Ξυπνάει η Δανάη

Πάει καιρός

Που ζούμε πλέον αλλιώς

Σκυμμένο το κεφάλι

Ο ουρανός

Συννέφιασε και αυτός

Μην δίνουμε σημάδι

Μα ο δρόμος πηγαίνει μόνο εμπρός

Και θα είναι μαρτυράς μας ο καιρός

Και το άδειο το πηγάδι

Ψάχνω να βρω

Τον χρόνο τον γιατρό

Που όλα τα ταιριάζει

Μα όπου κοιτώ

Βλέπω τον κορεσμό

Και την φτηνή αυταπάτη

Και ο δρόμος φαντάζει έρημος

Σαν γυρίζει μες΄ τη ζάλη ο τροχός

Ξυπνάει η Δανάη

Από παλιά

Χάσαμε την σκιά

Την φτέρη που μας κρύβει

Και τώρα πια

Μια ξένη παγωνιά

Το μέλον μας ορίζει

Μα ο δρόμος πηγαίνει μόνο εμπρός

Και θα είναι μαρτυράς μας ο καιρός

Και το άδειο το πηγάδι

Και ο δρόμος τραβάει μοναχός

Σαν γυρίζει μες΄ τη ζάλη ο τροχός

Ξυπνάει η Δανάη

το κουβάρι

Είναι οι μέρες που κυλάνε

και όλο πάνε, που γυρνάνε;

και οι νύχτες μου ζητάνε

να απαγγείλω τον χρησμό

να αγγίξω τον βυθό

Φίλοι μου με σταματάνε

μες στο δρόμο και ρωτάνε

ποιος της θλίψης φέρει στέμμα;

ποιος ακούει τον τριγμό;

και συχνά εγώ γελώ

Πως να τους πω για αυτή την ερημία;

πως να τους πω πως δεν θυμάμαι πια;

μοιάζει η χαρά μια μακρινή μαρμαρυγή

κρυφή ματιά στο δέρμα μου ουλή παλιά

και όλο πιο πολύ μπερδεύω

της ζωής μου το κουβάρι

κάτω από το μαξιλάρι

το κρατάω για φυλαχτό

και έχω χρόνο δανεικό

σαν βροχή θέλω πέσω

στα κεφάλια των αθώων

με τον άνεμο να τρέξω

με τον ήλιο να λουστώ

μα έχω χρόνο δανικό

πώς να αντιστρέψω στου χρόνου τη ροή;

που να σταθώ σε αυτή την γκρίζα γη;

μοιάζει η χαρά μια μακρινή μαρμαρυγή

κρυφή ματιά στο δέρμα μου ουλή παλιά

Με μια θηλιά και ένα χάρτη

Άθλιοι κλόουν  παλιάτσοι

Ληστέψαν της πόλης το κάλος

Και ανέβηκαν στου ιλίγγου τον κήπο

Με μια θηλιά και ένα χάρτη

Περιχαράκωσαν τη νιότη

Σε οχτάωρες συμβάσεις την τάξαν

Γαλούχησαν ζαλισμένα ποίμνια

Αναπολώντας δόξα παλιά αιματοβαμμένη

Καραδοκούν στις παρυφές του λόγου

Τη μνήμη με σκόνη σκεπάζουν

Σαν μούχλα σε κρύο κελάρι

Τις κούφιες μας ώρες ορίζουν

Είναι οι ώρες που περνούν νευρωτικά

Ένα τρένο που μας πάει στο πουθενά

Τα συμβόλαια σφραγίστηκαν τελικά

Οριστικά

.