διάλεξε τον δρόμο...

Όλα τα πρωινά ας μεταμορφωθούν σε πυγολαμπίδες

Αίνιγμα

Ζούμε κάτω και πιο χάμω

Και ας μας κάλεσαν σε γάμο

Βράζουν και  τα σωθικά μας

Ποιο είναι το όνομα μας;

Συμφωνία για δίδυμο αδελφό νεκρό

Στην παλιά κιθάρα, μόνιμα απούσα η χορδή η στερνή, αυτή η χάλκινη ευθεία παράμετρος με την απουσία της με διαίρεσε, και το ένα κατακερματίζει σε πολλά κομμάτια, κρύσταλλα τετάρτια.

Αν την κλίμακα τελειώσω και τις χορδές σε συγχορδία παντρέψω (αγκάλιασμα λυτρωτικό μετά από χρόνια απουσία),  ίσως τότε και αυτή η ψυχή, πατέρα δίδυμος αδελφός, χρόνια νεκρός και ξεχασμένος, σαρκωθεί μέσα μου, τα αλλότρια  σμίξει και τα κομμάτια τα πολλά σε ένα θα ενώσει. 

Το Σπίτι τη νύχτα

H μοτοσυκλέτα επιτάχυνε και ο άνεμος την χτυπούσε με μανία. Τα μακριά μαλλιά του οδηγού μαστίγωναν τον συνεπιβάτη του. Αυτός προσπαθούσε να κρατηθεί πάνω στην μηχανή που έτρεχε στους έρημους δρόμους της νύχτας.

Θυσία ηδονής ιδιωτικής

 

Μυρμηγκοφωλιές ολόκληρες ξεκλήρισα στα νιάτα μου, που έμοιαζαν με γερατειά.

Με τέλεια τη μοίρα

Με τέλεια τη μοίρα, να επικαλεστώ τα θεία δεν είναι αρκετό.

Μην χάσουμε το σπόρο

Στον ανάποδο του καθρέπτη κόσμο, σαν ξεβραστείς, μέσα από θαλασσοπορεία άγρια και εκδικητική,

Mε προσμονή παιδιού

 

Σαν νερό την χαρά μέσα από τα χέρια την χάνω.

Γίνεται άμμος που κολλάει στα βήματα μου

και δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω,

είναι ένα λάθος που επαναλαμβάνω.

Στην άδεια χώρα

 
Το περσινό καλοκαίρι μελανό μανδύα φορούσε,

φέτος μας επισκέφτηκε ξένος ο καιρός.

Ανθισμένες πορτοκαλιές

Τις ανθισμένες πορτοκαλιές μέσα μου θωρώ

με μάτια υγρά, ορθάνοιχτα...

Απόσταση

Εγκιβωτίστηκε η ματιά μέσα στην επιμονή της.

Θόλωσαν τα διόπτρα του κόσμου ετούτου.

Πότε οι μελωδοί νέες ιδέες θα τραγουδήσουν;

Ξεψύχησαν οι μελωδίες της πρωταρχικής θωριάς.

Σιωπηλή συμφωνία

Τα ιερά πτηνά, στου πρωινού την μετάλλαξη, από ύπνο πλατύ εξέρχονται.

Πως την κληρονομιά του εγκλεισμού από πάνω τους να αποτινάξουν;

Βραδιάζει λίγο μετά το χάραμα σε ετούτο τον τόπο.

Το σχήμα του καιρού

Το σχήμα του καιρού,
στου ουρανού το σκοτείνιασμα αναπαύεται.

Πότε; Ποτέ!

Πότε; Ποτέ. Πότε; Ποτέ! Δεν θα ξαναβρεθούμε.

Φυγή προς τα εμπρός

Φυγή προς τα εμπρός,

τα μάτια θόλωσαν

Ο ερχομός του ανθρώπου

Το πάθος των ανθών*

σκελετωμένων ημερών το αντιστάθμισμα,

στο βάθος των νερών

αλλοπαρμένων νυχτών

το θέλημα γεννιέται.

Σε όλα αυτά που ανήκω

Σε όλα αυτά που ανήκω

προσάναμμα γίνομαι

Το λευκό σπίτι

Όταν το κεφάλι ήταν ακόμα άδειο από εικόνες,

μπορούσα να σε βρίσκω πιο εύκολα...

Σινιάλο

Στης νυκτός την αφθονία

μάχαιρα ακονίζεται σε αιχμηρή γωνία.

Απουσία

Έχτισα ένα σπίτι για σένα,

μόνο στην φαντασία μου υπάρχει

στους σαθρούς τοίχους του αντιλαλεί η απουσία σου.