Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα αρθρογραφία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 4 Απριλίου 2015

Οι 150 φοιτητές που σφαγιάσθηκαν στην Κένυα δεν ήταν Charlie Hebdo



















Φρικιαστικές εικόνες από την σφαγή των φοιτητών του Πανεπιστημίου της Γκαρίσα στην Κένυα έρχονται στο φως μετά την αιματηρή ομηρία τους την περασμένη Πέμπτη από ένοπλους της Ισλαμικής τρομοκρατικής οργάνωσης Αλ-Σαμπάμπ.

Η είδηση δεν δημιούργησε ιδιαίτερο θόρυβο στα ΜΜΕ στην χώρα μας αλλά και γενικότερα ο αντίκτυπος αυτής της απίστευτης θηριωδίας δεν φαίνεται να επηρεάζει πάρα πολύ το γενικότερο κλίμα των εορτασμών του Πάσχα στις χώρες του Δυτικού κόσμου.

Ο κόσμος δεν σταμάτησε, σε αυτή την περίπτωση, ενώ κάτι τέτοιο συνέβη μετά την επίθεση στα γραφεία της Παρισινής σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo, πριν από μερικούς μήνες. Τότε είδαμε τους ισχυρούς του κόσμου να διαδηλώνουν κατά της τρομοκρατίας σε μια πρωτοφανή επικοινωνιακή κίνηση.

Στο παρόν όμως η πολιτική ατζέντα της Δύσης δεν δείχνει να επηρεάζεται από την ποσότητα αίματος που χύθηκε στην Αφρικανική χώρα.

Κανείς δεν συζητά το γεγονός ότι αν ο πόλεμος αφορά την Δύση και την “Τρομοκρατία”, όπως εκάστοτε ορίζεται αυτός ο αφηρημένος εχθρός, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Γκαρίσα ήταν άμαχοι, ουδέτεροι και εν τέλη αθώοι για το οτιδήποτε.

Δεν ήταν όμως πολίτες κάποιας ευρωπαϊκής χώρας και κατά κάποιο τρόπο η φρίκη που προξενεί η είδηση δεν φαίνεται να φέρει το ίδιο βάρος.

Κανείς δεν συζητά τις ευθύνες της δικής μας πολιτικής για την γιγάντωση του ακραίου φασιστικού Ισλάμ σε όλη την περιοχή από την Συρία έως την Τυνησία.

Κανείς δεν αναρωτιέται πότε και πως θα λάβει τέλος αυτή η ζωντανή “ταινία τρόμου” που καταφθάνει καθημερινά μέσα στα σπίτια μας, καθώς προβάλλεται από τα ΜΜΕ, σαν ένα ουδέτερο συστατικό στο τρίπτυχο “αίμα- σπέρμα – τρόμος,” σαν ένα απλό εργαλείο για την αύξηση της επισκεψιμότητας ή της τηλεθέασης.
Οι φοιτητές της Κένυα δεν είναι Charlie Hebdo και το πανεπιστήμιο της Γκαρίσα δεν θα αυξήσει κατακόρυφα τις εγγραφές φοιτητών την επομένη της σφαγής.

Ο κόσμος δεν θα προσφέρει τον οβολό του σαν ένδειξη αλληλεγγύης προς την βασανισμένη χώρα, οι εφημερίδες δεν θα “ξεπουλήσουν”, δεν θα υπάρξουν συλλεκτικά τεύχη, δεν θα παρελάσουν οι πολιτικοί, τίποτα από όλα αυτά.

Γιατί ίσως, στην ζυγαριά του ενδόμυχου ρατσισμού μας, ένας Ευρωπαίος αντιστοιχεί σε δέκα Κενυάτες και έτσι ο απολογισμός του αίματος μειώνεται στην αντίληψη και την συνείδηση μας.


Οι φοιτητές της Κένυα δεν είναι Charlie Hebdo και για αυτό δεν θα διακοπούν οι εορτασμοί του Πάσχα. Ούτε εδώ ούτε πουθενά.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Ποιος περιμένουμε να αναστηθεί στην Αμφίπολη;



Ποιος περιμένουμε να αναστηθεί στην Αμφίπολη;

Μια τεράστια ανακάλυψη προσδοκούμε, που θα αλλάξει, ως δια μαγείας, τα δεδομένα της κατά τα άλλα μελανής πραγματικότητας στην χώρα μας. 

Στρατιώτες του σώματος ελαφρύ πεζικού του Βρετανικού στρατού κατά την διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, με κρανία στα χέρια, που ξέθαψαν κατα την κατασκευή αναχομάτων και χαρακομάτων στην περιοχή της Αρχαίας Αμφίπολης 

Η διάσταση που έχει λάβει στα ελληνικά ΜΜΕ η επί το έργο ανασκαφή του τάφου της Αμφίπολης, φέρνει ξανά στο προσκήνιο ένα “παλιό καημό” του σύγχρονου Ελληνικού κράτους.

Την ιδέα της ιστορικής συνέχειας με την αρχαία Ελλάδα ως θεμέλιο λίθο της ταυτότητας του νέο-Εληνικού έθνους-κράτους άλλα και της σύγχρονης ελληνικής κουλτούρας γενικότερα.

Μέσα σε αυτή την εθνική αφήγηση, οι αναφορές των Ελλήνων του σήμερα στην αρχαία κληρονομιά αποκτούν διάφορες εκφάνσεις ενώ ταυτόχρονα εξυπηρετούν διαφορετικές σκοπιμότητες.

Χαρακτηριστική είναι η πίεση που ασκήθηκε και ασκήται στους αρχαιολόγους από την κοινή γνώμη και τα μ.μ.ε για αποκαλύψεις, και μάλιστα υπαγορεύθηκαν αυτές οι αποκαλύψεις να αφορούν σε πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα της αρχαίας ιστορίας.

Αν ο τάφος αυτός είναι τελικά ο τάφος κάποιου γνωστού μέλους της αρχαίας Μακεδονικής βασιλικής οικογένειας, ακόμα καλύτερα κάποιου προσώπου του ευρύτερου περιβάλλοντος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αναμένει σύσσωμο το έθνος, ότι κάτι θα συμβεί!

Φανταζόμαστε ότι θα κάνουμε τους Σκοπιανούς να φάνε το καπέλο τους, και ότι θα έχουμε πηστικότερα πλέον επιχειρήματα σε οποιαδήποτε διεκδίκηση ή αμφισβήτηση της εδαφικής και πολιτισμικής μας ακεραιότητας. Μας διαφεύγει ίσως το γεγονός ότι έχουμε μπει σε κανονική διαδικασία εκποίησης μέρους της εθνικής μας ακεραιότητας, είτε αυτό αφορά σε γεωγραφικές περιοχές είτε στην λεγόμενη εθνική περιουσία.

Ορισμένοι με Αγγλο-Σαξωνική παιδεία και φρασεολόγιο ομιλούν για Branding, και τους “τάφους των προγόνων” σαν την κορωνίδα της ακμάζουσας Ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας!
Γιατί δεν έχουμε σκεφτεί να κάνουμε ένα copyright αναρωτιέμαι, σε όλα τα ονόματα, κείμενα και αναφορές σε οτιδήποτε αρχαιοελληνικό, “να τους τα πάρουμε”;

Μήπως γιατί αν η αρχαία Ελλάδα αποκτήσει στενό ιδιοκτησιακό καθεστώς, και πάψει να αφορά ένα διεθνές ακροατήριο που ταυτίζεται με τον αρχαίο αυτό πολιτισμό και αναγνωρίζει σε αυτόν τις δικές του ρίζες, τότε θα χάσει και την αξία που έχει σαν παγκόσμια πυγή έμπνευσης και γλώσσα επικοινωνίας;

Αν δε, λόγου χάρη, ο τάφος αυτός φιλοξενεί κάποιο Κέλτη φίλαρχο που έτυχε να περνάει από εκεί και είχε αφομοιώσει κίτς στοιχεία του διευρυμένου τότε Ελληνικού κόσμου, (γιατί εδώ που τα λέμε, η ύπαρξη μικτών αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών στην κατασκευή του τάφου έχει προβληματίσει κάποιους αρχαιολόγους) η ανακάλυψη θα είναι απλά μια κακοφωνία στην αδιάσπαστη αρμονία της επιλεκτικής ιστορίας.

Μια τεράστια ανακάλυψη προσδοκούμε λοιπόν, που θα αλλάξει, ως δια μαγείας, τα δεδομένα της κατά τα άλλα μελανής πραγματικότητας στην χώρα μας. Δεν διαφέρει και πολύ από ένα θαύμα, που θα κάνει όλο τον κόσμο να δει την μεγαλοσύνη της ιστορικής μας προέλευσης και μέσα σε αυτήν να αντανακλάται το σημερινό μας αξίωμα για σεβασμό η για λύπηση κατά περίπτωση. Ποιος περιμένουμε να αναστηθεί στην Αμφίπολη; Μήπως εμείς οι ίδιοι;

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Η επόμενη μέρα

του Γιώργου Ανδριώτη
- Ανεργος κοινωνικός ανθρωπολόγος και blogger στην “Επικράτεια του Μηδενός”-

Ύστερα από παρατεταμένη αμηχανία, αποτέλεσμα φυσικής δυσπιστίας απέναντι στην Ελληνική αντίληψη περί πολιτικής και ενδεχομένως απέναντι στο ενδεχόμενο μιας νέας αριστερής κυβερνητικής προοπτικής, κάποια σχήματα αρχίζουν να ξεπροβάλλουν και να δίνουν μορφή στα αιτία της δυσπιστίας. 

 Οι Έλληνες έχουν την τάση να φλυαρούν πολιτικολογώντας και να ασχολούνται με τα κοινά με έναν τρόπο που αποφεύγει να αντικρίσει την μεγαλύτερη εικόνα. Αυτή η εικόνα αφορά στην οικονομική πολιτική που ακολουθεί η χώρα μας, που όπως έχουν τα πράγματα δεν δύναται να αλλάξει αν δεν αλλάξουν οι πολιτικοί άξονες πάνω στους οποίους στηρίζεται το σύστημα διακυβέρνησης. Εν όψει της προοπτικής μιας ευρωπαϊκής πολιτικής σύγκλισης, ο εθνικισμός προκύπτει ως ένα αντιδραστικό ανακλαστικό σε πολλές κοινωνίες εντός του Ευρωπαϊκού κατασκευάσματος, και αυτό επειδή οι διαδικασίες σύγκλησης φαίνεται να πραγματοποιούνται ερήμην της γνώμης και της βούλησης των ευρωπαϊκών κοινωνιών.  Ο εθνικιστικός λόγος έχει υιοθετηθεί  από τα συντηρητικά πολιτικά κόμματα σαν προπέτασμα καπνού που υποκρύπτει νεοφιλελεύθερες λογικές και ένα κεφαλαιοκρατικό κοσμοπολιτισμό που επιτρέπει στις ηγετικές μορφές αυτών των κομμάτων να  αδιαφορούν για τη μοίρα της πολιτικής τους σταδιοδρομίας εντός των συνόρων καθώς ως γνωστόν το κεφάλαιο δεν έχει σύνορα, ενώ ταυτόχρονα, είναι αυτά τα κόμματα που μέσο της πολιτικής τους εκποιούν σημαντικό μεγάλο μέρος της εθνικής ανεξαρτησίας. Η αλλαγή πλεύσης λοιπόν δεν απαιτεί απλά μια διαφορετική διαχείριση της κατάστασης, ούτε νέο και άφθαρτο πολιτικό προσωπικό, άλλα ένα πολιτικό σχήμα που θα επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό συμβόλαιο και θα οδηγήσει την χώρα σε μια διαφορετική μοίρα είτε εντός είτε έκτος της Ε.Ε. 

Αν λοιπόν το εκλογικό σώμα κόπτεται για το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, του ελέγχου των τραπεζών και της ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτά απαιτούν ριζικές αλλαγές, την ενεργή πολιτική και οικονομική στήριξη της κοινωνίας  προς την οποιαδήποτε κυβέρνηση θα αποπειραθεί κάτι τέτοιο. Αυτό που ονομάζεται εθνική ανασυγκρότηση, κάτι ανάλογο με την ανοικοδόμηση σε μια χώρα μετά από πόλεμο, ζητά την συνεισφορά ολόκληρης της κοινωνίας και την επίτευξη ενός κοινωνικού συμβολαίου ανάμεσα στις διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές τάξεις προκειμένου αυτή η προσπάθεια να είναι βιώσιμη. Κάτι ανάλογο συνέβηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά το μεγάλο οικονομικό “κραχ”, με πρωτοβουλία του προέδρου Ρούσβελτ, με την “νέα συμφωνία” ανάμεσα στους μαστιζόμενους απο την οικονομική κρίση εργαζόμενους και την εργοδοσία. Η μέχρι στιγμής ακολουθούμενη συνταγή εξόδου από την κρίση δεν εμφανίζει μια τέτοια προοπτική σε κανένα σημείο της. Το αντίθετο μάλιστα, δείχνει να θεωρεί το μεγάλο κεφάλαιο ως τον μόνο παίχτη της οικονομίας και την κοινωνία σαν “κοπάδι για άρμεγμα”. Στην παρούσα συγκυρία λοιπόν η συμφωνία δεν συντάχθηκε ανάμεσα στην κοινωνία και τους κυβερνήτες της, αλλά ανάμεσα στους κυβερνήτες και τις τράπεζες, και ως εκ τούτου η συναίνεση είναι μικρή και οι αλλαγές που επιχειρούνται στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά από την μεγάλη εργοδοσία.

Εναλλακτική προοπτική μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από τις δυνάμεις της αριστεράς και αυτό για ποικίλους λόγους. Το διαχρονικό ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς, στην Ελλάδα απορρέει από το γεγονός ότι η αριστερά ηττήθηκε,εξορίστηκε και καταδιώχθηκε, από κοινωνικούς και πολιτικούς αντιπάλους που, στον κοινό νου, εμφανίζονται ως βασικοί υπαίτιοι για την σημερινή κατάσταση της χώρας.  Βέβαια, στις χώρες που η αριστερά κυβέρνησε, υπέπεσε και αυτή σε αρκετές περιπτώσεις στις παγίδες και τα διλήμματα του αμείλικτου κόσμου της κυβερνητικής και την αμετροέπεια της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι συχνά στα ακροδεξιά παραληρήματα που κατακλύζουν τα μ.μ.ε τις μέρες μας, αναφέρεται ότι η αριστερά φέρει μερίδιο της ευθύνης για την κρίση, λόγω του ότι το ηθικό της εκτόπισμα δημιούργησε στην χώρα μια σοσιαλιστική κουλτούρα και ένα συνδικαλιστικό κίνημα που λειτούργησε ως τροχοπέδη στις δυνάμεις του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού. Στην λογική αυτών των δυνάμεων, δεν φταίει η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία του διεθνούς και εγχώριου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου για την τωρινή κατάσταση, αλλά ο συνδικαλισμός που εμπόδισε αυτές τις δυνάμεις να δράσουν ανεξέλεγκτα.

Υπάρχει παραδοσιακά όμως μια συστολή ανάμεσα στα μέλη των αριστερών παρατάξεων σχετικά με την διαχείριση της εξουσίας, καθώς για αιώνες ο αριστερός λόγος προπαγανδίζει την κατάλυση της. Ως εκ τούτου η αριστερά στην κυβέρνηση έχει πρωτίστως να αντιμετωπίσει αυτή την βασική αντίφαση. Παραδοσιακά πολιτικά σχήματα αυτού του χώρου μοιάζουν να έχουν αντιληφθεί από καιρό αυτή την ιδιαιτερότητα, που σχετίζεται με ένα είδος ηθικής κουλτούρας που αντιμετωπίζει καχύποπτα την εξουσία, και για τον λόγο αυτό οι συγκλήσεις στην αριστερά φαντάζουν δυσκολότερες από ότι θα ήταν αν δύο πολιτικές παρατάξεις απλά προσπαθούσαν να “μοιράσουν τα κουκιά” προκειμένου να συγκυβερνήσουν. 

Επιπλέον οι ελιγμοί μιας κυβέρνησης στο πεδίο της εσωτερικής πολιτικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένες και εξαρτώμενες από την πορεία της εξωτερικής πολιτικής. Τα περιθώρια ελιγμών και ανατροπών που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση εντός των προδιαγεγραμμένων σε μεγάλο βαθμό αξόνων της οικονομικής και διεθνούς πολιτικής, εξαρτώνται σημαντικά από την βούληση του συνόλου των πολιτών απέναντι σε αυτά τα θέματα. Σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως αυτή που αντιμετωπίζει η Ελληνική κοινωνία, η πολιτική βούληση και η κοινωνική δυναμική οφείλουν να συμπορεύονται και να δημιουργούν μια οργανική ενότητα, προκειμένου οποιαδήποτε ρηξικέλευθη προσπάθεια να τελεσφορήσει.

Το ζητούμενο λοιπόν, την επομένη των εκλογών, δεν περιστρέφεται γύρω από τις προθέσεις και δυνατότητες μιας κυβερνητικής πολιτικής, αλλά την ενεργή πολιτική στάση των πολιτών. Αυτό που απαιτείται είναι η κοινωνία και η πολιτική να αναπροσδιορίσουν την σχέση τους από μια σχέση εξάρτισης σε μια σχέση συστράτευσης για το κοινό όφελος. Κάτι τέτοιο απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας και στάσης, έτσι ώστε η πολιτική ανάθεση και εκπροσώπηση να μην είναι αποτέλεσμα παθητικότητας και μη συμμετοχής αλλά ακριβώς το αντίθετο. Η πολιτική πρέπει να επιστέψει στην κοινωνία, που θα έχει τον κύριο λόγο στην χάραξη της όποιας πορείας και οι πολιτικοί να πάψουν να αποτελούν διακριτή τάξη ανθρώπων.  Τότε και μόνο τότε θα αποδυναμωθούν οι φωνές της αντίδρασης και της ισοπέδωσης που προτάσσουν την διεξαγωγή της πολιτικής ζωής με όρους γηπέδου και παζαριού. Αυτό που μένει να δούμε είναι αν οι Έλληνες θα σηκωθούν από τους καναπέδες και την επόμενη μέρα μετά τις κάλπες.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Η Ουκρανική κρίση στα Μ.Μ.Ε - Μια κριτική ανάγνωση

Η κρίση στην Κριμαία εμφανίζεται ως κομβικό σημείο σε ένα συνεχές πολιτικών αναταράξεων που συγκλονίζουν το τελευταίο διάστημα τις διεθνείς σχέσεις. Η λεγόμενη «αραβική άνοιξη», η εξέγερση στην Λιβύη, αλλά και η πρόσφατη σύρραξη στην Συρία μας φανερώνουν περίπλοκα δεδομένα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με μια μανιχαϊκή ανάγνωση των πολιτικών εξελίξεων.
Ένα ενδεικτικό πολιτικό βαρόμετρο για την τοποθέτηση της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι σε αυτή την διεθνή κρίση, είναι η στάση που ακολουθείται από τα μ.μ.ε της ελληνικής επικράτειας.

Είναι εντυπωσιακό το πώς τα περισσότερα μ.μ.ε  στην Ελλάδα, τηρούν σιγή ιχθύος όσων αφορά τις ρωσικές θέσεις και επιχειρήματα σχετικά με την κρίση της Κριμαίας. Ακόμα και όταν αυτά τα επιχειρήματα αναφέρονται η τοποθέτηση των μ.μ.ε  είναι ετεροβαρής παρουσιάζοντας εν τάχη την ρωσική άποψη, ενώ αναπτύσσουν εν μακρό τις αντίθετες θέσεις. Παραδείγματος χάριν κανένα μ.μ.ε  δεν φαίνεται να τονίζει το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γιανουκοβιτς, ήταν εκλεγμένη από εθνικές εκλογές και η βίαιη πτώση της συνιστά ουσιαστικό πραξικόπημα.
    
Σχετικά με την βίαια αντιμετώπιση των διαδηλωτών της πλατείας Maidan, τα μ.μ.ε  είναι τουλάχιστον υποκριτικά, αν αναλογιστεί κανείς των τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλώσεων στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν στην Ελλάδα γίνονταν μια ένοπλη εξέγερση με σκοπό να ανατρέψει την τωρινή εκλεγμένη κυβέρνηση, ποια θα ήταν η αντιμετώπιση των εξεγερμένων από τα σώματα ασφαλείας; Στην Ουκρανία δεν κηρύχθηκε καν στρατιωτικός νόμος. Στην Ελλάδα του 2008 κατά τα «Δεκεμβριανά» επιφανείς πολιτικοί εκφράστηκαν αβίαστα περί της ενεργοποίησης στρατιωτικού νόμου, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η κρίση.
    
Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ισπανίας δε, παρατηρούμε την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσία να γιγαντώνεται. Μιλάμε πλέον για έναν τύπο κράτους αποδυναμωμένο, χωρίς συναίνεση και κοινωνική νομιμοποίηση που καταφεύγει στην καταστολή και την χρήση βίας ως τον μόνο τρόπο για την επιβολή των αντικοινωνικών του πολιτικών. Μιλάμε επίσης για ένα κράτος που βουλιάζει υπό το βάρος σκανδάλων διαφθοράς που εμπλέκουν όλο τον οικονομικό-πολιτικό μηχανισμό της χώρας καθώς και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών (βλέπε Siemens).  Ποια η διαφορά λοιπόν ανάμεσα στα ουσιαστικά από-νομιμοποιημένα κράτη και κυβερνήσεις της Ε.Ε, και το χρεοκοπημένο καθεστώς Γιανούκοβιτς στην Ουκρανία;
    
Η υποκρισία βέβαια της Δύσης και σε κάποιες περιπτώσεις των μ.μ.ε  στην χώρα μας συνίσταται και στο γεγονός του ότι ενώ στο εσωτερικό μέτωπο παρουσιάζονται να δίνουν σθεναρή και ανυποχώρητη μάχη ενάντια στο φαινόμενο του νέο-ναζισμού, στην περίπτωση της Ουκρανίας η Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά και ο δικός μας υπουργός εξωτερικών Ε. Βενιζέλος, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνομιλούν και να αναγνωρίζουν την δια της βίας επιβεβλημένη τωρινή κυβέρνηση της Ουκρανίας. Μια κυβέρνηση που έχει στις τάξεις της και μάλιστα σε νευραλγικές θέσεις ηγετικά μέλη του ακροδεξιού νέο-ναζιστικού χώρου.
    
Ο εγχώριος τύπος δεν αποδίδει την βαρύτητα που αρμόζει στο γεγονός ότι οι παρούσες εξελίξεις στην Ουκρανία συνιστούν σοβαρή εθνική απειλή για την Ρωσική ομοσπονδία, καθώς μέλη του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα», και άλλων ακραίων εθνικιστικών οργανώσεων, που αυτή την στιγμή καταλαμβάνουν κυβερνητικά πόστα, έχουν συμπράξει στο παρελθόν με Τσετσένους αυτονομιστές, και μάλιστα η ιστοσελίδα του «Δεξιού Τομέα» στο facebook καλεί τους Τσετσένους και άλλα αυτονομιστικά κινήματα του Καυκάσου να επισπεύσουν τις επιθετικές επιχειρήσεις τους ενάντια στην Ρωσία. Επιπλέον ελάχιστη αναφορά γίνεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση της Κριμαίας δεν αναγνωρίζει την μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου και ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της αυτόνομης περιοχής έκανε έκκληση για στρατιωτική προστασία προς την Ρωσική Ομοσπονδία.
Ισχνός είναι και ο λόγος που αρθρώνεται για την επιθετικότητα της γεωπολιτικής στάσης της Δύσης. Στον στρατιωτικό τομέα το ΝΑΤΟ έθεσε εκ νέου το χρόνιο ζήτημα να φιλοξενήσει η Ουκρανία στρατιωτικούς πυραύλους των ΗΠΑ. Πως θα αντιδρούσαν άραγε οι Η.Π.Α αν το Ιράν ή η Β. Κορέα υποστήριζαν ενεργά ένα πραξικόπημα στο Μεξικό και μάλιστα εποφθαλμιούσαν την περιοχή ως μέρος της στρατιωτικής τους επέκτασης;
    
Ασφαλώς ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να παρουσιάσει η Ρωσική Ομοσπονδία σαν μια άμεμπτη δημοκρατική δύναμη, καθώς η τσαρικού τύπου διακυβέρνηση του Πούτιν, έχει προφέρει αρκετά δήγματα γραφής ως προς το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ρωσία. Στον αντίποδα όμως έχουμε μια ηθικά αποδυναμωμένη Δύση, που εξαιτίας των επεμβατικών πολέμων που διεξάγει, και της πολιτικής συνενοχής στις επιταγές ενός ασύδοτου καπιταλισμού, έχει στραγγαλίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες των χωρών της, καθιστώντας τες ευάλωτες στον ανερχόμενο νέο-ναζισμό. Ως εκ τούτου οι Η.Π.Α, η Ε.Ε και το Ν.Α.Τ.Ο δεν μπορούν να αποτελέσουν εγγυήτριες δυνάμεις της ισορροπίας στην περιοχή.
    
Η κρίση της Κριμαίας και της ευρύτερης Ουκρανίας, κρούει τον κώδωνα για ένα επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμα και αν η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας δεν σεβαστεί την πάγια επιθυμία του ελληνικού λαού για μη συμμετοχή σε τέτοιου τύπου περιπέτειες, οι πολίτες οφείλουν να εκφράσουν και να υπερασπίσουν την δική τους βούληση ενάντια στα παιχνίδια της εξουσίας, που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή την αποτρόπαιη προοπτική.

Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

Η Χρυσή Αυγή ως ταινία τρόμου




Η Χρυσή Αυγή ως ταινία τρόμου
Του Γιώργου Ανδριώτη

«Χωρίς αμφιβολία η εποχή μας…. προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαίνεσθε από το είναι…. Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο η αλήθεια.»
Feuerbach

 
Η χρυσή αυγή αποτελεί για την χώρα μας ένα πολιτικό μόρφωμα που παρότι υπήρχε υπογείως εδώ και κάποιες δεκαετίες, απέκτησε ουσιαστική πολιτική υπόσταση από την έλευση της κρίσης και ύστερα.  Οι εκλογές του 2008 φανέρωσαν ένα δομικό κενό στην εγχώρια πολιτική πραγματικότητα, ένα κενό που εκμεταλλεύθηκε η χρυσή αυγή.

Το κενό αυτό προέκυψε ως αποτέλεσμα της αποσάθρωσης μιας κρατικοδίαιτης και εικονικής παραγωγικής βάσης της οικονομίας, και της χρεοκοπίας μιας πολιτικής παράδοσης πελατειακού χαρακτήρα. Η χρυσή Αυγή εκμεταλλευόμενη την σύνθλιψη συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων εμφανίστηκε σαν μια πιθανή λύση, αμεσότερη και πιο οικεία από την αποδυναμωμένη διεθνιστική αριστερά, σαν μια δύναμη αμόλυντη από την πολιτική διαφθορά, και κυρίως σαν μια δύναμη που προτείνει άμεσες λύσεις στα προβλήματα του τόπου, που από πολλούς εκλαμβάνονται ως συνέπεια της παγκοσμιοποίησης και επικεντρώνονται στο υπό-φαινόμενο της μετανάστευσης.
 
 Η Χ.Α παρουσιάζεται σαν ένα αυθεντικό ελληνικό πολιτικό σχήμα που αντιμάχεται την παγκοσμιοποίηση, προωθώντας θεωρίες περί πλανητικής κυβέρνησης, ελευθερο-τεκτονικών συνομωσιών, μεθοδευμένου εξισλαμισμού της Ελλάδας, υποδαυλίζοντας τα εθνικιστικά και ξενοφοβικά ανακλαστικά μιας κοινωνίας που μετασχηματίσθηκε ασύνταχτα τα τελευταία πενήντα χρόνια από αγροτική σε αστική, διατηρώντας αυτούσια τα παρωχημένα της στεγανά και την «μικροτοπίτικη» νοοτροπία.
Η Χ.Α κατηγορεί τους πολιτικούς της αντιπάλους ως ενεργούμενα σκοτεινών κύκλων και ξένους δάχτυλους. Αυτή η πολιτική πρακτική του «ψαρέματος σε θολά νερά» αποδίδει κυρίως στην δυστυχώς μεγάλη μάζα από αναξιοπαθούντες ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που για χρόνια παρήγαγε «φωτοτυπικά μηχανήματα» και «ολικούς αρνητές» της ουσιαστικής παιδείας.

Το έδαφος για την Χ.Α προετοιμάζεται εδώ και χρόνια στην Ελλάδα με βασικό συντελεστή την μονόπλευρη και κομπλεξική ανάγνωση της ιστορίας, τις αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, την εκδοτική αγυρτεία, την αμφισημία της Ελληνικής ταυτότητας, τα ιστορικά λάθη της εξωτερικής πολιτικής και την καταπιεσμένη εκδικητικότητα ενός ραγιαδισμού που ακόμα μας ταλανίζει.



Είναι όμως αλήθεια η Χρυσή Αυγή αυτό που διατυμπανίζει ότι είναι;
Η απάντηση κρύβεται στην πρακτική της Χ.Α, μια πρακτική που απέχει χαρακτηριστικά από τον καθαρό εθνικοσοσιαλισμό αλλά και από τον εθνικισμό. Παρότι φαινομενικά η ρητορική της είναι άκαμπτη στην πραγματικότητα τα παραθυράκια που αφήνει δια της θολούρας και της μεθοδευμένης υπεκφυγής είναι αρκετά μεγάλα για να  επιτρέπουν να διέρχονται εντός τους «ελέφαντες ιδιοτέλειας», προσωπικών συμφερόντων και πολιτικής καιροσκοπίας.
Οι καταφανείς εθνικοσοσιαλιστικές καταβολές της Χ.Α, όπως ταυτοποιούνται σε επίσημα κείμενα των έντυπων που εκδίδει αλλά και στα εικονίσματα και σύμβολα που ασπάζονται οι εκπρόσωποι της, αμφισβητούνται διαρκώς από την ίδια. Η αποκαλύψεις της πρόσφατης δικαστικής υπόθεσης, που αφορά στις δραστηριότητες σημαντικών στελεχών της, φανερώνουν ότι ο αυτοαποκαλούμενος «λαϊκός σύνδεσμος Χ.Α» φαίνεται να διατηρεί επιλεκτικές σχέσεις με ομάδες μεταναστών, επιτιθέμενος φαινομενικά σε κάποιες, εκμεταλλευόμενος κάποιες άλλες, και αφήνοντας πάλι συγκεκριμένες ομάδες (βλέπε Κινέζοι) εκτός του στόχου.

Ποίο ακριβώς είδους φυλετισμού και εθνικισμού αντιπροσωπεύει η Χ.Α; Όταν (σύμφωνα με κατάθεση μέλους της Χ.Α που κυκλοφόρησε στα ΜΜΕ) στελέχη της συνάπτουν "ειδικές" σχέσεις εκμετάλευσης με μετανάστες, και πόσο μάλλον, όταν ακόμα και τα περιβόητα μαθήματα «ελληνικής ιστορίας» και «πατριδογνωσίας» που προσφέρει στα μέλη της παραδίδονται, σε τουλάχιστον μια περίπτωση (σύμφωνα πάλι με την κατάθεση μέλους της Χ.Α), από «αλβανίδα που δεν θα γίνει ποτέ ελληνίδα».
Περά από τον σαθρή σχέση της ρητορικής της οργάνωσης με την πραγματική της πρακτική, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που υποδεικνύουν την εικονικότητα της σαν πολιτικό μόρφωμα. Το κυριότερο ίσως είναι η εμμονή και επιμονή της οργάνωσης στην σκηνοθεσία των δημόσιων εκδηλώσεων της. Μια σκηνοθεσία, που προς όφελος μιας εξιστόρησης μεγαλείου, δύναμης και ανδραγαθημάτων, δεν διστάζει να καταφύγει στο ξεκάθαρο ψεύδος. 
Στην συνάντηση της Χ.Α στις 30/11/13 στο Σύνταγμα η επίσημη ιστοσελίδα της οργάνωσης μιλούσε για 50.000 παρευρισκόμενους εθνικιστές*, ενώ οι εκτιμήσεις της αστυνομίας μιλάνε για 2.000 με 3.000 άτομα. Τι πιο κωμικοτραγικό από την περίπτωση της Θάσου, όταν σε συσσίτιο της χρυσής αυγής που πήγαν ελάχιστοι άνθρωποι, η τοπική Χ.Α έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες με ανθρώπους που πήγαν για να διαμαρτυρηθούν, παρουσιάζοντας τους ως δικό της κοινό

 Συγκεντρώσεις με θεαματικούς σχηματισμούς, φωτογραφίες του πλήθους από συγκεκριμένες γωνίες και πλάνα “πνιγμένα” από μαιάνδρους και γαλανόλευκες σημαίες που σε πολλές περιπτώσεις μοιράζονται στον κόσμο από πριν. Η κάλυψη με βίντεο, από φιλικά κανάλια ή και από την ίδια την οργάνωση, είναι επιβεβλημένη και αν η συγκέντρωση του κόσμου δεν είναι ικανοποιητική επιστρατεύεται ο ευρυγώνιος φακός του φωτογράφου
Το χρυσαυγίτικο θέαμα επιβάλλει πάντα πολύ καλή σκηνοθεσία, μοντάζ επαγγελματικών προδιαγραφών, και πολλές φορές πολλούς κομπάρσους, καθώς για όσους δεν το γνωρίζουν οι χρυσαυγίτες μετακινούνται από πόλη σε πόλη για να ενισχύσουν την εικόνα του κάθε τοπικού γραφείου της Χ.Α. Προφανώς κάθε πολιτικός χώρος προσπαθεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα με μια τάση μεροληψίας προς τον εαυτό του, αλλά η χρυσή αυγή υπερβάλει σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει να ζει σε μια άλλη πραγματικότητα. Η αλήθεια όμως είναι ότι ζει στην ίδια πραγματικότητα με εμάς, παίζοντας όμως ένα επικοινωνιακό παιχνίδι γκεμπελικής έμπνευσης. 
Η χρυσή αυγή είναι ένα κόμμα του “φαίνεσθε 
Του εντυπωσιασμού - μια υπερπαραγωγή χωρίς υπόβαθρο - Αποτελεί ένα σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης που υποτίθεται ότι πολεμάει. Ως γνήσιο παιδί της μετά-νεοτερικότητας λειτουργεί και υπάρχει πρώτα σε ένα εικονικό πεδίο και δευτερευόντως ως υπαρκτή πολιτική πρόταση.

Πίσω από την ρεκλάμα του «λαϊκού συνδέσμου» δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια ταινία τρόμου (όπως το the Blair witch project), που έχει δώσει όλο το βάρος στο marketing, τα ιδικά effects και την σκηνοθεσία, ενώ απουσιάζουν πλήρως το σενάριο και οι ερμηνείες.

Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε άραγε για πολύ ακόμα αυτή την ταινία;
*Στο κείμενο χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία που συνέλεξε ο εκπαιδευτικός Θέμος Ελαιάτης, ύστερα από έρευνα στους επίσημους ιστότοπους των τοπικών πυρήνων της Χρυσής Αυγής,  

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Περί μετανάστευσης και ρατσισμού





Του Γιώργου Ανδριώτη
Άνεργος Κοινωνικός Ανθρωπολόγος και blogger στην «ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ»



Η πόλωση στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε κατά βάση με την κατάρρευση του κεντρώου χώρου, από την έλευση της κρίσης και μετά. Η ρητορική των άκρων που ακολουθείται από την κυβέρνηση, αποκρύπτει περίτεχνα το γεγονός ότι και η ίδια ασπάζεται και προάγει μια ακραία εκδοχή του πολιτικού λόγου. Από την προεκλογική εκστρατεία του 2012 η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά έδωσε το στίγμα της εκφέροντας ένα λόγο πολύ κοντινό στην Χρυσή Αυγή, και ανταγωνίστηκε το νέο-φασιστικό μόρφωμα σε ρατσιστική ρητορική και ξενοφοβία τοποθετώντας το μεταναστευτικό ζήτημα, ως θεωρούμενη πανδημία,  ψηλά στην ατζέντα.
Εξαιτίας αυτής της πολιτικής «εμπορίας φόβου και μισαλλοδοξίας» που υιοθέτησε από την αρχή η ακροδεξιά εκδοχή της Ν.Δ, ο ρατσιστικός λόγος, αναδύθηκε από το σκοτάδι του περιθωρίου και έγινε κυρίαρχη πραγματικότητα. Ο Σαμαράς μας συνήθισε από την αρχή της πρωθυπουργίας του σε εκφράσεις του τύπου «η καραμέλα του ρατσισμού» και σε επιθετικές και αντί-κοινωνικές προτροπές όπως το «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» από τους μετανάστες, που από «κακομοίρηδες» και «υποζύγια», σταδιακά μεταμορφώθηκαν στο φαντασιακό του μέσου Έλληνα σε μουσουλμάνους εισβολείς. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακολουθώντας κατά πόδας αυτή την γραμμή μας συνήθισαν σε μια περιγραφή του φαινομένου με όρους επιδημιολογίας, και σταδιακά οι θεωρίες συνομωσίας αντικατέστησαν τον πολιτικό και κοινωνιολογικό λόγο.
Οι θεωρίες συνομωσίας , ο χυδαίος αναχρονιστικός «πολιτικάντικος» λόγος που μας έχει συνηθίσει η Χ.Α, οι ανιστόρητες θεωρίες και ο εθνικιστικός μυστικισμός δεν θα έπρεπε να υιοθετούνται από μια κυβέρνηση που αξιώνει να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και να καρπώνεται τα οφέλη αυτής της συμμετοχής. Αυτό δεν υπονοεί με κανένα τρόπο ότι ο ρατσιστικός λόγος και πρακτική είναι προνόμιο της Ελλάδας, αλλά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε που αυτός ο λόγος γίνεται η επίσημη γραμμή της κυβέρνησης.
Και τώρα αλλάζοντας κλίμα, παραθέτω κάποια δεδομένα που διαφεύγουν του κοινού νου, στη «σκοτισμένη από τα σμπάρα» σημερινή ελληνική κοινωνία. Το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και δεν αφορά αποκλειστικά στην μικρή μας μπανανία. Είναι μια από τις εκφάνσεις, ενός κόσμου που έχει συμπτυχτεί μέσω των τεχνολογικών και οικονομικών εξελίξεων, και βαδίζει ταχέως προς μια πολιτική σύγκλιση. Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου και συμμετέχει με την δική της πολιτική βούληση σε ευρύτερους Γεωπολιτικούς σχηματισμούς, συμμαχίες και συνεταιρισμούς και όντας μέρος του παγκοσμιοποιημένου κόσμου οφείλει να αρθρώσει απαντήσεις και να βρει ουσιαστικές λύσεις στα μεγάλα ζητήματα του καιρού μας.
Οι περισσότεροι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι όχι γιατί υπάρχει μεθόδευση υποκινούμενη από σκοτεινά κέντρα προκειμένου να εξισλαμιστεί η Ελλάδα, αλλά γιατί οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες που απομυζούνται οικονομικά εδώ και αιώνες από τους δυτικό-ευρωπαίους εταίρους μας, και ως γνωστόν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών. Το ζήτημα δεν είναι αυστηρά εθνικό και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το παραμύθι του Σόρος και της υποτιθέμενης επέκτασης του jihad, υπό τον μανδύα της μετανάστευσης. Αυτή είναι η καραμέλα της Χρυσής Αυγής, που παπαγαλίζουν διάφοροι, σαν μέγιστη αποκάλυψη λες και ο Σόρος είναι κάποιο είδος Mastermind από μόνος του, λες και δεν υπάρχουν μηχανισμοί στους οποίους εντασσόμαστε όλοι.
Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις χώρες τους είτε επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά, είτε επειδή το club στο οποίο ανήκει και η Ελλάδα (ως φτωχός συγγενής) διεξάγει κάποιον διεκπεραιωτικό πόλεμο στη γειτονιά τους, ή απλά επειδή οι εταιρίες μας προκειμένου να δημιουργήσουν αγορές για τα προϊόντα τους ισοπέδωσαν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής αυτών των κοινωνιών και τους πλασάρισαν ένα μοντέλο ζωής που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν στις χώρες τους. Οπότε έρχονται στον δικό μας φανταχτερό παράδεισο, που δυστυχώς για αυτούς και για εμάς δεν είναι πλέον τόσο παραδεισένιος. Ο κάποτε φιλόξενος τόπος μας κατοικείται , πλέον σε μεγάλο βαθμό, από αμόρφωτους φανατικούς θρησκόληπτους, ανάλογους με τους φονταμενταλιστές που κυβερνούν τις δικές τους χώρες, μόνο που οι δικοί μας προσκυνάνε και σκοτώνουν στο όνομα του χριστιανισμού και του Λεωνίδα, τρομάρα τους.
Επιπλέον  όταν οι κακομοιριασμένοι μετανάστες καταφθάνουν στην χώρα μας, οι ίδιοι που τους καταδιώκουν και τους θεωρούν υπάνθρωπους τρέχουν να τους εντάξουν στο εργατικό δυναμικό προκειμένου να διαλύσουν τον εγχώριο συνδικαλισμό και να φέρουν την αγορά εργασίας στην κατάσταση που βρίσκεται.
Αυτή η κατάσταση οφείλεται στο γεγονός του ότι επίσημο κράτος (όντας καιροσκοπικό, εχθρικό και ανεύθυνο απέναντι στην κοινωνία) μέχρι πρότινος αρνούνταν να αρθρώσει μια κάποια μεταναστευτική πολιτική γιατί όπως και οι χρυσαυγίτες θεωρούσε ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε και όλοι αυτοί «οι μελαψοί» θα έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας ή θα τους «κάνουμε μια σκούπα να καθαρίσει ο τόπος». Όταν κατάλαβαν οι «υπεύθυνοι» ότι δεν παίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο σενάριο, μετέτρεψαν τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίους τράγους και σε ένα βολικό ανάχωμα για την κοινωνική οργή που δημιούργησαν οι πολιτικές τους.
Φυσικά και αυξήθηκε η εγκληματικότητα με την έλευση των μεταναστών, αλλά αυτό προκύπτει αφενός ως απόρροια της αύξησης του πληθυσμού, της επιδείνωσης της φτώχιας, της πολιτισμικής δυσκαμψίας της χώρας μας, και της ανεπάρκειας του κράτους να διαχειριστεί την κατάσταση με όρους κοινωνικούς και όχι αστυνομικούς.
Το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η πολιτική από το επίσημο κράτος και παράλληλα μια σωρεία μηχανισμών εκμεταλλεύεται τη μετανάστευση που είναι φαινόμενο (και όχι πρόβλημα απαραίτητα) για σκοπούς είτε οικονομικούς είτε πολιτικούς. Η μετακίνηση των ανθρώπων ανά τον πλανήτη είναι ένα φαινόμενο όπως για παράδειγμα είναι και η αύξηση του πληθυσμού, γύρω από αυτό το φαινόμενο αρθρώνονται διάφορες προβληματικές, δικαίως θα έλεγα, καθώς κάθε φαινόμενο έχει και θετικές και αρνητικές επιπτώσεις. Η έννοια της μεταναστευτικής πολιτικής δεν αποσκοπεί στο να «τους στείλει στα σπίτια τους» ούτε μπορεί να δημιουργηθεί γύρω από τέτοια επιχειρήματα, που αφενός είναι μη πρακτικά, αφετέρου ανιστόρητα.
Το πρόβλημα με τον ρατσισμό κατά του οποίου τοποθετούμαι, είναι ότι δεν επιτρέπει σε μια κοινωνία, μέσω της φοβικής του στάσης, να διαχειριστεί αποτελεσματικά και προς όφελος της ιδίας το φαινόμενο της μετανάστευσης. Όταν λέω κοινωνία φυσικά δεν εννοώ την παρασιτική και πολλές φορές παράνομη εργοδοτική συνομοταξία, που στο όνομα ενός πρόσκαιρου κέρδους εκμεταλλεύεται ανθρώπους και καταστάσεις, ούτε φυσικά τους πολιτικούς που ποντάρουν στον φόβο της απώλεσης μιας εθνικής ταυτότητας, που παράλληλα βγαίνει στο σφυρί ούτως η άλλως.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική κάθε φορά που αγοράζεις κάτι που δεν είναι Ελληνικό προδίδεις την χώρα σου, και αυτά που διαβάζουμε επίσης πρέπει να τα προσέχουμε γιατί μπορεί να είναι κρυφό-σιωνιστικά, λες και ο λεγόμενος ανθελληνισμός είναι κάποιος μολυσματικός ιός. Τι ανθελληνισμός ρε χαϊβάνια ! Αυτοί που έχουν το «πλανητικό κουμάντο» κατέχουν την Ελληνική παιδεία πολύ περισσότερο από τον μέσο «ούγκανο» με παντελόνι παραλλαγής, λατρεία για το τρίτο ράιχ και συνδρομή στο youporn (στην περίπτωση του trafficking και της εκπόρνευσης αλλοδαπών γυναικών, ο μέσος Ελληναράς δεν φοβάται το μίασμα).
Από την άλλη η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που είναι και οι βασικοί εξαγωγείς του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού διατηρούν άριστες σχέσεις με την ελληνική ελίτ και τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Το πρόβλημα λοιπόν με τις ρατσιστικές θεωρίες είναι η βλακεία που σπέρνουν στην κοινωνία, ο σκοταδισμός που δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να αντιληφθούν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Νομίζετε λοιπόν εσείς, εθνικιστές και λοιποί Ταλιμπάν, ότι είστε αλήθεια αποκλειστικοί φορείς της ελληνικής παιδείας και ταυτότητας; Nομίζετε αλήθεια ότι το αν είστε η δεν είστε καθαροί Έλληνες, αποτελεί πρόβλημα για τα σχέδια της διεθνούς ελίτ; Και αν ναι με ποιο τρόπο; Μήπως θα ανατρέψετε μέσω του εθνικό-σοσιαλισμού το διεθνές τραπεζικό σύστημα; Δεν νομίζω παλουκάρια μου.