Ρώσσοι και Άραβες

Στο δρόμο σε κοιτώ και κάνω ότι δεν σε βλέπω, αλλάζω πεζοδρόμιο όχι για λόγο συγκεκριμένο. Δεν με έβλαψες ποτέ απλά δεν θέλω να με δουν μαζί σου.

Τα πράγματα που κάναμε, οι γεωγραφικές συντεταγμένες και οι κοινές διαδρομές διαγκωνίζονται να περάσουν από την πόρτα στο προαύλιο. Στο νησί η σημαντικότητα των προσώπων πλανάται πάνω από τα κεφάλια σαν περικεφαλαία.

Ακόμα θυμάμαι το πως αναγκάστηκα να αποκαλέσω κάποιον αγράμματο καθώς η μόρφωση μου ήταν το αντικείμενο της χλεύης του.

Οι δρόμοι δεν είναι μόνο ένα δίκτυο επικοινωνίας της πόλης, αλλά σκηνή και αυλαία για μια ατέρμονη μασκαράτα, μόνο που κανείς δεν ξέρει τι υποδύεται. Εξαίρεση ίσως αποτελούν οι πιο παλιοί, που με τον χρόνο απέκτησαν τέχνη και καταπιάνονται με λεπτόλογα και εθιμοτυπικά στοιχεία της “θεατρικής περιφοράς του εαυτού”. Ο Γιάννης, τοπικός τρελός, ενδύεται με χίλιες ενδυμασίες άλλα είναι μόνο ένας καθρέπτης των τάσεων του ευρύτερου συνόλου. Μια καλοδεχούμενη παραφωνία που αναζωογονεί την ταυτότητα των ντόπιων με το να διαβιώνει στα όρια της.

Θρησκευτικότητα με φερετζέ, Ρώσσοι και Άραβες παζαρεύουν τα τσιμέντα και όλοι οραματίζονται το Μόντε Κάρλο της Αδριατικής με τον εαυτό τους σε περίοπτη θέση.