Ωκεανός στις φλέβες μου

Ένα παιδί στο κέντρο του βυθού

σινιάλα κάνει μέσ' στην υγρή αιθάλη

μόλις γυρίζω το κεφάλι

μετεωρίζεται πάνω απ' την θάλασσα και πάλι

Με σιγουριά δεν ξέρω προς τα που πηγαίνω
νυχτοπεταλούδα που του κεριού την λάμψη όλο σιμώνει

την τέχνη της αυτοκαταστροφής νωρίς διδάχθηκα

από άχαρους συγγενείς που φορούσαν μάσκα λύκου

Μια ζοφερή ομήγυρη με περιβάλει
όντα με πρόσωπα ωχρά και ξεφτισμένα

χέρια με μεμβράνες αδούλευτα, κεφάλια δουλεμένα
των σκοτεινών τεχνών μαθητές από τα σπάργανα

βυζαντινά σπαράγματα στις υποθαλάσσιες συνοικίες
σώμα και πνεύμα τριγυρνάω

την μέρα χάνομαι το δείλι εξαπατώ
χίλιες και μια ερωμένες ξελογιάζω

όλο αλαργεύω και βαθαίνω
ωκεανός στις φλέβες μου παφλάζει

τα κύματα της μνήμης χωρίστηκαν
για να βρει τόπο το παρόν να παρελάσει