Διάλογος στην καρδιά του χειμώνα

“Νιώθω σαν ένα άδειο κέλυφος” μου λες. “Ότι έζησα σε αυτή την ζωή είναι σαν να μην πέρασε ποτέ από μέσα μου, σαν να μην έμαθα τίποτα.

 

 Καμία σιγουριά δεν με παρηγορεί, κανένας αφορισμός δεν καταπραΰνει το σαράκι της αβεβαιότητας...δεν θυμάμαι καν την ημερομηνία των γενεθλίων μου. Μόνο από μικρό παιδί με καταδιώκει η αίσθηση ότι δεν υπήρξα ποτέ εδώ στα αλήθεια. Δεν θα μπορώ για πολύ ακόμα να εφευρίσκω λόγους να ανοίγω τα μάτια μου τα πρωινά”, μου λες.

Κατεβάζω το κεφάλι. Δεν έχω συμβουλή, ούτε λόγια παρηγοριάς να σου δώσω. Διαισθάνομαι ενδόμυχα ότι η απουσία κερδίζει έδαφος, ο χειμώνας βολεύτηκε στις καρδιές μας και έχτισε εκεί χειμερινό ανάκτορο. Το θυμικό μας έγινε ο κρυστάλλινος θρόνος του και η προσδοκία μας για φως μετατρέπεται σε τροφή που απολαμβάνουν ξεδιάντροπα τυμπανιαίοι,

καλικάντζαροι και άλλα παράσιτα της ψυχής.

“Αυτή θα είναι η τελευταία φορά” - “Δεν θυμάμαι καν πως ξεκίνησε αυτή η μπερδεμένη υπόθεση. Η απουσία της αγάπης σου δεν είναι ο μόνος λόγος που τα χέρια μου πάγωσαν και το κεφάλι μου βάρυνε. Η άμμος στην κλεψύδρα τελειώνει, όλα καταρρέουν στο ντόμινο του Άδη που αλυσοδεθήκαμε από κούνια. Αν δεν ήταν ο αιώνιος χειμώνας, ή αν ζούσαμε με την προσμονή της γέννησης σπουδαίων βλαστών, την σύλληψη νέων ιδεών, την δημιουργία χρήσιμων πραγμάτων, θα ακουγόταν διαφορετικά το τραγούδι του κοκκινολαίμη στα αυτιά μου”.

  “Όλες οι ιστορίες φέρουν την δική τους εσωτερική λογική, τη δική τους αυτόνομη μνήμη” σου απαντώ. “Η ιστορία ετούτη σε θυμάται σαν παιδάκι να ανοίγεις τα εξώφυλλα βιβλίων που καλύτερα να είχες αφήσει για πάντα κλειστά και αδιάβαστα. Μην αφήσεις τώρα τη σκιά σου να ξεστρατίσει, περίμενε με ως την Άνοιξη, η ιστορία πρέπει να συνεχιστεί”....