Η υπόσχεση

“Ιστορίες προσώπων υπαρκτών και αλλόκοτων

βάσανα και περιπέτειες του εαυτού”

Δεν θυμάμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το σπίτι του. Ήμουν δεν ήμουν δεκαεννιά χρονών. Ο Γιάννης ζούσε σε ένα σπίτι πλάι στο ποτάμι. Δεν ήταν  κανένα τρανό ποτάμι, ήταν ένα ρεύμα που παλιότερα χρησιμοποιούταν για να την μεταφορά εξαρτημάτων βιομηχανικού εξοπλισμού πάνω σε μεγάλες πλατφόρμες. Το νερό ήταν γκρίζο και μια ζούγκλα από  υδρόφυτα το έπνιγε από άκρη σε άκρη. 

Εκτός του Γιάννη στο διώροφο σπίτι κατοικούσαν δύο συμφοιτητές του, καλλιτέχνες και αυτοί και ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι, σκαστό από το σπίτι ζούσε στους δρόμους μέχρι που την περιμάζεψε ο φιλεύσπλαχνος καλλιτέχνης και πλέον η μικρή τελούσε υπό την προστασία του.

Καθισμένος στην πολυθρόνα του, έδειχνε ακόμα και διπλωμένος το ψηλόλιγνο παράστημα του. Έβαφε τα κοντοκομμένα μαλλιά του στο χρώμα της πλατίνας και ένας χαλκάς διαπερνούσε τον μπροστινό κάτω χόνδρο της μύτης. Δεν έκρυβε με κανένα τρόπο την ομοφυλοφιλία του, ήταν μάλλον ένας περήφανος “gay lord”, σοφός και διορατικός, όπως κάθε εκπρόσωπος του τύπου του, περιστοιχισμένος από την αυλή του.

Πολύς κόσμος μπαινόβγαινε σε αυτό το σπίτι και η ατμόσφαιρα θύμιζε αυτή που συναντάς σε νυχτερινά club. Η γενιά του Γιάννη έζησε στο ρυθμό των πρώτων παράνομων πάρτι, σε εγκαταλειμμένα εργοστάσια και συστάδες δέντρων που κάποτε ήταν πελώρια δάση. Εναντιώθηκε και αυτός όπως πολλοί άλλοι, στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα στην πάταξη του κινήματος των “ελεύθερων ταξιδιωτών” και των κοινωνικών ελευθεριών, μέσα από αυτές τις εμπειρίες είχε διαμορφώσει ένα εναλλακτικό τρόπο αντίληψης.

          Το καλλιτεχνικό του έργο,ήταν περισσότερο μια διαδικασία, παρά κάτι το ολοκληρωμένο. Για εβδομάδες ολόκληρες κατέγραφε, με βίντεο και σκίτσα, την ανάπτυξη και συμπεριφορά μια βδέλλας μέσα σε ένα ενυδρείο. Τα υλικό αυτό θα μετατρέπονταν εν τέλει σε ένα καλλιτεχνικό βίντεο, μια συμβολική αναπαράσταση σε διπλό χρόνο ταχύτητας. Το αντικείμενο του έργου δεν μπόρεσα τότε να το καταλάβω. Είχε κάτι να κάνει με την χρίση του χρόνου στην καλλιτεχνική αναπαράσταση, και τις διευρυμένες δυνατότητες των νέων μέσων.

Θυμάμαι τότε διάβαζα τον σαρκαστικό Irvine Welsh, τον “συγγραφέα της χημικής γενιάς” όπως τον έλεγαν. Ο συγκεκριμένος είχε προσπαθήσει να περιγράψει τύπους σαν τον Γιάννη και την παρέα του, δεν είχε πέσει πολύ έξω. Η ζωή του ήταν γρήγορη και αποσπασματική, σαν το βίντεο με την βδέλλα, παιγμένη θαρρείς στην διπλή ταχύτητα, αισθητικά άρτια αλλά δίχως περιεχόμενο πέραν των αισθήσεων. Αλλά και μέσα σε αυτό τον πρόσκαιρο κόσμο ο “πολύς” Γιάννης επέβαλε έναν ηθικό κώδικα που διαπερνούσε το σύνολο της φαινομενικά ασύνδετης εμπειρίας της ζωής του. Δεν του άρεσαν τα παιχνίδια του μυαλού, ενοχλούνταν από την εντύπωση ότι τον “διάβαζα”. Έχοντας συνηθίσει ο ίδιος να είναι ο παρατηρητής των άλλων δεν ένιωθε άνετα με την αίσθηση ότι μαζί μου γινόταν αυτός το αντικείμενο της παρατήρησης.

Ένας αμερικανάκος καλοτεχνίτης των ερωτεύτηκε σφόδρα. Ξέχασε τον “καλό” του που μόλις πριν δύο βδομάδες τον είχε επισκεφθεί από την Αμερική, και μοιραζόταν για ένα καιρό τον ίδιο καναπέ με τον Γιάννη. Για λίγο πέρναγαν τέλεια στον νεόκοπο έρωτα τους και μετά κλάμα και οδυρμός με τον επακόλουθο χωρισμό, και η ερυσιβώδης όλυρα δεν βοήθησε το παιδί να δεχθεί την κατάσταση χωρίς δράμα.

Στο σπίτι του Γιάννη βρήκα την κιθάρα που έμελλε να με συνοδέψει ως της μέρες μας. Σε μια γωνία παραπεταμένη, ιδιαίτερη και τραυματισμένη στο μανίκι από κάποια παλιά αβλεψία, ένιωσα μια ακαταμάχητη έλξη να την διασώσω από αυτή την μοίρα. Ήταν ένα παλιό σκαρί, με διάφορες μικρο-εκδορές στο λούστρο του σώματος, μια φθηνότερη γιαπωνέζικη απομίμηση μια βρετανικής κιθάρας της δεκαετίας του 1960. Παρόλες τις ατέλειες όμως, αυτή η κιθάρα είχε χαρακτήρα και έκανα τα απαραίτητα για να διαπραγματευτώ την αγορά από τον ιδιοκτήτη της. Ήταν ένας φλεγματικός και αγέλαστος συγκάτοικος του Γιάννη, που δεν φαινόταν αρχικά πρόθυμος να την αποχωριστεί. Η τιμή έκλεισε αλλά είχα μόνο τα μισά χρήματα στην κατοχή μου. Η κιθάρα άλλαξε χέρια, όπως θα άλλαζε κάμποσες φορές έκτοτε, καταλήγοντας πάντα στα δικά μου. Έγινε δική μου, έδωσα τα μισά χρήματα και μια υπόσχεση που δεν τήρησα, τουλάχιστον όχι εμπρόθεσμα.

Μεσολάβησαν διάφορα απρόοπτα και εξανεμίστηκα από την πόλη με το κανάλι και τα διώροφα σπίτια. Οι περιπέτειες του νεαρού εαυτού φαντάζουν αρχετυπικές, ειδομένες από την απόσταση χρόνων ωριμοτέρων, όμως υπάρχει ένα μεταίχμιο που συναντάς κάποια στιγμή και η έξοδος από την παιδική ηλικία μπορεί να σε προσγειώσει ανώμαλα οπουδήποτε.Δεν τήρησα την υπόσχεση μου και η κιθάρα έμεινε κατά το ήμισυ δική μου και η πληρωμή λήφθηκε κατά το ήμισυ από τον συγκάτοικο του Γιάννη. Είμαι σίγουρος ότι επιβεβαίωσα τους φόβους του καλλιτέχνη. Ο εξωτισμός συνοδεύεται από τον κίνδυνο και το είχα επιβεβαιώσει στο πλατινένιο κεφάλι του. Μετά από περίπου ένα χρόνο ξαναπέρασα από εκείνα τα μέρη για να επισκεφτώ μια φίλη. Της έδωσα τα υπόλοιπα χρήματα της πληρωμής να τα παραδώσει για μένα στο σπίτι του Γιάννη. Δεν είχα το κουράγιο να τον αντιμετωπίσω…