Να ήταν ζαχαρωτά οι σκιές και να μπορούν να στοιχιθούν σε μια γραμμή. αριθμώ απόηχους μέρα μεσημέρι..σαν τα απόνερα, σαν τα πέπλα σε κρεβάτι καλοκαιρινό...μην πιστεύετε φίλοι μου.Τα μάτια που βλέπουν προς τα μέσα μια γεωγραφία αδιάβατη και τα αυτιά που καρτερούν τον ήχο από τα βήματα σου στο κατώφλι...θα περάσει ο χειμώνας και θά'μαστε ποιο νέοι.Ύπνος γλυκός, φάρμακο ψυχής..αναπνοή θέρους. Μέσα μου, η ιστορία της γυναίκας που άρχισε να κλαίει για το χαμένο γιο της και δεν σταμάτησε τα δάκρυα της για χίλια χρόνια, έτσι προκάλεσε τον κατακλυσμό...
Έξω, οι μικροί ιππότες, με τα κοκκινόμαυρα κουστούμια, κρατούν της γης τον άξονα. Αν μια άνοιξη δεν εμφανιστούν, θα σημάνει σίγουρα η συντέλεια…Δέος....χρονομέτρηση μη μετρική, ουρανός γεμάτος, σαν κεφάλι γεμάτο, σαν άδειο πιάτο και λέω να αλλάξω στάση και να γίνω αριθμός, να μετρηθούμε και να σκορπίσουμε. Να σκάψω και ότι βρω να το κρατήσω, τίποτα ποια δεν σου χαρίζω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου