Η φύση της αβίωτης πραγματικότητας είναι η αιτία για την δημιουργία θρομβώσεων στην φαντασία των ζωντανών πλασμάτων, είναι όμως ταυτόχρονα και η αιτία των φαντασμαγορικών, δημιουργικών υπερβάσεων. Οι νεκροί απ΄την άλλη δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην ακαμψία τους, την έλλειψη γεύσεων και αρωμάτων και είναι μόνο λογικό. Πως να προσαρμοστεί κανείς σε μια συνθήκη ανυπαρξίας; Το ίδιο ερώτημα όμως θα μπορούσε να τεθεί για τον άνθρωπο ή τον σκύλο που αρνείται να δεχθεί την μοίρα του. Είναι βέβαια επιθυμητό να προσπαθείς να αλλάξεις το πεπρωμένο σου, αλλά κανείς δεν πρέπει να ξεχνά οτι κάθε μετατόπιση στον κατά κάποιο τρόπο προκαθορισμένο χωροχρόνο αντιστοιχεί σε ένα είδος κλοπής. Μετατοπίζεται ο άνθρωπος σε ένα πιο ευήλιο πεδίο και κατά την ανάβαση εκεί, κατακρημνίζει κάποιον από τους ενοίκους αυτού του χώρου. Όλα μοιάζουν να είναι μετρημένα και αριθμημένα στο παιχνίδι που παίζουμε, και ναι! ο επιτυχημένος σκύλος οφείλει, στον δρόμο για την αναπαραγωγή, να πατήσει επί πτωμάτων των αντιπάλων του.
Τι είναι λοιπόν αυτό που μας γλιτώνει από αυτό τον φαύλο κύκλο; Tι μας επιτρέπει να ζούμε άνετα μέσα στο πετσί μας; Αν όχι η παράδοση, η παραίτηση και η στωική αποδοχή των δεδομένων που μας περιστοιχίζουν. Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν λέει το ρητό. Δυστυχώς αυτή η στάση δεν μπορεί να ακολουθηθεί από όλους και κάποια λουλούδια είναι καταδικασμένα να αυτό-αναφλέγονται στην προσπάθεια τους να γίνουν ήλιοι. Κάποιοι άνθρωποι θα καίγονται από τον ήλιο στην προσπάθεια τους να γίνουν χελιδόνια. Με αυτά τα δεδομένα το ζενίθ και το ναδίρ του κύκλου του κάθε έμβιου όντος αλλάζει δραματικά σε διάρκεια και ένταση. Οι διαφορετικές ταλαντώσεις εντός του χώρου είναι αυτές που επιτρέπουν στον άνθρωπο που ονειρεύεται τα φτερά του, να πετάει τελικά με ανεμόπτερα, και ταυτόχρονα απαγορεύουν στον βάτραχο της λιμνούλας να βλέπει όνειρα πριγκιπικού μεγαλείου. Εκτός βέβαια και ως δια μαγείας δεχθεί το φιλί μιας απομηχανής καλλονής.....αλλά αυτά δεν γίνονται......ή μήπως γίνονται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου