Ο μονόλογος

Ιστορίες Προσώπων Υπαρκτών και Αλλόκοτων - Βάσανα και Περιπέτειες του Εαυτού

Ψηλώνει ο φόβος

Δυο κόψεις έχει το μαχαίρι
σαν μπήγεται στο μέλι
πυκνός καπνός στα χείλη
και παγωμένο αγέρι

Του ονείρου τα μηνύματα

Στην ονειροχώρα με οδήγησαν του Μορφέα τα σκαλοπάτια
γυμνός να περιφέρομαι σε δρόμους δίχως διαβάτες

Βουβά αγάλματα

Βουβά αγάλματα στον κήπο μου τοποθέτησα
πομπή που ρέπει προς το κέντρο
εντός του κύκλου τα χνάρια μου έσβησα
μόνο οι τυφλές ματιές μάρτυρες να είναι

Άπιαστη ακτή

Είναι οι φόβοι παλιά παπούτσια

διάτρητα στην παγερή βροχή

μα περπατώ αλαφιασμένος μες τις λάσπες

την δειλία της ματιάς μου αψηφώ και προχωρώ

Η σιωπή ζει κάτω από γέφυρες

Πριν τους παλιούς λαβυρίνθους σφραγίσεις άφησες την ύστερη ανάσα των διαδρόμων τους να σε παγώσει για μια ακόμα φορά.

Χαμένος παράδεισος

Σε παραλίες έρημες τους χειμώνες τον χρόνο περιφέραμε ως τρόπαιο

Ωκεανός στις φλέβες μου

Ένα παιδί στο κέντρο του βυθού

σινιάλα κάνει μέσ' στην υγρή αιθάλη

μόλις γυρίζω το κεφάλι

μετεωρίζεται πάνω απ' την θάλασσα και πάλι

Το νέο έτος

Το νέο έτος τι θα φέρει;
Ποιος θα το μαρτυρήσει;
Ποιος το ξέρει;

Το περίβλημα

Ανήφορος ο δρόμος που διάλεξες, δίχως παιάνες και τυμπανοκρουσίες,

Τα φτερά μας ανοίξαμε

Σε ακολουθώ στα άλλα μέρη,
Αυτά που η ματιά μου ποτέ δεν αντίκρισε.

Ήσυχη αγάπη

Ήσυχη είναι η αγάπη σαν τρεμάμενο φύλο στις συστάδες της άνοιξης.

Γριά αρρώστια

Γριά αρρώστια, δεν σε είδα να ξεγλίστρας σε σκοτεινά μέρη.

Η βία

Είναι βραδιές που κανείς δεν ξέρει

πως η βία σε παίρνει απ' το χέρι

τα κατατόπια της να σου δείξει

Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου αντίστροφα τον δρόμο βαδίζουν
από τον θάνατο προς την ζωή
λυχνάρι φέρουν για της Νέμεσις τα πεπραγμένα

Η κλωστή

Τις κάμαρες της θλίψης περιδιαβαίνεις
όταν η απουσία ειν' χειροπιαστή
και πάλι απ΄την αρχή τον χρόνο μαζεύεις
σε μια κλωστή αόρατη

Το έργο

Νούμερα και αριθμοί
ακροτελεύτιες ημερομηνίες
προσιδιάζουν στην επόμενη στιγμή
στην άλλη άκρη του δωματίου
στην άλλη άκρη του κόσμου
μου χαμογελάς ζεστά σαν παιδί

Η μικρότερη μέρα

νηφάλιος σαν είσαι
των σκέψεων την τριβή, τον αναστεναγμό
αφουγκράζεσαι κατά τον τοκετό
της μικρότερης μέρας

Τα ξένα μέρη

Υπάρχουν μέρη μέσα στην πόλη που η πραγματικότητα συστρέφεται, σε ξεγελά...

Τα δώρα

Στο φως σαν βγεις, μέσα από κέλυφος σκοτεινό της εκκόλαψης,