Αποκαθήλωσις

Αιώνες επιλεκτικού ουμανισμού μας δίδαξαν την αγάπη για τον άνθρωπο, τον δικό μας άνθρωπο....

 

Συνάμα οι σκαπανείς της προόδου φρόντιζαν να στερούν την ανθρώπινη ιδιότητα από όλες τις υπάρξεις, που είτε με την διαφορετικότητα τους, είτε με την ευαισθησία τους προκαλούν μικρές αναταράξεις στην αρυτίδωτη επιφάνεια της παντοκρατορίας ενός ζώου δίποδου και αδηφάγου.

Στις σχολικές τάξεις μαθητεύσαμε στην ιερότητα των συνόρων, στο απροσπέλαστο του συρμάτινου φράχτη που οριοθετούσε το τσιμέντο και απαγόρευε την επαφή με το νοτισμένο χώμα.

Δύο βήματα ήταν αρκετά για να βρεθούμε αποκλεισμένοι από την κανονικότητα, δύο βήματα αρκούσαν για να μετατραπούμε σε δέντρα, ακατονόμαστες μορφές ζωής, αν δηλαδή μας αποδίδονταν και αυτή η παρεξηγημένη ιδιότητα του έμβιου όντος.

Κάθε είδους δάσκαλοι, είδωλα, ήρωες και μπαμπούλες όρισαν για μας τον ορίζοντα, περιχαράκωσαν τις καύλες μας μέσα σε συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς και έκφρασης δίνοντας σχήμα παραμορφωτικό στις ορμές μας.

Μια κοινωνία Γκεϊσών, εκπαιδευμένοι να ζούμε τις ζωές μας σε άβολες στάσεις, να βολεύουμε τις επιθυμίες μέσα στον περιορισμό της φοβίας και την έκφυλη ηδονή της αυτοταπείνωσης.

Το μηχάνημα δουλεύει εξ αρχής τρεφόμενο με φόβο και διαστροφή, τρομοκρατία του καθρέπτη, αντεστραμμένα αισθήματα του βιαζόμενου που βλέπει στον βιαστή του ένα λόγο για να πάρει την επόμενη ανάσα, μια παρουσία θερμότερη από το ψυχρό φιλί της ανυπαρξίας.

Μόνο η φωτιά θα εξαγνίσει αυτή την μιαρότητα που φτάνει ως το μεδούλι, μόνο η φωτιά θα μας λυτρώσει από τους σωτήρες μας, από τους εαυτούς μας.

Στον δρόμο που βαδίζει το σακάτικο μας βήμα μαραίνονται τα λουλούδια, τα ζώα τρέχουν να κρυφτούν πριν γίνουν τρόπαια αποκεφαλισμένα σε σάλες κατάμεστες με το φόβο του θανάτου. Μόνο η φωτιά φέρει ελπίδα για το σαπιοκάραβο, μόνο το πυροτέχνημα μιας άδολης φύσης μπορεί να χαρίσει ελαφρυντικά στις μαύρες μας καρδιές