Η Ουκρανική κρίση στα Μ.Μ.Ε - Μια κριτική ανάγνωση

Η κρίση στην Κριμαία εμφανίζεται ως κομβικό σημείο σε ένα συνεχές πολιτικών αναταράξεων που συγκλονίζουν το τελευταίο διάστημα τις διεθνείς σχέσεις. Η λεγόμενη «αραβική άνοιξη», η εξέγερση στην Λιβύη, αλλά και η πρόσφατη σύρραξη στην Συρία μας φανερώνουν περίπλοκα δεδομένα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με μια μανιχαϊκή ανάγνωση των πολιτικών εξελίξεων.

Ένα ενδεικτικό πολιτικό βαρόμετρο για την τοποθέτηση της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι σε αυτή την διεθνή κρίση, είναι η στάση που ακολουθείται από τα μ.μ.ε της ελληνικής επικράτειας.

Είναι εντυπωσιακό το πώς τα περισσότερα μ.μ.ε  στην Ελλάδα, τηρούν σιγή ιχθύος όσων αφορά τις ρωσικές θέσεις και επιχειρήματα σχετικά με την κρίση της Κριμαίας. Ακόμα και όταν αυτά τα επιχειρήματα αναφέρονται η τοποθέτηση των μ.μ.ε  είναι ετεροβαρής παρουσιάζοντας εν τάχη την ρωσική άποψη, ενώ αναπτύσσουν εν μακρό τις αντίθετες θέσεις. Παραδείγματος χάριν κανένα μ.μ.ε  δεν φαίνεται να τονίζει το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γιανουκοβιτς, ήταν εκλεγμένη από εθνικές εκλογές και η βίαιη πτώση της συνιστά ουσιαστικό πραξικόπημα.
    

Σχετικά με την βίαια αντιμετώπιση των διαδηλωτών της πλατείας Maidan, τα μ.μ.ε  είναι τουλάχιστον υποκριτικά, αν αναλογιστεί κανείς των τρόπο αντιμετώπισης των διαδηλώσεων στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν στην Ελλάδα γίνονταν μια ένοπλη εξέγερση με σκοπό να ανατρέψει την τωρινή εκλεγμένη κυβέρνηση, ποια θα ήταν η αντιμετώπιση των εξεγερμένων από τα σώματα ασφαλείας; Στην Ουκρανία δεν κηρύχθηκε καν στρατιωτικός νόμος. Στην Ελλάδα του 2008 κατά τα «Δεκεμβριανά» επιφανείς πολιτικοί εκφράστηκαν αβίαστα περί της ενεργοποίησης στρατιωτικού νόμου, προκειμένου να αποκλιμακωθεί η κρίση.
    

Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ισπανίας δε, παρατηρούμε την αυθαιρεσία της κρατικής εξουσία να γιγαντώνεται. Μιλάμε πλέον για έναν τύπο κράτους αποδυναμωμένο, χωρίς συναίνεση και κοινωνική νομιμοποίηση που καταφεύγει στην καταστολή και την χρήση βίας ως τον μόνο τρόπο για την επιβολή των αντικοινωνικών του πολιτικών. Μιλάμε επίσης για ένα κράτος που βουλιάζει υπό το βάρος σκανδάλων διαφθοράς που εμπλέκουν όλο τον οικονομικό-πολιτικό μηχανισμό της χώρας καθώς και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών (βλέπε Siemens).  Ποια η διαφορά λοιπόν ανάμεσα στα ουσιαστικά από-νομιμοποιημένα κράτη και κυβερνήσεις της Ε.Ε, και το χρεοκοπημένο καθεστώς Γιανούκοβιτς στην Ουκρανία;
    

Η υποκρισία βέβαια της Δύσης και σε κάποιες περιπτώσεις των μ.μ.ε  στην χώρα μας συνίσταται και στο γεγονός του ότι ενώ στο εσωτερικό μέτωπο παρουσιάζονται να δίνουν σθεναρή και ανυποχώρητη μάχη ενάντια στο φαινόμενο του νέο-ναζισμού, στην περίπτωση της Ουκρανίας η Ευρωπαίοι εταίροι, αλλά και ο δικός μας υπουργός εξωτερικών Ε. Βενιζέλος, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνομιλούν και να αναγνωρίζουν την δια της βίας επιβεβλημένη τωρινή κυβέρνηση της Ουκρανίας. Μια κυβέρνηση που έχει στις τάξεις της και μάλιστα σε νευραλγικές θέσεις ηγετικά μέλη του ακροδεξιού νέο-ναζιστικού χώρου.
    

Ο εγχώριος τύπος δεν αποδίδει την βαρύτητα που αρμόζει στο γεγονός ότι οι παρούσες εξελίξεις στην Ουκρανία συνιστούν σοβαρή εθνική απειλή για την Ρωσική ομοσπονδία, καθώς μέλη του λεγόμενου «Δεξιού Τομέα», και άλλων ακραίων εθνικιστικών οργανώσεων, που αυτή την στιγμή καταλαμβάνουν κυβερνητικά πόστα, έχουν συμπράξει στο παρελθόν με Τσετσένους αυτονομιστές, και μάλιστα η ιστοσελίδα του «Δεξιού Τομέα» στο facebook καλεί τους Τσετσένους και άλλα αυτονομιστικά κινήματα του Καυκάσου να επισπεύσουν τις επιθετικές επιχειρήσεις τους ενάντια στην Ρωσία. Επιπλέον ελάχιστη αναφορά γίνεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση της Κριμαίας δεν αναγνωρίζει την μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου και ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός της αυτόνομης περιοχής έκανε έκκληση για στρατιωτική προστασία προς την Ρωσική Ομοσπονδία.
Ισχνός είναι και ο λόγος που αρθρώνεται για την επιθετικότητα της γεωπολιτικής στάσης της Δύσης. Στον στρατιωτικό τομέα το ΝΑΤΟ έθεσε εκ νέου το χρόνιο ζήτημα να φιλοξενήσει η Ουκρανία στρατιωτικούς πυραύλους των ΗΠΑ. Πως θα αντιδρούσαν άραγε οι Η.Π.Α αν το Ιράν ή η Β. Κορέα υποστήριζαν ενεργά ένα πραξικόπημα στο Μεξικό και μάλιστα εποφθαλμιούσαν την περιοχή ως μέρος της στρατιωτικής τους επέκτασης;
    

Ασφαλώς ο σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να παρουσιάσει η Ρωσική Ομοσπονδία σαν μια άμεμπτη δημοκρατική δύναμη, καθώς η τσαρικού τύπου διακυβέρνηση του Πούτιν, έχει προφέρει αρκετά δήγματα γραφής ως προς το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ρωσία. Στον αντίποδα όμως έχουμε μια ηθικά αποδυναμωμένη Δύση, που εξαιτίας των επεμβατικών πολέμων που διεξάγει, και της πολιτικής συνενοχής στις επιταγές ενός ασύδοτου καπιταλισμού, έχει στραγγαλίσει τις δημοκρατικές ελευθερίες των χωρών της, καθιστώντας τες ευάλωτες στον ανερχόμενο νέο-ναζισμό. Ως εκ τούτου οι Η.Π.Α, η Ε.Ε και το Ν.Α.Τ.Ο δεν μπορούν να αποτελέσουν εγγυήτριες δυνάμεις της ισορροπίας στην περιοχή.
    

Η κρίση της Κριμαίας και της ευρύτερης Ουκρανίας, κρούει τον κώδωνα για ένα επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμα και αν η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας δεν σεβαστεί την πάγια επιθυμία του ελληνικού λαού για μη συμμετοχή σε τέτοιου τύπου περιπέτειες, οι πολίτες οφείλουν να εκφράσουν και να υπερασπίσουν την δική τους βούληση ενάντια στα παιχνίδια της εξουσίας, που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτή την αποτρόπαιη προοπτική.