Η βρύση του Μαβίλη

Το όμορφο κεφάλι της έλαμπε πυρρόξανθο κάτω από τις αχτίδες του φθινοπωρινού ήλιου. 

 

Μια ματιά στο καταπράσινο πηγάδι των ματιών της ήταν αρκετή για να με κάνει να ξεχαστώ.

Σαν την βρύση του Μαβίλη στο “Καρδάκι” της Κέρκυρας, ήταν αρκετή μια μόνο γουλιά από αυτή την πηγή ατόφιας καλοσύνης για να ξεχάσω όλα τα προηγούμενα βλέμματα που γήτεψαν και δυσκόλεψαν τον ξένο που ήταν κάποτε ο εαυτός μου.

Είδα οράματα ευτυχίας, ταξίδια ελπιδοφόρα και ένα κόσμο μοιρασμένο με σοφία ανάμεσα στις δικές μου παράφορες επιθυμίες και το γλυκό μόχθο της προσφοράς προς κοινούς σκοπούς και όνειρα. Είδα τον εαυτό μου να καθρεπτίζεται ομορφότερος, πιο δίκαιος από ότι ποτέ υπήρξα.

Όπως τα φύλλα του φθινοπώρου ξεράθηκαν οι προσδοκίες μου και έπεσαν σε αφιλόξενα χώματα, σε “κούρτες” που δεν ζεσταίνονται από το φως αυτών των ματιών, σε άγνωστα δάση που τα φυλλώματα δεν ανασαίνουν ποτέ με την δροσερή αναπνοή της Άνοιξης. Βαρύς ο χειμώνας στην άδεια χώρα μου, βαρύς χειμώνας για την έρημη καρδιά μου....