Η μόνη ελπίδα

 

Πόσο χρόνο αλήθεια σπαταλήσαμε να αναλύουμε την δομή των κοινωνικών επαναστάσεων.

Αιώνες φαιάς ουσίας αναλώσαμε να συζητάμε για το μεγάλο διακύβευμα,
όταν μέσα μας ηχούσαν καμπανάκια συσσιτίου, όταν η ψυχική μας γεωγραφία περιοριζόταν από τις δερματοστιξίες μιας σκελετωμένης σχολικής τάξης.

Από την κεφαλή ως τα άκρα, κάθε περαστικό λεπτό ένα νέο πραξικόπημα διεκδικεί βιαίως την διακυβέρνηση της καρδιάς.

Μετά πάλι αποκαθηλώνεται και αυτή η επιβεβλημένη κανονικότητα, όταν διατρανώνεται το ακηδεμόνευτο αυτής της άγριας επικράτειας. Από άγνωστες πολεμοχαρείς φυλές κατοικείται, από όλα τα τέρατα των παιδικών παραμυθιών, από όλους τους άφταστους ορίζοντες.

Οι μέρες περνούν και χάνονται στην πόλη που μοιάζει να παγιδεύει το χρόνο μέσα σε κουτάκια αναψυκτικών, απομυζά την ενέργεια των καλών προθέσεων, μετασχηματίζοντας την σε καύσιμο για την Μηχανή, περιγελά την ουτοπία εξανδραποδίζοντας τους φορείς της. Σπόρια μόνο απέμειναν από αυτό το μέλλον να προσποιούνται τον θάνατο στα μυαλά έρημων ανθρώπων.

Η μόνη γέφυρα με τον κόσμο που αφήσαμε πίσω σαν βγήκαμε από το νερό για να αντικρίσουμε τον μεγάλο χειμώνα: O έρωτας, αιώνιος αποσταθεροποιητικός παράγων, η άμμος, λαθρεπιβάτης του καλοκαιριού που παρεισφρέει στο αποστειρωμένο περιβάλλον του καταναγκασμού κρυφά μέσα από τρύπες στα παπούτσια, η ξαφνική βροχή που δημιουργεί χώρο για το απρόοπτο στις βαρετές γιορτές μας, οι καθημερινές αστοχίες μας έμειναν η μόνη ελπίδα να ξαναγυρίσουμε κάποια μέρα στα βάθη.