Μυρμηγκοφωλιές ολόκληρες ξεκλήρισα στα νιάτα μου, που έμοιαζαν με γερατειά. Τα μάτια μου έλαμπαν στου σκοταδιού το φως και στης αράχνης στον ιστό, θυσία ηδονής ιδιωτικής, προσέφερα τους ταπεινούς αυτού του κόσμου. Πόλεμο θυμάμαι ενορχήστρωσα, δίχως αίτιο και αιτιατό, με σκοπό μοναδικό, τη γλυκιά γεύση που το αίμα λαμβάνει σαν αδελφός σφαγιάζει αδελφό.
Στη σύγκρουση πάντα προπομπός. Δεν δείλιασα ακόμα και όταν η λεπίδα της Αργυρούς έψαχνε αγαλλίαση και ζεστασιά να βρει στα σωθικά μου. Θαρρώ τώρα επανήλθαν οι μεθυσμένοι άγγελοι, την παρακαταθήκη να γυρέψουν, και εγώ σαν σημείο σε σκαρίφημα πόλης πολιορκημένης έδωσα το εναρκτήριο λάκτισμα. Από μικρός είχα βαθιά μες στο πετσί κατανοήσει. πως η βία είναι το ρευστό της ζωής στην κόλαση.
Του κάτω κόσμου, που στον αντεστραμμένο κόσμο ανέρχεται στην επιφάνεια. Ύστερα ήρθε η σιγή, μα εκείνη η γέρικη ψυχή, στου παιδιού το σώμα, με στίγμα ανεξίτηλο είχε διαλεχτεί. Το χρόνο της συμπόνιας άφησε χορταρισμένο μέχρι που και αυτός έγινε κουλούρα, ένα λευκό φίδι στα θεμέλια της ύπαρξης και το οίκημα ταρακούνησε συθέμελα ένα πρωί..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου