Xωρίς αιδώ

Νύχτα με τη νύχτα βρυχάται μέσα μου η επιθυμία για το αλλιώτικο... 

 

το ξένο, ο' τι δεν αγγίχτηκε από το τραχύ χάδι του πατέρα.

Νύχτα με τη νύχτα ξυπνάω σαν αγριότοπος, περισσότερος ταγμένος σε μονοπάτια μη περπατημένα....

Νύχτα με τη νύχτα αποκτώ μελανότερο μανδύα, κρύβομαι κάτω από πληρωμένες αναπνοές σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια σε σοκάκια της ντροπής, χωρίς αιδώ, δίχως αισχύνη.

Καταφύγιο αναζητώ εκεί που φυλλορροεί το δέντρο της οικογένειας εκεί που σαπίζει η καρδιά της θρησκείας, στα άβατα κάθε επίγειας αίρεσης.

Ο έρωτας μου εξελίσσεται σε κακοφορμισμένους δημοτικούς κήπους και παρακμιακά σινεμά, σε μέρη που η ιδιωτικότητα συναγωνίζεται σε απώλειες την ελπίδα.

Αγάπησα μια γυναίκα με φαλό και ας μη την άγγιξα ποτέ..... ανανεώνεται κάθε βράδυ η έκπληξη ανάμεσα στα πόδια της.... εσταυρωμένος είναι για μένα το μυστικό της, αξιότερο όλων των δακρύων που χύνονται για οικείους θανάτους....