"Πριν βουτήξεις βγάλε τις κάλτσες σου"

"Πριν βουτήξεις βγάλε τις κάλτσες σου" φώναξε ξεψυχισμένα ο γλάρος. Δίπλα στον φάρο το τέλος της πλεκτάνης απλώνονταν εμπρός του άσπιλο και τρομακτικό. Στο όριο της πόλης ο άνεμος φυσούσε ψιθυρίζοντας παραλογές στα δέντρα. Τα φύλα τους λικνίζονταν, στροβιλιζόμενα σε σπείρες δαιμόνιου συμβολισμού. Το πέρας της νύχτας διχοτομούσε τον μηχανισμό της όρασης, στρέφοντας τα έσω προς το πυρ το εξώτερο. Φως και σκοτάδι, σφυχταγκαλιασμένα αδέλφια, κουρνιασμένα στο αλσύλλιο της μετάβασης έδιναν σιωπηλή μάχη, σημαίνοντας εντός του τον καταποντισμό του πριν και του μετά. Το παιχνίδισμα των σκιών ενορχήστρωνε την  προέκταση του χώρου, σε ένα πεδίο πέραν των γενικών συμβάσεων και υπό του δέρματος του. Τα δρώμενα του φάρου απολιθώθηκαν σε ένα αέναα επαναλαμβανόμενο δράμα, παγιδευμένο μέσα στον ίδιο του το ζουμί