Η “πρώτη φορά αριστερά” στην προκρούστεια κλίνη του αστικού κράτους

Το δημοψήφισμα αν μη τι άλλο ήταν ένα καμπανάκι αφύπνισης για το μαζικό κίνημα που όμως αν δεν εκμεταλλευτεί την δυναμική που δημιουργήθηκε θα παραμείνει μια κούφια ψήφος στο άνευρο θέατρο που ονομάζεται σύγχρονη αστική δημοκρατία.

Στην πολιτική όπως και στην ιστορία υπάρχουν δύο ροές τουλάχιστον, που τρέχουν κάποιες φορές παράλληλα η μία με την άλλη, ενώ κάποιες φορές κινούνται σε αντίθετη φορά. Η πολιτική που ασκείτε σε κρατικό και διακρατικό επίπεδο, πολλές φορές, δεν ταυτίζεται με την πολιτική που αφορά στις αλλαγές που επιδιώκουν οι πολίτες στις ζωές τους. Αυτή η συνθήκη αποτελεί την καρδιά του οξύμωρου μιας αριστερής κυβέρνησης σε ένα αστικό κράτος.

Μπορεί οι προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ να ήταν και να παραμένουν αγνές ως προς τις διεκδικήσεις και τα οράματα της αριστεράς, αυτό όμως που δεν φαίνεται να είχε αντιληφθεί ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι ότι το αστικό κράτος είναι μια “προκρούστεια κλίνη” για την πολιτική της βάσης και των κινημάτων.

Επιπλέον δεν φαίνεται να εκτίμησε το γεγονός ότι η εξουσία στην ριζοσπαστική αριστερά δεν πρόκειται να δοθεί μέσα στο υπάρχον σύστημα, άπαξ και δεν απεμπολήσει τον όποιο ριζοσπαστισμό της.

Τα ίδια τα “χέρια” και τα “πόδια” του αστικού κράτους λακτίζουν και ραπίζουν την κυβέρνηση που θα τολμήσει να αλλάξει τους κανόνες και φυσικά η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ συμμετέχουν στην πάταξη κάθε ριζοσπαστικής προσπάθειας με μεγάλη ζέση και προθυμία, όπως διαπιστώσαμε άλλωστε πρόσφατα.

Είναι τουλάχιστον αστείο λοιπόν, να θεωρεί κάποιος ότι μια κυβέρνηση σε καθεστώς αστικής δημοκρατία (έστω και της “πρώτης φοράς αριστερά”) θα δώσει λύσεις σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα εργασιακά δικαιώματα, τις σχέσεις εξουσίας και την ταξική ανατροπή. Είναι γελοίο οι εργαζόμενοι-ες, οι άνεργοι-ες και οι φτωχοί-ες να εναποθέτουν την μοίρα τους στα χέρια επαγγελματιών πολιτικών, όταν η μόνη πολιτική λύση που υπάρχει για αυτά τα ζητήματα θα δοθεί από το χέρι των πολιτών, των πολιτικών υποκειμένων.