Το δάσος εντός-μέρος δέυτερο

Ο νεαρός φοιτητής είχε ένα ιστορικό, μεγαλώνοντας σε εργατικές συνοικίες της Αθήνας έμαθε πικρά και από νωρίς να στυλώνει τα πόδια. Με παππού στην εξορία και πατέρα συνδικαλιστή, το δίκιο των δύο τρίτων της υφηλίου των έπνιξε και η ιστορική συνείδηση βρήκε πέρασμα στο θυμικό του. Με μια απότομη κίνηση άδραξε τα χέρια που τον τραβούσαν και απελευθερώθηκε από την λαβή, ύστερα με ένα αυτόματο συνδυασμό κινήσεων έσπρωξε τον Αμερικάνο μακριά του ενώ ταυτόχρονα πισοπάτησε λέγοντας του να πάει να γαμηθεί αυτός και η εξωτερική πολιτική του.

Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει από τον έλεγχο και μέσα στο φαντασμαγορικό μάτι του κυκλώνα που σαρώνει την οικία τάξη των πραγμάτων, ο φοιτητής είδε το πρόσωπο του θηρίου να αντιφεγγίζει μέσα στους χοντροκομμένους μυωπικούς φακούς ενός βλέμματος που μέχρι πρότινος θα χαρακτήριζε ως απλά ανέκφραστο, ίσως και κάπως αλλήθωρο.

Την ψυχρή φλεγματικότητα αυτής της ματιάς είχε αντικαταστήσει το ερπετικό βλέμμα της τρέλας και του παραλογισμού. Τότε για κλάσματα δευτερολέπτου μπόρεσε να δει την μεταμόρφωση. Την μία στιγμή είχε μπροστά του ένα μεσόκοπο, καλοδιατηρημένο ακαδημαϊκό, με παλιομοδίτικα γυαλιά και αλλήθωρο γαλάζιο βλέμμα, και την άλλη τον δράκο που αντιμετώπισε ο άγιος Γεώργιος. 

Την αρχετυπική διαμάχη έπαυσε σαν απομηχανής θεότητα μια συμφοιτήτρια με ξανθό κεφάλι και πρόσωπο ξωτικού. 

Θαρρείς και ήταν πρέσβηδα καλής θελήσεως του βασιλείου της Τιτανίας, του μικρού λαού που κατοικεί στους μύθους αυτής της υγρής χώρας και μεσολαβούσε προκειμένου να αποτρέψει την σύγκρουση του νεαρού βαλκάνιου με το δυναστικό εξωγήινο ερπετό.

Η ανάμνηση ξεθώριασε μέσα στην εκκωφαντική πράσινη ακτινοβολία του δάσους που τώρα των είχε αφομοιώσει.

Κοίταξε γύρω του τα δέντρα. Ο άνεμος στις φυλλωσιές ακούγονταν έναρθρος. Σαν το παιδικό παραμύθι με τα ζώα που έχουν ανθρώπινη λαλιά, Ο άνεμος στις ιτιές είχε ξαφνικά νόημα στο μπερδεμένο του μυαλό. Δεν καταλάβαινε ακριβώς τι είχε συμβεί, ήξερε όμως με κάθε κύτταρο της ύπαρξης του ότι τα πράγματα δεν θα μπορούσαν ποτέ ξανά να επιστρέψουν σε αυτό που ήταν.

Έπρεπε να ειδοποιήσει τους δικούς του να τους πει ότι κάτι επικίνδυνο συνέβαινε που μπορεί να απειλούσε ακόμα και εκείνους. Δεν θα γινόταν γενίτσαρος όσο και αν τον τρομοκρατούσαν. Είχε ξυπνήσει μέσα σε μια έκρηξη, ένα συναισθηματικό σοκ που του αποκάλυψε το πεδίο που ίπτατε πάνω από την σφαίρα των υποθέσεων της καθημερινότητας. 

Μια πελώρια σκακιέρα, ένα επικό αφήγημα ενός πολέμου που μαινόταν κάτω από το δέρμα της ανθρωπότητας από πάντα. Σε αυτό τον πόλεμο όλοι οι άνθρωποι είχαν κάποιο ρόλο να επιτελέσουν και ο αλαφιασμένος νεαρός είχε ανακαλύψει άθελα του τον δικό του ρόλο.