Του κόσμου η απάτη

Με λόγια ηχηρά την μέρα ξεγελάμε

σαν την απόσταση μετράμε

από το ναδίρ ως το ζενίθ

στην αρχική συνθήκη μας γυρνάμε

Το μίασμα παλιά εναποτέθηκε στα κορμιά

η ηλιαχτίδα λούφαξε σε σκοτεινή του εαυτού γωνιά

Ανάβαση είναι ο δρόμος προς τα αστέρια

στο δρόμο μας κοράκια, περιστέρια

Από ατόφιο φως είναι σμιλευμένη

η μυστική μορφή που εντός μας κατοικεί

η Γνώση είναι καλά κρυμμένη

πως άνδρας και γυναίκα υπήρξαν ενωμένοι

Σοφία μας καθοδηγεί

μα είναι η μνήμη μας θολή

και στην ψευδαίσθηση αφημένη

του κόσμου η απάτη ξεχασμένη