Δύσκολη εποχή για τέρατα

Τι να περιμένεις από μια χαραμάδα στο ντουβάρι;....Το φως δεν φτάνει να αναδείξει την ομορφιά ή την ασκήμια.

Δύσκολη εποχή για τέρατα έμεινα να μονολογώ καθώς το έρπων σκοτάδι έγλυφε τους όγκους, τα υλικά απομεινάρια μιας ατελούς φέξης.

Αγάπη γλυκιά, αγάπη δύσκολη, το κενό να γεμίσεις προσπαθείς με αναφιλητά αλλά η ώρα φτάνει πάνω από τα πράγματα, σαν σεντόνι-σάβανο μετατρέπει την απάθεια σε σιγουριά.

Το ένα τσιγάρο καπνίζεις πίσω από το άλλο, βγάζεις τον θάνατο με το τσιγκέλι από τα ρουθούνια μιας μέρας που καταφθάνει πάντα λίγο αργά... δύο στιγμές νωρίτερα οι Γαλάτες ισοπέδωσαν την Ρώμη μόνο και μόνο για διασκέδαση, ίσως για να συνάψουν ένα νέο μνημόνιο με την Ιστορία, ίσως και πάλι τα συντρίμμια από μόνα τους να υποκαθιστούν την ζωή, όταν καλούνται να υποδυθούν το ρόλο αυτό.

Την παράδοση αναλογίζομαι που μας άφησαν αυτοί που ξεψύχησαν στο συρματόπλεγμα, στα χαρακώματα πολέμων χαμένων εκ προοιμίου, στις ώρες που περνούν νευρωτικά.

Τικ-τακ, τικ- τακ ωρολογιακή βόμβα το κορμί και πόσο άραγε μπορεί η ένταση να πλατειάζει αυτές τις αρτηρίες, πόσα αεικίνητα μπορούν να χωρέσουν σε ένα ήμι-υπόγειο;

Κανείς δεν επιστρέφει τον λόγο κανείς δεν μαρτυρά την αλήθεια που τρέχει πάντα ένα βήμα μπροστά...... Σε περίμενα σε εκείνο το ηλιοβασίλεμα που θαρρείς κάποιος στερέωσε με συρραπτικό σε ένα μόνιμα άπιαστο ορίζοντα....ακόμα περιμένω μουμιοποιημένος σε σκοτεινή γωνία. Είναι εύκολο να με παραβλέψεις, να ξεχάσεις ακόμη και ότι πέρασα από εδώ.

Αναμένω σε ένα γιγάντιο ακουστικό, το σκοτάδι να μαλακώσει, να αφεθεί, εύπλαστο κήτος να γίνει στην ερημική αγκαλιά....

Θα παγώσω και εγώ με την σειρά μου, όπως τόσοι άλλοι πριν από εμένα σε αυτή την λεωφόρο, στον αγύριστο δρόμο ένα σημάδι θα γίνω.

Δύσκολη εποχή για τέρατα έμεινα να μονολογώ και ο φακός μας πρόδωσε την στίμη που πυκνώνουν οι σκιές.