Θολές εντυπώσεις-Ο Aρχαίος Ξενώνας

Μέρος δεύτερο

Μπαίνοντας στη Jaffa Gate και κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, βρέθηκα σε μια μεσαιωνική γειτονιά με στενά πλακόστρωτα σοκάκια αετώματα και αψίδες που κάλυπταν σε σημεία την θέα του γκρίζου ουρανού του Παλαιστίνιου Γενάρη. Το κρύο ήταν τσουχτερό, πράγμα για το οποίο δεν είχα έρθει κατάλληλα προετοιμασμένος.

         Το συνηθέστερο είδος ξενοδοχείου στην παλιά Ιερουσαλήμ είναι το hostel ή ξενώνας. Ανάμεσα στα στενά και βρώμικα σοκάκια της παλιάς πόλης, δεκάδες τέτοια καταλύματα ξεπηδούν σαν βατράχια στην βροχή, από κάθε γωνιά. Υπάρχει μια ποικιλία ως προς την ποιότητα και το ύφος του κάθε ξενώνα. Συναντά κανείς αραβικούς ξενώνες, χριστιανικούς, μοναστήρια και εμπορικά τουριστικά κέντρα διαμονής.

         Το New Imperial δεν είχε μάλλον κάποιο ξεκάθαρο αισθητικό χαρακτήρα, αν εξαιρέσει κανείς τους τοίχους του που ήταν ασφυκτικά διακοσμημένοι με κάθε λογής φολκλόρ και ρούστικ εκθέματα. Μια μεγάλη ποικιλία από αυτοσχέδια έργα brut art συνωστίζονταν σε κιτρινισμένους τοίχους δίπλα σε παραδοσιακές αραβικές φορεσιές, αργιλέδες και τουριστικές αφίσες που παρουσίαζαν μια ειδυλλιακή εικόνα της Ιερουσαλήμ. 
Ήταν ένα τριώροφο κτίσμα, ψηλοτάβανο και δαιδαλώδες που είχε τη δικιά του μακρά ιστορία. Όπως κάθε πράγμα στην αρχαία συνοικία της Ιερουσαλήμ, το ξενοδοχείο εξέπεμπε ένα νοσταλγικό αρχαϊσμό, που σε συνδυασμό με την αίσθηση ξεπεσμένου μεγαλείου, δημιουργούσε μια ασφυκτικά υποβλητική ατμόσφαιρα. Πλημμύριζε όμως από ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων.

 Εκτός απ’ τους Γερμανό-Γάλλους που κατά βάση βρίσκονταν εκεί για τις Παλαιστινιακές εκλογές, συναντούσες Καναδούς φοιτητές φωτογραφίας, Άγγλους οικογενειάρχες οι οποίοι διατηρούσαν μόνιμα ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο, που είχε ακόμα και τ’ όνομά τους γραμμένο στο ταμπελάκι της πόρτας. "The Fergusons", και ναι, σου κινούσαν την περιέργεια.      

Μια διάσημη προσωπικότητα που κάποτε είχε ζήσει εκεί, όπως επιδείκνυαν περήφανα οι αναρτημένες κορνίζες στο κύριο σαλόνι του δευτέρου ορόφου, ήταν μια Δανή συγγραφέας, που το όνομα της μου διαφεύγει. Ο Παλαιστίνιος ξενοδόχος μιλούσε άπταιστα Γαλλικά και Αγγλικά και μου φάνηκε επιτηδευμένα φιλόξενος. Έφερε επάξια την Ευρωπαϊκή ετικέτα. Αυτό ήταν μέσες-άκρες το ξενοδοχείο όπου θα έμενα τις επόμενες τέσσερις μέρες. Από εκεί θα ξεκινούσαν όλες οι εξορμήσεις μου και εκεί θα άφηνα τα πράγματά μου, καθώς είναι σοφό στην Παλαιστίνη να ταξιδεύεις ελαφρά. 

Κοιμήθηκα σ’ ένα μικρό δωμάτιο με πανύψηλο ταβάνι δίπλα στον συνταξιδιώτη μου που ήταν ήδη δύο μέρες εκεί. Ανταλλάξαμε δυο-τρία μισόλογα και μετά ο ύπνος ήρθε βαθύς.

Αγουροξυπνημένος τις εφτά το άλλο πρωί βρέθηκα να συνομιλώ με επίσης αγουροξυπνημένους μεσόκοπους Γάλλους. Δυσκολία στην επικοινωνία και μια μικρή επιφύλαξη απ’ την πλευρά μου. Η πρώτη επαφή με Ευρωπαίους ακτιβιστές με έκανε να νιώσω ότι διαφέρουμε ως προς την εγγύτητα απέναντι στους ντόπιους. Φαινομενικά, γι’ αυτούς η κατάσταση στην Παλαιστίνη ήταν ένα θέμα κυρίως θεωρητικού ενδιαφέροντος. Ένα ζήτημα που συζητιέται σε καφενεία και συνάξεις μεσόκοπων και νεόκοπων «ιεραποστόλων του διεθνούς δικαίου». Συνωμοτώντας πάνω από φλιτζάνια καφέ με τον συνταξιδιώτη μου φτάσαμε σε ομόφωνο πόρισμα «Τι να σου κάνουν κι αυτοί οι Γάλλοι ;».

Αργότερα, αυτή η εντύπωση θα άλλαζε, όπως άλλωστε και πολλές άλλες προ-εντυπώσεις που είχα γι’ αυτό τον τόπο, τους ανθρώπους του και όσους έχουν ασχοληθεί με τις υποθέσεις του. 
Συνεχίζεται….