Όταν οι άνθρωποι γιορτάζουν

Ζω στη σκιά λαμπρών εποχών, ζω μόνος σε ένα μικρό σπίτι, με μόνη συντροφιά ένα χαμένο σκυλί.Τα πρωινά μου είναι πικρά, όπως και ο καφές μου δίχως ζάχαρη. Τα βράδια με νανουρίζουν απόηχοι και υποσχέσεις, σαν ξεθωριασμένες σελίδες σε παιδικό λεύκωμα. Μοιάζει να είμαι ο μεγάλος χαμένος, δίχως οργή, να με οδηγεί στην αγανάκτηση, αλλά μια βαθιά αποερωτικοποίηση της ανθρώπινης επαφής, να με μεταμορφώνει σταδιακά σε έντομο. Το μόνο που με βοηθάει είναι ο ήλιος και η εποχιακή παρουσία των χελιδονιών, το κλεμμένο μου ποδήλατο και η προσμονή του ολοκληρωτικού τέλους της εποχής μας. Μέχρι τότε λυπάμαι όταν οι άνθρωποι γιορτάζουν και περιμένω.