Με λόγια ηχηρά
την μέρα ξεγελάμε
σαν την απόσταση
μετράμε
από το ναδίρ ως
το ζενίθ
στην αρχική
συνθήκη μας γυρνάμε
Το μίασμα παλιά
εναποτέθηκε στα κορμιά
η ηλιαχτίδα λούφαξε
σε σκοτεινή του εαυτού γωνιά
Ανάβαση είναι
ο δρόμος προς τα αστέρια
στο δρόμο μας
κοράκια, περιστέρια
Από ατόφιο φως
είναι σμιλευμένη
η μυστική μορφή
που εντός μας κατοικεί
η Γνώση είναι καλά κρυμμένη
πως άνδρας και
γυναίκα υπήρξαν ενωμένοι
Σοφία μας
καθοδηγεί
μα είναι η μνήμη
μας θολή
και στην
ψευδαίσθηση αφημένη
του κόσμου η
απάτη ξεχασμένη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου