το κουβάρι

Είναι οι μέρες που κυλάνε

και όλο πάνε, που γυρνάνε;

και οι νύχτες μου ζητάνε

να απαγγείλω τον χρησμό

να αγγίξω τον βυθό

Φίλοι μου με σταματάνε

μες στο δρόμο και ρωτάνε

ποιος της θλίψης φέρει στέμμα;

ποιος ακούει τον τριγμό;

και συχνά εγώ γελώ

Πως να τους πω για αυτή την ερημία;

πως να τους πω πως δεν θυμάμαι πια;

μοιάζει η χαρά μια μακρινή μαρμαρυγή

κρυφή ματιά στο δέρμα μου ουλή παλιά

και όλο πιο πολύ μπερδεύω

της ζωής μου το κουβάρι

κάτω από το μαξιλάρι

το κρατάω για φυλαχτό

και έχω χρόνο δανεικό

σαν βροχή θέλω πέσω

στα κεφάλια των αθώων

με τον άνεμο να τρέξω

με τον ήλιο να λουστώ

μα έχω χρόνο δανικό

πώς να αντιστρέψω στου χρόνου τη ροή;

που να σταθώ σε αυτή την γκρίζα γη;

μοιάζει η χαρά μια μακρινή μαρμαρυγή

κρυφή ματιά στο δέρμα μου ουλή παλιά