Αεροψεκασμοί στο σκοτάδι

Κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν λέει ένας πολιτικός αφορισμός. Εγώ θα πρόσθετα και τον δημόσιο λόγο που του αξίζει, διότι η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να κατατμηθεί σε δημοσιογραφικές κατηγορίες.  Η πολιτική ζωή ενός τόπου δεν διαχωρίζεται από τον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων και ο δημόσιος λόγος και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται αντανακλά και επιβεβαιώνει την προσωπική εσωτερική αφήγηση των υποκειμένων στα οποία απευθύνεται.

Στην Ελλάδα, μια χώρα που στο παρελθόν μαστιζόταν από τον αναλφαβητισμό ο δημόσιος λόγος εκφερόταν από τις εγγράμματες τάξεις πολιτών, δάσκαλους , κληρικούς δημόσιους υπάλληλους και πάει λέγοντας . Ο απλός λαός δεν αντιλαμβανόταν σε πολλές περιπτώσεις τα νοήματα που εμπεριέχονταν στην ερμητική χρήση της καθαρεύουσας και έτσι αντιμετώπιζε με δέος αυτή την απροσπέλαστη γλώσσα, ανάλογο με αυτό που ένιωθε απέναντι στις θρησκευτικές επικλήσεις που άκουγε κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Με την εγκαθίδρυση της δημοτικής, έγινε δυνατό για περισσότερους ανθρώπους να συμμετέχουν ενεργά στον δημόσιο λόγο και διάλογο, παρόλα αυτά όμως η αίγλη αυτού του λόγου διατήρησε τα χαρακτηριστικά μιας λανθάνουσας θρησκευτικότητας που εκφράζεται μέσω της ευπιστίας του μέσου Έλληνα απέναντι σε οτιδήποτε διοχετεύεται μέσω των μ.μ.ε, των κατεξοχήν διαύλων του δημόσιου λόγου.

Αρχικά ο γραπτός λόγος είχε την πρωτοκαθεδρία στη διαμόρφωση της αντίληψης περί  των κοινών.  Η τηλεόραση  σταδιακά στις  δεκαετίες  του 1980 και 1990 αντικατέστησε και υποσκέλισε σε επιρροή, εφημερίδες και περιοδικά . Έτσι άρχισαν να εμφανίζονται  όροι στην νέο-ελληνική γλώσσα , όπως ο τηλεορασόπληκτος, που περιέγραφαν τις συνέπειες της άκριτης αποδοχής των πληροφοριών που μεταδίδονταν από το παντοδύναμο μέσο μαζικής ενημέρωσης.

Εν έτη 2013, η πίστη στην ισχύ του δημόσιου λόγου φαίνεται να έχει αντικατασταθεί από την εγκαθίδρυση μιας καταλυτικής συνωμοσιολογίας.   Ο δημόσιος λόγος που εκφέρεται μέσω της τηλεόρασης απαξιώνεται από πολλούς,  καθώς η επιθετικότητα της διαφήμισης, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα και η πολιτική ‘καλωδίωση’, καταβρόχθισαν τη δημόσια αφήγηση και οι εκφραστές του δημόσιου λόγου φαντάζουν σαν αλλοτινούς ντελάληδες, Χατζηαβάτηδες  που μεταφέρουν στο λαό τα φιρμάνια του σουλτάνου.   Οι  δε εφημερίδες προσομοιώνουν μίνι-μάρκετ, όπου αν αγοράσεις ένα φύλλο παίρνεις μαζί και το μισό περίπτερο, και ως εκ τούτου πλέον, σχεδόν  κανείς δεν αγοράζει μια εφημερίδα για να την διαβάσει.

Το διαδίκτυο προέκυψε ως η νέα αποκαλυπτική πηγή πληροφοριών και η αντίληψη περί δημόσιου λόγου διατήρησε τη λανθάνουσα θρησκευτικότητα της, στην μορφή μιας αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας εφάμιλλης των μυστικιστικών οραμάτων του Ιωάννη στην αποκάλυψη. Παράλληλα με αυτή την στροφή του κόσμου προς το σκοτάδι , που πιστοποιείται αφενός από τις πολιτικές του αντιλήψεις (στροφή στον φασισμό, μισαλλοδοξία) και αφετέρου από μια παθητική στάση ανάθεσης  απέναντι στον πολιτικό-οικονομικό βιασμό του μνημονίου, παρατηρείται και μια έκδηλη αποστροφή προς τον ορθό λόγο, τη μόρφωση, την κριτική σκέψη και οτιδήποτε διαρρηγνύει τις βολικές κοσμοθεωρίες που μεταθέτουν τις ευθύνες των πολιτών σε κάποιους σκοτεινούς κύκλους διεθνών συνωμοτών. Αυτή η σκοταδιστική αντίληψη της πραγματικότητας  εκφράζεται μέσω ενός δημόσιου λόγου που αφήνει τα πράγματα ακλόνητα να κείτονται στην θέση τους, μια στάση νεκρικής ακαμψίας που βολεύει, μέχρι να ενοχληθούμε από κάποια καθαρή φωνή και να αλλάξουμε πλευρό.  Γιατί βολεύει να πιστεύουμε ότι  δεν φταίμε εμείς για το γεγονός ότι η χρόνια αναλγησία και το βόλεμα ,μας μετέτρεψε σε ασπόνδυλες μάζες μπροστά στις οθόνες. Φταίνε οι αεροψεκασμοί και ο διεθνής σιωνιστικός παράγων.