Η χάρτα του δάσους

Κελαηδάει ο κοκκινολαίμης μέσα στο μυαλό μου, νεκρό πουλάκι από το χέρι μικρού παιδιού.

Κλαίει το παιδί μέσα μου, και απαγγέλλει τα ίδια λόγια “η χάρτα του δάσους, η χάρτα του δάσους, μην αψηφάς τα κελεύσματα των νεκρών”.

Κελαηδάει ο κοκκινολαίμης αλλά ποιος αλήθεια τον ακούει.

Τυφλός προφήτης στης μέρας το δίπλωμα, ο κόκκινος, ο νεκρός, ο απών, ο μοναχικός φάρος της συνείδησης.

Τραγουδάει και μιλάει με ανθρώπινη λαλιά το μικρό πουλάκι, νεκρό εδώ και τριάντα χρόνια, επιστρέφει κάθε πρωί από την χώρα των σκιών στις παρυφές του παγωμένου δάσους, ανακατεύει τα φτερά του και απαγγέλλει το ίδιο τροπάρι:

“Η χάρτα του δάσους, η χάρτα του δάσους”, αλλά κανείς δεν ασχολείται με παραλογές και με νεκρά πετούμενα.