Άπιαστη ακτή

Είναι οι φόβοι παλιά παπούτσια

διάτρητα στην παγερή βροχή

μα περπατώ αλαφιασμένος μες τις λάσπες

την δειλία της ματιάς μου αψηφώ και προχωρώ

Με μια υπόσχεση στα αυτιά

και την ανατολή στο νου ριζωμένη

και αν από σάρκα εσύ είσαι καμωμένη

εγώ σε βλέπω λουσμένη στο φως

Απόκρημνα βουνά και όμορφοι πευκώνες

λαμπυρίζουν στο οικείο βλέμμα

πόσο θα ήθελα τα μάτια σου από νερό 

να ήταν φτιαγμένα

εντός τους άγρια να κολυμπήσω

προς την άπιαστη ακτή

να φύγει ο χειμώνας περιμένω

να ξεπαγώσουν όνειρα και σχέδια προσδοκώ

Στην θάλασσα να μπω

ποτέ στην στεριά να μην ξαναβγώ