Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2018

Η κλωστή

Τις κάμαρες της θλίψης περιδιαβαίνεις
όταν η απουσία ειν' χειροπιαστή
και πάλι απ΄την αρχή τον χρόνο μαζεύεις
σε μια κλωστή αόρατη


Νήμα ασημένιο σε τυλίγει
σε ξεγεννά στο κέντρο της αβύσσου
σε άγνωστα και σκοτεινά νερά
μαζί που κολυμπούσαμε θυμήσου





μου έλεγες ποτέ δεν είναι αργά
τον μίτο για να πιάσεις
μόνο να μην ξεχάσεις
τον δρόμο που σε έφερε ως εδώ

σου λέω ευχαριστώ
που ακόμα ζω
δεν έχω γίνει ζωντανός-νεκρός
ακόμη διατηρώ εαυτώ

κόντρα στον καιρό
και όλες τις προφητείες
που προμήνυαν κηδείες
είμαστε ακόμα εδώ

δεν είναι εύκολο
μα είναι θεμιτό
θυμήσου το αυτό
όταν η λήθη όλα τα καλύπτει

εμείς να μένουμε άσπιλοι
και ορατοί
και πως ο χρόνος είναι μια κλωστή
στο αδράχτι σου σαν μαζευτεί

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου