Mοιρογνωμόνιο της τύχης

Πως να ορίσω την απόσταση

με το παράδοξο μοιρογνωμόνιο της τύχης μου; Ματαιοπονώ μετρώντας κύματα

και του αέρα τις αναπνοές.

Περιφέρομαι μόνος στις ίδιες γειτονιές

που συνάντησα εσένα.

'Όλα τα ορόσημα είναι εδώ μα απουσιάζουν τα νοήματα.

Οι πλατείες κατάμεστες με κόσμο,

μια κενή χοάνη στο νου που κοπιάζει.

Αναπολώ το πρόσφατο παρελθόν,

ένα ρούχο ζεστό. Τα μανίκια του κρέμονται στα χέρια σου.

Το δικό μου δέρμα ντύνεσαι

και απαλλοτριώνεις το κενό ανάμεσα στα σώματα.

Βίαια είσοδος της μέρας, με ζωτικότητα νεογνού και σωτήρια αφέλεια,

ζωγραφίζεις όμορφα χαρούμενα σπιτάκια και τα ζώα αποκτούν λαλιά.

Στο παραμύθι που ζωγράφισες μέσα του να ζούμε αιωνίως εκλιπαρώ.