Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

Ο πύργος της Βαβέλ

Μοναχική η ανάσα τα πρωινά ...ψάχνει κρύσταλλο να αχνίσει...

Και σαν βαραίνει ο ατμός γεννιέται το μοιρολόι που αποζητά θαρρείς κάποιον τυχαίο αντίλαλο, μαζί του για να σμίξει. Απόλεσε ο χαμένος άνθρωπος την ελπίδα να ορθώσει τον πύργο της Βαβέλ συντροφιά με γελαστά αιώνια παιδιά...
Ίσως στο γεροκομείο να ξανασμίξουμε μου λες και να αναπολούμε από κοινού την γλώσσα που ξεχάσαμε...
Δεν μπορεί όμως να είναι μόνο αυτή η επιλογή απαντώ....
σίγουρα θα υπάρχει κάτι εκεί έξω...απλά μας διαφεύγει κάποιο στοιχείο, ο καθένας μόνος αδυνατεί να συνενώσει τα σπαράγματα του χρησμού.
Λίγα εκατοστά μακριά από το άγγιγμα μου, νιώθω την ύπαρξη της από κοινού ευτυχίας, σαν γκρίνια στα αυτιά μου,  σαν παιδί που κλαίει για τον αγέννητο βίο του.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου