Τα τείχη της Ιεριχούς

Να θυσιάσεις τι;  Ρωτάει το μικρό πετούμενο που ψιθυρίζει κρυφά σε κάθε αυτί.

Να απαλλαγείς από τις οθόνες του ψεύδους δεν αρκεί.

Καθώς νέα πλάνη αναπνέει στο κενό του κρανίου κάθε στιγμή.

Και εσύ βιοπαλαιστή,  
με βία καθημερινή τον άρτο φέρνεις στο τραπέζι.

Την ίδια βία ισόποση, αν ακούμπαγες στους βιαστές σου πάνω
Θα ερχόταν γρηγορότερα η αυγή.

Μα ένα μικρό παιδί μπορεί,
του κόσμου το ποτάμι να χωρέσει σε μια συλλαβή.

Και ίσως η λέξη να αρθρωθεί,
σαν συλλαβές ενώσουμε μαζί

Που είναι αρκετή, τα τείχη στης Ιεριχούς την φυλακή

Να κάνει σκόνη και βροχή