Άλλη μια βραδιά

Ένα μελαγχολικό βροχερό πρωινό Κυριακής. Μια ξέφρενη νύχτα χάθηκε στο χθες για πάντα. Μια νύχτα γεμάτη ένταση και τη λύτρωση να μοιάζει τόσο κοντά.

Σε κάθε γωνία της τρελής αυτής λεωφόρου νιώθεις ότι αρπάζεσαι από το πανωφόρι της, και αυτή παιχνιδιάρικα σου ξεγλιστράει. Άλλη μια θολή νύχτα και ό,τι ζητάς με όλη σου την ύπαρξη έρχεται να σε χλευάσει απροκάλυπτα και οδυνηρά.

Μοιάζει με ξέφρενο χορό αυτή η νύχτα, ένας χορός με τις ζωές όλων αυτών που έχουν μια ανάμνηση να μοιραστούν μαζί σου. Δυνατές φωνές χάνουν το δρόμο τους περιδιαβαίνοντας μισοσκότεινα δωμάτια. Στοιβαγμένα ιδρωμένα κορμιά στέκουν μετέωρα πάνω απ’ τη μπάρα και ο μπάρμαν  σαν ιερέας μυστικής λατρείας θυσίασμα αφιερώνει στο βωμό της ανάγκης. Παρανοϊκοί άνθρωποι αγωνιούν για τη γνώμη σου, ψάχνουν ατέρμονα μέσα στις τυφλές τους ώρες για μια απάντηση καθαρτική.

Αποστάτες σου χαμογελούν συνωμοτικά νομίζοντας ότι και εσύ συμμερίζεσαι την ανικανότητα τους να διεισδύσουν σε οτιδήποτε πιο εσωτερικό από πατροπαράδοτες εξάψεις αλκοολισμού και ευχολόγια για μια επιθυμητή ορμονική διεκπεραίωση της βραδιάς. Άλλη μια βραδιά που όλοι πρόθυμα θα ξεχάσουν μέσα σε ενθουσιώδεις αυτό-ειρωνείες και κομπασμούς