Περί μετανάστευσης και ρατσισμού

Του Γιώργου Ανδριώτη

Άνεργος Κοινωνικός Ανθρωπολόγος και blogger στην «ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ»

Η πόλωση στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε κατά βάση με την κατάρρευση του κεντρώου χώρου, από την έλευση της κρίσης και μετά. Η ρητορική των άκρων που ακολουθείται από την κυβέρνηση, αποκρύπτει περίτεχνα το γεγονός ότι και η ίδια ασπάζεται και προάγει μια ακραία εκδοχή του πολιτικού λόγου. Από την προεκλογική εκστρατεία του 2012 η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά έδωσε το στίγμα της εκφέροντας ένα λόγο πολύ κοντινό στην Χρυσή Αυγή, και ανταγωνίστηκε το νέο-φασιστικό μόρφωμα σε ρατσιστική ρητορική και ξενοφοβία τοποθετώντας το μεταναστευτικό ζήτημα, ως θεωρούμενη πανδημία,  ψηλά στην ατζέντα.

Εξαιτίας αυτής της πολιτικής «εμπορίας φόβου και μισαλλοδοξίας» που υιοθέτησε από την αρχή η ακροδεξιά εκδοχή της Ν.Δ, ο ρατσιστικός λόγος, αναδύθηκε από το σκοτάδι του περιθωρίου και έγινε κυρίαρχη πραγματικότητα. Ο Σαμαράς μας συνήθισε από την αρχή της πρωθυπουργίας του σε εκφράσεις του τύπου «η καραμέλα του ρατσισμού» και σε επιθετικές και αντί-κοινωνικές προτροπές όπως το «να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» από τους μετανάστες, που από «κακομοίρηδες» και «υποζύγια», σταδιακά μεταμορφώθηκαν στο φαντασιακό του μέσου Έλληνα σε μουσουλμάνους εισβολείς. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ακολουθώντας κατά πόδας αυτή την γραμμή μας συνήθισαν σε μια περιγραφή του φαινομένου με όρους επιδημιολογίας, και σταδιακά οι θεωρίες συνομωσίας αντικατέστησαν τον πολιτικό και κοινωνιολογικό λόγο.

Οι θεωρίες συνομωσίας , ο χυδαίος αναχρονιστικός «πολιτικάντικος» λόγος που μας έχει συνηθίσει η Χ.Α, οι ανιστόρητες θεωρίες και ο εθνικιστικός μυστικισμός δεν θα έπρεπε να υιοθετούνται από μια κυβέρνηση που αξιώνει να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και να καρπώνεται τα οφέλη αυτής της συμμετοχής. Αυτό δεν υπονοεί με κανένα τρόπο ότι ο ρατσιστικός λόγος και πρακτική είναι προνόμιο της Ελλάδας, αλλά η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ε.Ε που αυτός ο λόγος γίνεται η επίσημη γραμμή της κυβέρνησης.

Και τώρα αλλάζοντας κλίμα, παραθέτω κάποια δεδομένα που διαφεύγουν του κοινού νου, στη «σκοτισμένη από τα σμπάρα» σημερινή ελληνική κοινωνία. Το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και δεν αφορά αποκλειστικά στην μικρή μας μπανανία. Είναι μια από τις εκφάνσεις, ενός κόσμου που έχει συμπτυχτεί μέσω των τεχνολογικών και οικονομικών εξελίξεων, και βαδίζει ταχέως προς μια πολιτική σύγκλιση. Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτού του κόσμου και συμμετέχει με την δική της πολιτική βούληση σε ευρύτερους Γεωπολιτικούς σχηματισμούς, συμμαχίες και συνεταιρισμούς και όντας μέρος του παγκοσμιοποιημένου κόσμου οφείλει να αρθρώσει απαντήσεις και να βρει ουσιαστικές λύσεις στα μεγάλα ζητήματα του καιρού μας.

Οι περισσότεροι μετανάστες είναι μουσουλμάνοι όχι γιατί υπάρχει μεθόδευση υποκινούμενη από σκοτεινά κέντρα προκειμένου να εξισλαμιστεί η Ελλάδα, αλλά γιατί οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες που απομυζούνται οικονομικά εδώ και αιώνες από τους δυτικό-ευρωπαίους εταίρους μας, και ως γνωστόν το Ισλάμ είναι η θρησκεία των φτωχών. Το ζήτημα δεν είναι αυστηρά εθνικό και σίγουρα δεν έχει να κάνει με το παραμύθι του Σόρος και της υποτιθέμενης επέκτασης του jihad, υπό τον μανδύα της μετανάστευσης. Αυτή είναι η καραμέλα της Χρυσής Αυγής, που παπαγαλίζουν διάφοροι, σαν μέγιστη αποκάλυψη λες και ο Σόρος είναι κάποιο είδος Mastermind από μόνος του, λες και δεν υπάρχουν μηχανισμοί στους οποίους εντασσόμαστε όλοι.

Αυτοί οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τις χώρες τους είτε επειδή δεν μπορούν να επιβιώσουν οικονομικά, είτε επειδή το club στο οποίο ανήκει και η Ελλάδα (ως φτωχός συγγενής) διεξάγει κάποιον διεκπεραιωτικό πόλεμο στη γειτονιά τους, ή απλά επειδή οι εταιρίες μας προκειμένου να δημιουργήσουν αγορές για τα προϊόντα τους ισοπέδωσαν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής αυτών των κοινωνιών και τους πλασάρισαν ένα μοντέλο ζωής που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν στις χώρες τους. Οπότε έρχονται στον δικό μας φανταχτερό παράδεισο, που δυστυχώς για αυτούς και για εμάς δεν είναι πλέον τόσο παραδεισένιος. Ο κάποτε φιλόξενος τόπος μας κατοικείται , πλέον σε μεγάλο βαθμό, από αμόρφωτους φανατικούς θρησκόληπτους, ανάλογους με τους φονταμενταλιστές που κυβερνούν τις δικές τους χώρες, μόνο που οι δικοί μας προσκυνάνε και σκοτώνουν στο όνομα του χριστιανισμού και του Λεωνίδα, τρομάρα τους.

Επιπλέον  όταν οι κακομοιριασμένοι μετανάστες καταφθάνουν στην χώρα μας, οι ίδιοι που τους καταδιώκουν και τους θεωρούν υπάνθρωπους τρέχουν να τους εντάξουν στο εργατικό δυναμικό προκειμένου να διαλύσουν τον εγχώριο συνδικαλισμό και να φέρουν την αγορά εργασίας στην κατάσταση που βρίσκεται.

Αυτή η κατάσταση οφείλεται στο γεγονός του ότι επίσημο κράτος (όντας καιροσκοπικό, εχθρικό και ανεύθυνο απέναντι στην κοινωνία) μέχρι πρότινος αρνούνταν να αρθρώσει μια κάποια μεταναστευτική πολιτική γιατί όπως και οι χρυσαυγίτες θεωρούσε ότι κάποια μέρα θα ξυπνήσουμε και όλοι αυτοί «οι μελαψοί» θα έχουν εξαφανιστεί ως δια μαγείας ή θα τους «κάνουμε μια σκούπα να καθαρίσει ο τόπος». Όταν κατάλαβαν οι «υπεύθυνοι» ότι δεν παίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο σενάριο, μετέτρεψαν τους μετανάστες σε αποδιοπομπαίους τράγους και σε ένα βολικό ανάχωμα για την κοινωνική οργή που δημιούργησαν οι πολιτικές τους.

Φυσικά και αυξήθηκε η εγκληματικότητα με την έλευση των μεταναστών, αλλά αυτό προκύπτει αφενός ως απόρροια της αύξησης του πληθυσμού, της επιδείνωσης της φτώχιας, της πολιτισμικής δυσκαμψίας της χώρας μας, και της ανεπάρκειας του κράτους να διαχειριστεί την κατάσταση με όρους κοινωνικούς και όχι αστυνομικούς.

Το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτή η πολιτική από το επίσημο κράτος και παράλληλα μια σωρεία μηχανισμών εκμεταλλεύεται τη μετανάστευση που είναι φαινόμενο (και όχι πρόβλημα απαραίτητα) για σκοπούς είτε οικονομικούς είτε πολιτικούς. Η μετακίνηση των ανθρώπων ανά τον πλανήτη είναι ένα φαινόμενο όπως για παράδειγμα είναι και η αύξηση του πληθυσμού, γύρω από αυτό το φαινόμενο αρθρώνονται διάφορες προβληματικές, δικαίως θα έλεγα, καθώς κάθε φαινόμενο έχει και θετικές και αρνητικές επιπτώσεις. Η έννοια της μεταναστευτικής πολιτικής δεν αποσκοπεί στο να «τους στείλει στα σπίτια τους» ούτε μπορεί να δημιουργηθεί γύρω από τέτοια επιχειρήματα, που αφενός είναι μη πρακτικά, αφετέρου ανιστόρητα.

Το πρόβλημα με τον ρατσισμό κατά του οποίου τοποθετούμαι, είναι ότι δεν επιτρέπει σε μια κοινωνία, μέσω της φοβικής του στάσης, να διαχειριστεί αποτελεσματικά και προς όφελος της ιδίας το φαινόμενο της μετανάστευσης. Όταν λέω κοινωνία φυσικά δεν εννοώ την παρασιτική και πολλές φορές παράνομη εργοδοτική συνομοταξία, που στο όνομα ενός πρόσκαιρου κέρδους εκμεταλλεύεται ανθρώπους και καταστάσεις, ούτε φυσικά τους πολιτικούς που ποντάρουν στον φόβο της απώλεσης μιας εθνικής ταυτότητας, που παράλληλα βγαίνει στο σφυρί ούτως η άλλως.

Σύμφωνα με αυτή τη λογική κάθε φορά που αγοράζεις κάτι που δεν είναι Ελληνικό προδίδεις την χώρα σου, και αυτά που διαβάζουμε επίσης πρέπει να τα προσέχουμε γιατί μπορεί να είναι κρυφό-σιωνιστικά, λες και ο λεγόμενος ανθελληνισμός είναι κάποιος μολυσματικός ιός. Τι ανθελληνισμός ρε χαϊβάνια ! Αυτοί που έχουν το «πλανητικό κουμάντο» κατέχουν την Ελληνική παιδεία πολύ περισσότερο από τον μέσο «ούγκανο» με παντελόνι παραλλαγής, λατρεία για το τρίτο ράιχ και συνδρομή στο youporn (στην περίπτωση του trafficking και της εκπόρνευσης αλλοδαπών γυναικών, ο μέσος Ελληναράς δεν φοβάται το μίασμα).

Από την άλλη η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ που είναι και οι βασικοί εξαγωγείς του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού διατηρούν άριστες σχέσεις με την ελληνική ελίτ και τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Το πρόβλημα λοιπόν με τις ρατσιστικές θεωρίες είναι η βλακεία που σπέρνουν στην κοινωνία, ο σκοταδισμός που δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να αντιληφθούν τους κανόνες του παιχνιδιού.

Νομίζετε λοιπόν εσείς, εθνικιστές και λοιποί Ταλιμπάν, ότι είστε αλήθεια αποκλειστικοί φορείς της ελληνικής παιδείας και ταυτότητας; Nομίζετε αλήθεια ότι το αν είστε η δεν είστε καθαροί Έλληνες, αποτελεί πρόβλημα για τα σχέδια της διεθνούς ελίτ; Και αν ναι με ποιο τρόπο; Μήπως θα ανατρέψετε μέσω του εθνικό-σοσιαλισμού το διεθνές τραπεζικό σύστημα; Δεν νομίζω παλουκάρια μου.