Στην άδεια χώρα

 
Το περσινό καλοκαίρι μελανό μανδύα φορούσε,

φέτος μας επισκέφτηκε ξένος ο καιρός.

Σαν η κουλούρα του πεπρωμένου συστρέφεται,

γυμνός ο βασιλέας.... Στην εσωτερική ερημιά ασάλευτος μένει.

Σε χίλια χρόνια από τώρα θα γελάει ο κόσμος.

Υπό ματιά αναδρομική, κυρτώνει ο πόνος, μετριάζεται ο χαμός.

Στην άδεια χώρα τα καλοκαίρια δεν αντιμιλούν,

πάνω σε συρματόπλεγμα απλώνονται οι μπουγάδες.

Τις μικρές ώρες αφυπνίζονται οι ποιητές,

με στραβή φάλαγγα εξορίστηκαν

στην Ανταρκτική των συζητήσεων.

Βραδιάζει λίγο μετά το χάραμα σε ετούτο τον τόπο.

Η απαξίωση σταθερά κερδίζει τόπο μέσα στις κουβέντες μας

και ποιος αλήθεια είναι ο τυχερός;

Την ασημένια κλωστή εμπρός στον ουρανό να ανεμίζει...

Μα και ένα παιδί ακόμα το καταλαβαίνει

πως γόνιμες είναι οι μέρες μόνο σαν ξασπρίζουν,

αποθεωμένες υπό το βλέμμα ζωοδότη ήλιου.

Στον τόπο αυτό βραδιάζει νωρίς

και μην το ξαναπείς

πως νέοι είμαστε ακόμα.