Σε μια πόλη της ερήμου, που η θάλασσα νωχελικά γλύφει τα παράκτια είδωλα και τα σύννεφα συνωμοτούν, κρύβοντας επιμελώς τα πάθη και τις επιθυμίες ξεβράστηκε το δελφίνι.Ο λόγος της εκούσιας αυτοκτονίας του έξυπνου κήτους παραμένει μέχρι σήμερα μυστήριο, επίκεντρο φλογερών συζητήσεων στους καφενέδες και στις βασιλεμένες αλέες που τα βράδια συνωστίζονται οι νέοι και οι νέες της πόλης.
Το δελφίνι δεν έχει χέρια και πόδια για να περιδιαβεί τους αμμόλοφους και τα καλντερίμια στις παρυφές της πόλης. Μεταφορτώθηκε ένα δειλινό σε ποδήλατο και χάρισε τον εαυτό του στο ποίο παράξενο παιδί της πόλης. Μαζί ταξίδευαν στις δημοσιές με τα φοινικόδεντρα και στα σκιερά σοκάκια της δαιδαλώδους παλιάς συνοικίας, κοντά στα γκρεμίσματα του αρχαίου ανακτόρου.
Οι γέροι της πόλης σιγοψιθύριζαν ιστορίες για τις παλιές μέρες της πόλης. Ένα παράξενο τελετουργικό έθιμο που όριζε την μετάβαση όλων των παιδιών της περιοχής στην κοινωνία των ανθρώπων. Μην το αφήνεις να κρύβεται, είπε ένας βλοσυρός γέρος στο παιδί, που με μάτια ορθάνοικτα ξεκαβάλησε το γαλάζιο του ποδήλατο. Όταν κοιμάσαι παιδί μου το κήτος γυρνά στη θάλασσα, μια μέρα θα φύγει για πάντα.
Οι γέροι σαν μια βραχνή χορωδία άρχισαν να διαφωνούν για το ποια ήταν η πρέπουσα πράξη σχετικά με το κρυφό δελφίνι. "Πρέπει αγόρι μου να το παραφυλάξεις το βράδυ, πρέπει να το θυσιάσεις στα παλιά είδωλα, αυτά που στέκουν από τα αρχαία χρόνια στην λεωφόρο που βλέπει στην ακροθαλασσιά.
Αν θες να γίνεις άνθρωπος πρέπει να θυσιάσεις το ποδήλατο σου και μαζί με αυτό και το σκανδαλιάρικο κήτος που ζει μέσα του". Το παιδί άκουγε έντρομο τις παραινέσεις, δεν καταλάβαινα πως γίνονταν όλα αυτά να γίνουν πράξη. Ο γέρος με την άσπρη γενειάδα και την σκονισμένη κελεμπία του έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. Έλα μην φοβάσαι …του είπε, η ζωή είναι ένα τραγούδι που τραγουδά κάθε βραδύ ο άνεμος, καθώς ανακατεύει την άμμο. Πρέπει να μάθεις και εσύ αυτό το τραγούδι, πρέπει να καπνίσεις το δελφίνι.
Ποδηλατο...μου θυμισες κατι που ειχα γραψει με αφορμη ενα ποδηλατο.Βεβαια το δικο σου μου αρεσει περισσοτερο;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποδηλατο....εκεινο ξυπνησε την οργη μου και την υπεροψια μου,ανοιξε τις σιδερενιες πορτες και βγηκαν εξω λογιων-λογιων τελωνια που βαλθηκαν να στριφογυριζουν ουρλιαζοντας γυρω της προκαλωντας της νευρικη αμηχανια.Τα βηματα της ηταν γοργα και ανουσια θυμιζαν αιλουροειδες που προσπαθει να αποφυγει τον επιδοξο θηρευτη του και ελισσεται ματαιως στο κλουβι.Μονο που σε αντιθεση με το αιλουροειδες εκεινη δεν υπηρξε ποτε θηρευτης,ισως ηταν καποτε εκεινη η μικρη καταπρασινη κοιλαδα πανω απο το γκρεμο,εκεινη που εζησε ολες τις μπορες και τις λιακαδες χαζευοντας αμεριμνη τον οριζοντα αγκαλιαζοντας ολα τα κυματα που τη χτυπησαν,με στοργη.Εκεινη που ακομα και οταν ο γκρεμος απειλησε να την εξαφανισει πηδηξε μεσα του χορευοντας,χαριζοντας του τα χρωματα και τα τραγουδια της.Χαρισε τα παντα...τι εμεινε;
Την κοιταζω ξανα...θλιβερη υπαρξη,σκονισμενη και ταλαιπωρημενη...και εγω;...Ενα τερας...βγηκα απο τα σπλαχνα σου...καταξεσκιζοντας σε...απλωνες το χερι να μου δωσεις το χαδι κι εγω σε αφηνα λειψη,σε καταβροχθισα.Τα τερατα δεν εχουν συνειδηση...μου ψιθυρισες δακρυσμενη...
Στους κροταφους μου κυλουν ανοιξιατικα ρυακια...χοροπηδουν μεχρι να γινουν ενα με τη θαλασσα...γελανε και πειραζουν στο διαβα τους τα χορταρακια που χορευουν και τις πετρες που λιαζονται γλυκα βαριεστημενες...ο ηλιος ελαμψε!!!Ανοιξιατικες σταγονες αντανακλουν χρωματα...αναμεσα στις πρισματικες μορφες αναγνωρισα κι εκεινο το ποδηλατο σουλατσαρει παιχνιδιαρικα κανει τις παχουλες γειτονισσες να βαλουν τα γελια και τους μεροκαματιαρηδες που γυρνουν μες τον μεσημεριανο καματο να κοντοστεκονται και να χαμογελουν.