Παλαιστινιακές Εκλογές-Θολές εντυπώσεις από ένα ταξίδι στην σκόνη

Μέρος Πρώτο

24/1 Αεροδρόμιο

Μία απ’ τις πρώτες μου εντυπώσεις κατά την άφιξή μου στο αεροδρόμιο Ben Gurion του Τελ Αβίβ, ήταν ότι το σώμα εισέρχεται σε ένα περιβάλλον πολύ οικείο. Ίσως η Μεσόγειος και το ιδιαίτερο κλίμα που διαμορφώνεται στις ακτές της να ευθύνονται για την αίσθηση αυτή, ότι ήμουν στο σπίτι μου. Κατεβαίνοντας τους γιγάντιους διαδρόμους του αεροδρομίου προς την έξοδο, συναντάς τεράστιες τοιχογραφίες και ανάγλυφα, πολλές από αυτές εμπνευσμένες από αρχαιοελληνικές παραστάσεις.

          «Απαίτησε να μην σου σφραγίσουν το διαβατήριο στο Ισραήλ, μου είχαν πει», κι αυτό για καλό λόγο. Διαβατήρια τα οποία σφραγίστηκαν στο Ισραήλ, προκαθορίζουν την απαγόρευση εισόδου σε οποιαδήποτε σχεδόν χώρα του αραβικού κόσμου. Η υπάλληλος στο κουβούκλιο ελέγχου μου έδωσε ένα προσωρινό έγγραφο με  σφραγίδα το εξάκτινο αστέρι του Δαυίδ.

         Δέκα βήματα πιο κάτω, περιστοιχισμένος από ανθρώπους πολύ κοντινούς στην όψη με τους ανθρώπους της χώρας που μεγάλωσα, βρέθηκα να απαντάω στις επιτακτικές ερωτήσεις που μου έκανε ένας πολύ νέος υπάλληλος ασφαλείας. Οι ερωτήσεις ήταν επίμονες και αποσκοπούσαν στο να προκαλέσουν κενά στη συνάφεια των απαντήσεών μου. "Έρχομαι στο Ισραήλ για τουρισμό και για μια υπόθεση που αφορούσε το Πατριαρχείο" δήλωσα, αποκρύπτοντας την ιδιότητα του διεθνούς παρατηρητή. Παρότι η παρουσία μου εκεί δικαιολογούταν λόγο του θεσμικού μου ρόλου, οι πληροφορίες μου έλεγαν ότι το Ισραήλ δεν καλό-βλέπει του ξένους που μπερδεύονται σε υποθέσεις που θεωρεί ότι εμπίπτουν αποκλειστικά στην δική του αρμοδιότητα.
Το τελευταίο περιέπλεξε την κατάσταση. Όπως φάνηκε, η σοβαροφάνεια μάλλον τους κίνησε την περιέργεια. Μετά από μια σειρά αδιάσπαστων απαντήσεων, ο υπάλληλος βαρέθηκε. Είχε κι άλλους να περιμένουν στη σειρά και με άφησε να συνεχίσω. Αποχωρώντας προς την έξοδο παρατήρησα έναν ταλαίπωρο Ιταλό που επιβεβαίωνε τους αρχικούς μου φόβους. Φορούσε την Παλαιστινιακή μαντίλα, και διαμαρτυρόταν έντονα και μάταια απέναντι σε μια άκαμπτη άρνηση εισόδου.

Αυτό που αντιλήφθηκα είναι ότι αυτή είναι μια διαδικασία εδραιωμένη στο βαθμό του εθιμοτυπικού. Ο έλεγχος όσον αφορά τις προθέσεις εισόδου είναι απλά μια ρουτίνα. Κι όπως σε κάθε ρουτίνα, οι διεκπεραιωτές της δεν ταυτίζονται με τους σκοπούς των σχεδιαστών της, απλά έκαναν μια δουλειά.

Ιερουσαλήμ

        

Ο τρόπος χρήσης των μέσων μαζικής μεταφοράς φέρει τα ανεξίτηλα σημάδια της πραγματικότητας μιας άβολης συμβίωσης Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Οι άνθρωποι αποφεύγουν να παίρνουν λεωφορεία με μεγάλη χωρητικότητα επιβατών λόγω του γενικευμένου φόβου για βομβιστικές επιθέσεις. Το κύριο μέσο μαζικής μεταφοράς είναι τα shirut, ή shuttle όπως λέγονται αλλιώς τα μικρά λεωφορεία που συναντάς παντού σε Παλαιστίνη και Ισραήλ.

         Στην Ιερουσαλήμ έφτασα μέσα σε ένα τέτοιο λεωφορείο που κινούνταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα φαινομενικά νέο οδικό δίκτυο, λειτουργώντας περισσότερο σαν ταξί παρά σαν λεωφορείο. Το shirut έκανε στάσεις στις ακριβείς διευθύνσεις των επιβατών. Έτσι ένα ταξίδι 25 λεπτών μπορούσε να διαρκέσει μέχρι και μιάμιση ώρα.

         Το ξενοδοχείο μου βρισκόταν σε μια από τις εισόδους της παλαιάς πόλης της Ιερουσαλήμ. Αυτή είναι η δυτική Ιερουσαλήμ, η αραβική Ιερουσαλήμ. Είναι το μέρος της πόλης που κατοικεί μεγάλος πληθυσμός Παλαιστινίων, που θα προσέρχονταν την επόμενη μέρα στις κάλπες προκειμένου να αναδείξουν την νέα Παλαιστινιακή ηγεσία. Η είσοδος ονομάζεται Jaffa Gate και ακριβώς απέναντί της, λίγα μέτρα μπροστά από το Τείχος των Δακρύων και τον Πύργο του Δαυίδ που δεσπόζει ψηλά πάνω από την πόλη ,είχε στηθεί ένα προσωρινό εκλογικό κέντρο που τελούσε υπό την εποπτεία του ταχυδρομείου της περιοχής.

Έναντι του προσωρινού εκλογικού κέντρου βρισκόταν το ξενοδοχείο New Imperial, μέχρι πρότινος γη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και νυν υπό Ισραηλινή χρήση, με ένα μίσθωμα ενενήντα χρόνων.

         Μια από τις συνηθισμένες δοσοληψίες του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου λειτούργησε ως αιχμή του δόρατος για  ενδο-εκκλησιαστικές συγκρούσεις και παρεκτροπές που στόλισαν τα διεθνή μ.μ.ε . Οι εικόνες  ορθόδοξων καλόγερων που αλληλο-προπηλακίζονταν στα σοκάκια της ελληνικής γειτονιάς της Ιερουσαλήμ ήταν το σύμτωμα μιας έκρυθμης κατάστασης που υπέβοσκε κάποιο καιρό στους κόλπους του πατριαρχείου. Το αποτέλεσμα: Το πατριαρχείο ουσιαστικά τελούσε πλέον υπό δύο πατριάρχες. Ο καθαιρεμένος πατριάρχης αναγνωριζόταν ακόμα απ’ το Ισραήλ, ενώ ο νυν όχι.

Συνεχίζεται….