλματα επεκτείνεται μέρα με την μέρα και οι σιωπηλοί κάτοικοι του ξασπρίζουν κάτω από τον φευγαλέο ήλιο. Τίποτα δεν έχει χαθεί, η βούληση καμπυλώνεται  προς πάσα κατεύθυνση και  τυφλός ο ωρολογοποιός χορεύει στην μέση της κεντρικής πλατείας, σε ένα σκοπό που στα αυτιά του φτάνει πάντα νωρίτερα από την μέρα της γιορτής.