Μόνο ένας κατακλυσμός μας σώζει

Συχνά αντιλαμβάνομαι  την αγανάκτηση στην ερώτηση  διάφορων αναλυτών σχετικά με το για ποιο λόγο οι Έλληνες δεν εκφράζουν πραγματικά έντονα την αντίθεση τους στον εξευτελισμό, στον οποίο υπόκεινται καθημερινά από τις πολιτικές και τις επιταγές των διαχειριστών  της κρίσης.

Λέτε να μας ψεκάζουν αλήθεια με κουτόσκονη όπως, σύμφωνα με μελέτη , πιστεύει o ένας στους τρείς Έλληνες σήμερα;  μήπως πίσω από την σιωπή του μέσου Έλληνα πολίτη κρύβεται κάτι βαθύτερο;
Η διαίσθηση μου και η ενατένιση της πρόσφατης πολιτικής και κοινωνικής εποποιίας αυτής της χώρας συνηγορούν προς το δεύτερο. Αυτός που δεν μιλάει, λέει ο σοφός λαός, έχει την φωλιά του λερωμένη και εμείς έχουμε παραχώσει την ρυπαρότητα μας κάτω από χαλιά και μέσα σε ντουλάπες σε τέτοιο βαθμό και για τόσο καιρό που πλέον η αποφορά δεν καλύπτεται με τίποτα, ξεχειλίζει από τα συρτάρια, τις οθόνες και τους καναπέδες.

Επειδή μου αρέσει να μιλάω με παραδείγματα, θα αναφερθώ σε κάποιες κατηγορίες συμπολιτών μας που εύλογα κατατάσσονται σε αυτό τον ιδιαίτερο τύπο ανθρώπου που δεν τον κουνάει ούτε ανεμοστρόβιλος και μάλιστα αυτό δεν τους πτοεί καθόλου. Αυτές οι κατηγορίες είναι  απλά ενδεικτικές και δεν εξαντλούν το βάθος και την έκταση της κοινωνικής μόλυνσης από την οποία υποφέρει η κοινωνία μας, απλά αναφέρονται ως καίρια παραδείγματα μιας διευρυμένης κοινωνικής φλύκταινας.

Κατηγορία πρώτη: Ο κανίβαλος της διπλανής πόρτας.
Άνθρωπος που έχασε την αξιοπρέπεια του κάπου στην δεκαετία του 1980 και επιχειρεί να την ανακτήσει δια της βίας, εκεί που τον παίρνει , ενάντια στους κοινωνικά ασθενέστερους.
Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι αρκετά μεγάλη αν κρίνει κανείς από τα εκλογικά ποσοστά του εγχώριου νέο –ναζιστικού μορφώματος. Οι πεντακόσιες χιλιάδες ψηφοφόροι της χρυσής αυγής, όπως λένε κάποιοι, δεν είναι νέο-ναζί , αλλά αγανακτισμένοι από το πολιτικό σύστημα. Βέβαια αυτό που διαφεύγει της προσοχής των αναλυτών είναι το ότι το πιθανότερο είναι αυτοί οι συγκεκριμένοι ψήφοι να φυλλορρόησαν από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας όταν κόπηκε το χαρτζιλίκι.  Συνεπάγεται λοιπόν ότι αυτοί οι άνθρωποι ψήφιζαν βάση όχι της  πολιτικής συνείδησης ή μιας αντίληψης περί κοινού συμφέροντος αλλά προς χάριν μιας μυωπικής και εν τέλει εμετικής και κατάπτυστης  λογικής ιδιωτικού συμφέροντος. Την οποία λογική, περιφέρουν συντεταγμένα πλέον σε δρόμους, πλατείες και συλλαλητήρια, κραδαίνοντας τα πλαδαρά και  μισαλλόδοξα   τους μόρια και ουρώντας χολή  προς πάσα κατεύθυνση  πλην αυτής των πραγματικών υπαιτίων του κλεισίματος της στρόφιγγας. Βλέπεται ο σκύλος όσο και αν πεινάσει, ποτέ δεν δαγκώνει το αφεντικό του.

Κατηγορία δεύτερη: Ο νοικοκύρης που απλά κάνει την δουλειά του
Άλλη μια διευρυμένη κατηγορία συνανθρώπων μας. Συνήθως τα μέλη αυτής της συνομοταξίας διατηρούν μια δουλίτσα που πιθανότητα απέκτησαν μέσω κάποιου γνωστού ή ως παραφυάδα κάποιου ρουσφετιού. Ακόμη και τον καιρό του μνημονίου κάποια «παιδιά» βρίσκουν δουλειά, ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμα γίνονται προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας. Ο τύπος αυτός κρατιέται με νύχια και με δόντια στην σχεδία του και είναι ικανός να σου κόψει τα χέρια αν τολμήσεις να ζητήσεις χείρα βοηθείας. Προς θεού όμως απεχθάνεται τους κανίβαλους της πρώτης κατηγορίας, που δεν έχουν δουλειά και χαρτζιλίκι και θεωρεί εαυτό δημοκράτη. Αν νιώσει όμως να απειλείται η θεσούλα του γίνεται χείρου χειρότερος. Αποτελεί τον κορμό που στηρίζει είτε ενεργά είτε δια της απάθειας τις τρέχουσες πολιτικές, στο βαθμό που νιώθει ότι ο ίδιος βρίσκεται στο απυρόβλητο. Βέβαια καλέ μου αναγνώστη, δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο γελασμένος.

Κατηγορία Τρίτη: Αυτός που έχει πιάσει τον παπά από τα αντίδια
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας είναι οι φακελάκηδες γιατροί, που ακόμα και στον καιρό της κρίσης προσπαθούν να αφαιμάξουν πολίτες που παραδόξως επιμένουν  σθεναρά στο δικαίωμα του να τους ρουφούν το αίμα. Σε νοσοκομείο της επαρχίας που εργάζεται φίλη μου νεαρή και άσπιλη γιατρός, αν υπάρξει κάποιος που αρνείται να λάβει  χρηματικό δώρο από τους ασθενείς, γίνεται ο περίγελος των παλιότερων συναδέλφων, που μάλιστα αυξάνουν την ταρίφα προς τους ασθενείς συνυπολογίζοντας τα μη εισπρακτέα φακελάκια της αφελούς γιατρού. Τέλος, οι ασθενείς εξαγριώνονται με τους γιατρούς  που δεν δέχονται το φακελάκι, θεωρώντας ότι καταπατούν τους άγραφους κανόνες της συνδιαλλαγής (τα λεφτά σου ή την ζωή σου). Στην κατηγορία αυτή επίσης βρίσκονται αρκετά εταιρικά στελέχη που ονειρεύονται να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη, μέλη κομματικών νεολαιών που ως άλλα αναρριχητικά φυτά στοχεύουν για πάσης φύσεως  προεδρία έτσι ώστε μελλοντικά  να αναρριχηθούν ακόμη ψηλότερα στα μπάζα και τα απορρίμματα  που θα αποτελούν το πολιτικό και οικονομικό τοπίο της χώρας μας, καθώς και διάφοροι άλλοι ανάξιοι λόγου.

Κατηγορία τέταρτη: Ο ψυχικά και διανοητικά διαταραγμένος
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν συμπολίτες μας που δεν καρπώθηκαν ποτέ τα όποια οφέλη του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και συνεχίζουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της φτώχιας και της ανελευθερίας. Παρόλα αυτά υποκινούμενοι από βαθιές παθολογικές φοβίες απεχθάνονται τις ανατροπές και τις αλλαγές και αντιμετωπίζουν την προοπτική του καινούριου με ανείπωτη φρίκη. Είναι η κατηγορία που πιστεύει ακόμα αυτά που λέγονται στις ειδήσεις των ιδιωτικών καναλιών. Μπορεί αυτή η διαταραχή να προκύψει βέβαια και από παράγοντες πέραν του φόβου. Συγκεκριμένα η ευθυνοφοβία μπορεί να είναι ένας επιπλέον παράγοντας που ευθύνεται για την οξεία εγκεφαλική μαλάκυνση αυτής της κατηγορίας συμπολιτών μας. 

Οι παραπάνω κατηγορίες ανθρώπων αποτελούν μόνο αφαιρετικά μοντέλα  του σύνθετου κοινωνικού χάους που έπεται της αποδόμησης του ιστού της Ελληνικής κοινωνίας. Σαν τον ιστό της αράχνης περιέθαλψε για χρόνια παρασιτικές,  παθολογικές νοοτροπίες και πρακτικές που  ευθύνονται για την διάβρωση σημαντικού μέρους της κουλτούρας και του ηθικού πολιτισμού των νέο-ελλήνων.  Το συμπέρασμα είναι, βάση της ανάλυσης των παραπάνω κατηγοριών, ότι οι άνθρωποι δεν μιλάνε είτε γιατί έχουν το στόμα μπουκωμένο, είτε επειδή ντρέπονται για την αποφορά της κατουρημένης ποδιάς που αναδύεται από την αναπνοή τους.  Ενδόμυχα πολλοί συμπολίτες αντιλαμβάνονται την κρίση σαν νέμεση που επέφερε η ύβρης στην οποία υπέκυπταν τόσα χρόνια.

Κάποτε όμως  πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός σε αυτή την χώρα ανάμεσα σε αυτούς που είναι συνυπεύθυνοι για αυτή την κατάσταση και σε αυτούς  που πάντα, ως άλλοι καλοκάγαθοι γίγαντες, σήκωναν και σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος της ανευθυνότητας και της αμετροέπειας μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας. Αν βέβαια διαπιστωθεί κάποια στιγμή ότι μεγάλο μέρος των έντιμων ανθρώπων της χώρας τρέπεται προς την μετανάστευση, ή την αυτοκτονία προκειμένου να γλυτώσει από τα δεινά που δημιούργησαν οι πράξεις, και η μη πράξεις των υπολοίπων, τότε μόνο μια λύση διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η κάθαρση δια της θυσίας. Μόνο ένας κατακλυσμός μας σώζει.