Μοναξιά

Ζαχαρωτό το φως που σκοντάφτει στο περβάζι

της λησμονιάς το διάστημα απέραντο,

για την αντανάκλαση αυτού του φωτός

στην ματιά σου προσδοκώ,

μα εσύ πνίγεσαι σε μια αφρισμένη καρδάρα κρασί

Περιμένω δίχως ορατά όρια

διαπέρασε το κορμί μου νωρίς η ανηδονία

αναμένω και ανασαίνω αργόσυρτα τα πρωινά

μαζί με το τιτίβισμα των πρώτων πουλιών

αναγεννιέται η επιθυμία μου.

Πέρασαν τα χρόνια και αφεθήκαμε,

στον δρόμο κανείς δεν μας κοιτά,

μόνο οι ηδονοβλεψίες της νύχτας

απολαμβάνουν στα κρυφά τον χορό μας.

πιανόμαστε χέρι χέρι και στοβυλιζόμαστε 

στην αυλή του πουθενά.

Της λησμονιάς το τραγούδι μονότονο φαντάζει

παράφωνες ορδές βασανίζουν το μυαλό μου

το γέμισμα του ποτηριού

εποχές θαρρείς πως αργοπόρησε,

σαν οι σκέψεις κατακάθονται

αναδύεται μετά πάσης μεγαλοπρέπειας η μοναξιά